Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Η πανοπλία του ιππότη

Mεγαλώνεις, χαράσσεις τη δική σου πορεία, ενίοτε αποκτάς οικογένεια και άλλοτε, εξακολουθείς να πορεύεσαι μόνος και μια μέρα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και συνειδητοποιείς πως το κορίτσι με τα χαριτωμένα κοτσιδάκια ή αντίστοιχα, το αγόρι με τα κοντά παντελονάκια δεν υπάρχει πια. Τη θέση του καταλαμβάνει ένας ενήλικας που έχει δραπετεύσει καιρό τώρα από τον μαγικό κόσμο του Πίτερ Παν κι ο Κάπτεν Χουκ που τον καταδιώκει δεν είναι ο τύπος με τον γάντζο, αλλά οι δεκάδες απλήρωτοι λογαριασμοί που τον καταδιώκουν, οι ενοχλητικοί τύποι από την τράπεζα για εκείνο το στεγαστικό δάνειο που πήρε κάποτε, η αγενέστατη και προκλητική τύπισσα από εκείνο το δικηγορικό γραφείο για κάποιαν πιστωτική κάρτα και τόσοι άλλοι ''ήρωες'' της καθημερινότητας.
Τη στιγμή που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αναζητάς απεγνωσμένα εκείνο το γλυκό πιτσιρίκι που έτρεχε από αγκαλιά σε αγκαλιά αμέριμνο χωρίς τις σκοτούρες της καθημερινότητας, συνειδητοποιείς πως υπάρχουν αξίες που μένουν ακλόνητες στον χρόνο, no matter what.  Είναι εκείνη η αγκαλιά από τη μητέρα σου μια νύχτα του χειμώνα-ας έκλεισες τα τριάντα και οδεύεις προς τα σαράντα- είναι το χαμόγελο ευτυχίας που διαβάζεις στο πρόσωπο του αγαπημένου σου, εκείνου που σαραντάρισε αλλά όταν κοιτάς το πρόσωπό του βλέπεις πάντα το παλικαράκι των είκοσι πέντε που ερωτεύτηκες με πάθος, είναι η κολλητή σου που όταν τη βλέπεις να μεγαλουργεί στη δουλειά της ντυμένη γάτα μάγισσας μιαν Αποκριά, σκέφτεσαι πόσο σου λείπει, εκείνη που βρίσκεται μακριά και για χάρη της θα κινούσες γη και ουρανό να είναι εδώ μαζί σου και τόσα άλλα που θα ήθελες μια ζωή για να τα περιγράψεις. 
Ξέρεις, η ψυχή ενός ανθρώπου μοιάζει με την πανοπλία ενός ιππότη. Μπορεί να φθαρεί, άλλοτε να παλιώσει και να χρειαστεί αντικατάσταση, μα εκείνο το οικόσημο πάνω της δεν θα αλλάξει ποτέ γιατί εκπροσωπεί όσα πραγματικά είναι ο κύριός της.
 Μην ακούς ανοησίες, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Βελτιώνονται ίσως, κάποιοι γίνονται χειρότεροι αλλά η βάση μένει πάντα ίδια. 
Ό,τι αλλάζει είναι η επικάλυψη. 
Πότε σοκολάτα, πότε πικρό κακάο. 

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Τα δάκρυα από αλάτι μέσα από τα μάτια του Σωκράτη Σημαιοφορίδη.

Δάκρυα από… μπαχάρι;
Όχι…
Δάκρυα από… κανέλα;
Όχι…
Μήπως, δάκρυα από αλάτι;
Φυσικά, ναι!
‘’Δάκρυα από αλάτι’’, λοιπόν. Είναι ο ευφάνταστος τίτλος του τελευταίου μυθιστορήματος της Νατάσας Γκουτζικίδου. 

Όταν μια μέρα πριν μερικούς μήνες, μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι μόλις τελείωσε το καινούριο της μυθιστόρημα, περίμενα να ακούσω ότι έχει έτοιμη και την τρίτη συνέχεια της ‘’Επιστροφής των αλόγων’’.
«Όχι, Σωκράτη. Είναι ένα νέο μυθιστόρημα, βασισμένο σε αληθινή ιστορία…», μου είπε διστακτικά και συμπληρώνοντας τη φράση της,
«…και με διαφορετική πλοκή και θεματολογία.»
Δεν χρειαζόταν να μου πει τίποτα άλλο. Ήταν αρκετά αυτά, για να ξεκινήσω να το διαβάζω από την επόμενη μέρα κιόλας. Άλλωστε, όπως έχω ξαναγράψει, η γραφή της Νατάσας είναι πολύ κοντά στο ύφος των μυθιστορημάτων που απολαμβάνω να διαβάζω.
Τα ‘’Δάκρυα από αλάτι’’, δεν έχουν αστυνομική πλοκή, δεν είναι μια περιπέτεια, δεν έχουν το μεταφυσικό στοιχείο που είναι και το αγαπημένο θέμα των βιβλίων της Νατάσας Γκουτζικίδου. 

Τα ‘’Δάκρυα από αλάτι’’ είναι μια ερωτική ιστορία. Μια ιστορία αγάπης. 
Μιας αγάπης αληθινής; Μιας αγάπης παιδικής; Μιας αγάπης εφήμερης; Μιας αγάπης που δεν έχει μέλλον; Κανείς δεν ξέρει. Βασικά, εγώ ξέρω εφόσον το έχω διαβάσει, αλλά σας αφήνω να το διαπιστώσετε μόνοι σας, διαβάζοντάς το κι εσείς.
Γνωρίζουμε τη Ζοζεφίνα και τον Αντώνη, που ενώ έχουν πολλά χρόνια να συναντηθούν παρόλο που μένουν στην ίδια πόλη στην Ελλάδα, η μοίρα τους φέρνει να συναντηθούν ξανά, με αφορμή μια επαγγελματική υποχρέωση διαφορετική και για τους δύο. Το φόντο της εξέλιξης της ιστορίας είναι η πιο ερωτική –κατά κοινή ομολογία- πόλη της Ευρώπης, το Παρίσι, που με τις ολοζώντανες περιγραφές της συγγραφέως, αν δεν ερωτευτεί ο αναγνώστης, τουλάχιστον θα αισθάνθεί τον αέρα του Παρισιού σαν να βρίσκεται στο τελευταίο επίπεδο του Άιφελ.

Δεν είναι μια καθημερινή ιστορία που συναντάμε συχνά σε περιγραφές φίλων. 
Έχει όμως, καθημερινές αλήθειες. Αλήθειες, που ο καθένας μας έχει ζήσει και που ίσως να μην είχε τη δύναμη να τις βγάλει μπροστά του και να τις κοιτάξει κατάματα.
‘’Όποιος δεν πόνεσε ποτέ για έρωτα, δεν έχει ζήσει τίποτα’’, μονολογεί η ηρωίδα σε μια σημαντική στιγμή δική της, αποδεχόμενη τη δική της αλήθεια. Και πόσων άλλων από εμάς, η ίδια αλήθεια, φυσικά.

Και μη βιαστείτε να πείτε ότι είναι καθαρά γυναικείο ανάγνωσμα το ‘’Δάκρυα από αλάτι’’, επειδή καταπιάνεται με το θέμα της αγάπης και του έρωτα. Στοχεύει στο συναίσθημα των αναγνωστών, χωρίς να γίνεται μελιστάλαχτο ή μελό.
Διαβάζεται, επομένως, άνετα από άντρες και γυναίκες. Ένα μόνο χρειάζεται να έχουν οι αναγνώστες. Ανοιχτό μυαλό στον έρωτα και την αγάπη. Αλλά κι αν ακόμη, τα έχουν θάψει βαθειά μέσα τους, η γραφή της Νατάσας, θα τα ανακαλύψει στον καθένα από εμάς και θα τα βγάλει στην επιφάνεια. Τι πιο σημαντικό στη ζωή μας από την αγάπη; Πόση δύναμη μπορεί να μας δώσει; Πόσο πιο ψύχραιμα και συγκροτημένα μπορούμε να σκεφτούμε, όταν αγαπάμε; Τι μπορεί να σταθεί εμπόδιο όταν αγαπάμε;
‘’Η αγάπη χαράζει την πορεία της, όσα εμπόδια κι αν εμφανιστούν μπροστά της’’ διαβάζουμε μια ακόμη αλήθεια από το βιβλίο.

Τις υπόλοιπες αλήθειες της Ζοζεφίνας, της ηρωίδας του μυθιστορήματος, σας αφήνω να τις ανακαλύψετε καθώς θα διαβάζετε το ‘’Δάκρυα από αλάτι’’ της Νατάσας Goutzikidou.
Καλή σας ανάγνωση…

©Σωκράτης Σημαιοφορίδης (Σινέ Σωκράτης)
www.facebook.com/cinesokratis


Τα δάκρυα από αλάτι μέσα από τα μάτια του Σωκράτη Σημαιοφορίδη

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Με λένε αλήθεια, εσένα;

Κοίταξε ένα-ένα τα πρόσωπα των μαθητών της. Το θέμα του σημερινού μαθήματος ήταν τα ιδανικά και τα πιτσιρίκια έδειχναν ενθουσιασμένα, δεδομένου ότι πολλά από αυτά είχαν ονόματα όπως Ελευθερία και Πίστη. Πρώτη και καλύτερη σήκωσε το χέρι η αγαπημένη της μαθήτρια και συστήθηκε σαν να ήταν αυτή η παρθενική της φορά στο σχολείο.
«Με λένε Αγάπη και κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους γιατί η αγάπη είναι το σπουδαιότερο αγαθό, έτσι λέει η μαμά μου».
«Με λένε Ελευθερία και οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα γι’ αυτήν, γιατί χωρίς την ελευθερία δεν υπάρχει πολιτισμός» συστήθηκε η επόμενη μικρούλα.
«Με λένε Ζωή και δίνω ανάσα στον κόσμο» σχολίασε  μιαν άλλη.
Κοίταξε ευτυχισμένη τα προσωπάκια των παιδιών που έλαμπαν γιατί είχαν αισθανθεί το βαθύτερο νόημα των λέξεων κι εκείνη τη στιγμή, η ύπαρξή της στο σχολείο είχε αποκτήσει ξεχωριστό νόημα. Μόνο ένας μαθητής της, ο πιο μικρός ηλιακά, ο Πέτρος έδειχνε προβληματισμένος. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και του έδωσε τον λόγο.
«Να, κυρία, τόση ώρα ακούμε τα ονόματα των κοριτσιών, Πίστη, Ειρήνη, Ελευθερία, και κανένα δεν το λένε αλήθεια. Στον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από την αλήθεια, εκείνη είναι που τρυπώνει στις καρδιές των ανθρώπων και κάνει τις σχέσεις τους καλύτερες ή χειρότερες. Προχτές, ο καλύτερός μου φίλος μου είπε ψέματα. Πληγώθηκα πολύ αλλά το έκρυψα. Ούτε εγώ είπα την αλήθεια. Τώρα, νιώθω θυμωμένος και σκέφτομαι πως όταν τον δω δεν θα του μιλήσω. Εκείνος θα παραξενευτεί και δεν θα μου μιλήσει  πιθανότατα ούτε αυτός.  Έτσι, θα τον χάσω. Βλέπετε, κυρία, η αλήθεια είναι κάτι που δεν διδάσκεται και κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να την κάνει κτήμα του χωρίς ψυχή. Ίσως και γι’ αυτό δεν την τιμούμε σαν όνομα. Όλα τα άλλα, με κάποιον τρόπο, τα έχουμε κατακτήσει. Μα η αλήθεια θέλει πολύ δρόμο ακόμα».
Τον κοίταξε έκπληκτη, μα προτού προλάβει να συνέλθει πήρε τον λόγο η μικρή Αγάπη.
«Ο Πέτρος έχει δίκιο, χωρίς την αλήθεια όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς αλήθεια, φιλία χωρίς αλήθεια, ελευθερία χωρίς αλήθεια. Είναι ό,τι σημαντικότερο».
Τα παιδιά ξέσπασαν σε χειροκροτήματα κι εκείνη χαμογέλασε ευτυχισμένη. Είχε πάρει άλλο ένα πολύτιμο μάθημα, γιατί η αλήθεια που φωλιάζει στις καρδιές των παιδιών είναι ασύγκριτη σαν τον ήλιο που κάνει όμορφη τη μέρα. 

ΥΓ. Το κειμενάκι γράφτηκε με αφορμή την εκπομπή της Κάκιας Ξύδη στο Μαγικό Ραδιόφωνο.

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Aναζητώντας τον ήλιο...

Eίναι κάτι μεσημέρια που σέρνεις τα βήματά σου αργά και νιώθεις το κορμί σου να λυγίζει, λες και κουβαλάς πάνω σου όλου του κόσμου την κούραση. Αν είναι Παρασκευή, τότε σίγουρα κουβαλάς όλης της εβδομάδας. Μπαίνεις αργά στο αυτοκίνητο, βυθίζεσαι στο κάθισμα και ξεκινάς για τον προορισμό σου οδηγούμενος από τη συνήθεια. Βάζεις το ραδιόφωνο να παίζει δυνατά και χάνεσαι στην κίνηση της πόλης. 
Κάπου εκεί, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ύπνου και ξύπν(ι)ου, φλερτάρεις με τον ήλιο που σου γνέφει πονηρά και ξαφνικά, νιώθεις εκείνο το σκίρτημα στην καρδιά που κάνεις τις αναμνήσεις να φλερτάρουν με το σήμερα. Ο κόσμος αλλάζει σταδιακά όψη και φαντάζει πιο φιλικός, όχι καλύτερος απαραίτητα. Άλλωστε, θαύματα δεν γίνονται. Έχει, όμως, ξανά αυτή τη χαμένη σπίθα, την ίδια χαμένη σπίθα με τη δική σου. Εκείνη που φορούσες κάποτε και ακτινοβολούσες ευτυχία, σχεδόν μεταμορφωνόσουν σε σούπερ ήρωα με ή χωρίς κολάν.
Ξαφνικά, καθώς αισθάνεται το ευεργετικό άγγιγμα του ήλιου, κοιτάς γύρω και αισθάνεσαι πως ανακαλύπτεις ξανά τον κόσμο. Βλέπεις τις αμυγδαλιές να ανθίζουν και συγκινείσαι με τη ζωή που κάνει τον κύκλο της, παρακολουθείς το έφηβο ζευγαράκι να περπατά στον δρόμο και θυμάσαι τις δικές σου αγαπημένες στιγμές τότε που έκανες όνειρα και πίστευες πως θα πραγματοποιηθούν όλα, ακόμα και τα  παράλογα.
  Εσύ όμως επέμενες. Ονόμαζες τα πάντα ζωή και επένδυες σε αυτήν όχι όλα σου τα λεφτά, αλλά την ύπαρξή σου ολάκερη. Έβγαζες από την τσέπη και άφηνες στο τραπέζι του χρηματιστηρίου  όλα σου τα υπάρχοντα: όνειρα, έρωτες, διαδρομές χωρίς τέλος και άρχιζες να στροβιλίζεσαι στους ρυθμούς της επένδυσής σου...
Στα Οικονομικά δεν ήμουν ποτέ καλή, προτιμούσα τα θεωρητικά μαθήματα. Υποθέτω πως αυτός είναι ο λόγος που δεν ξέρω γιατί κάποιες επενδύσεις δεν φέρνουν τα κέρδη που προσδοκούσαμε. Φαντάζομαι πως κάναμε λάθος στο ζύγι των ονείρων, στο ζύγι της ζωής.  Βάζω ξανά τις μετοχές μου κάτω και επενδύω από την αρχή... 
Τι σου κάνει να λιάζεσαι στον ήλιο σαν γάτα μια χειμωνιάτικη μέρα...

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Άγγιγμα ψυχής

Λένε πως μπορεί να συναντήσουμε χιλιάδες ανθρώπους σε αυτή τη ζωή, αλλά μόνο ένας ή έστω κάποιοι- αν το πρώτο ενδεχόμενο ακούγεται λειψό- θα  αγγίξουν την ψυχή μας.  Σε κάποιους θα ακουστεί ρομαντικό, κάποιοι άλλοι θα σπεύσουν να μου αποδείξουν πως έχω άδικο και κάποιοι -λίγοι, κατά τη γνώμη μου- θα συμφωνήσουν. Και δεν εννοώ απλώς να συμφωνήσουν. Μιλάω για εκείνους που είναι σε θέση να αποκρυπτογραφήσουν την επιφάνεια και να δουν την ουσία. Συναντάμε δεκάδες ανθρώπους στο δρόμο μας και με πολλούς από αυτούς  αισθανόμαστε αυτόματα πως ταιριάζουμε, πως είναι ακόμα και το άλλο μας μισό. Άλλωστε, όταν με έναν άνθρωπο έχεις κοινά ενδιαφέροντα το να αισθανθείς πως ταιριάζεις, το να «έρθετε» κοντά, μου κάνει μάλλον εύκολο. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος  που μερικές φορές βιαζόμαστε να «βαφτίσουμε» κάποιον φίλο ή να τον δούμε σαν τον έρωτα της ζωής μας. Όχι πως δεν είναι σημαντικό να ταιριάζεις με τον άλλο στα απλά και στα καθημερινά. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως όλοι  οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να αγγίξουν την ψυχή σου. Το άγγιγμα της ψυχής είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο ουσιαστικό απ’ ό,τι ενδεχομένως φανταζόμαστε. Το πετυχαίνει μόνο εκείνος που μπορεί να μοιραστεί μαζί σου χωρίς ανταλλάγματα, εκείνος που μπορεί να σε κάνει να δεις τον εαυτό σου, τον αληθινό εαυτό σου, χωρίς να τρομάξεις. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να σου δείξει ποιος πραγματικά είσαι, ακόμα κι αν εκ πρώτης φανεί σκληρός μαζί σου ή και τρομαχτικός. Το βέβαιο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει μαζί σου έναν δεσμό για μια ζωή. Το θέμα είναι αν εσύ θα αντιληφθείς εγκαίρως εκείνον που μπορεί να αγγίξει την ψυχή σου χωρίς να τρομάξεις… Ναι, ξέρεις καμιά φορά τρομάζεις κι εσύ. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. 

Δάκρυα από αλάτι, μέσα από τα μάτια της συγγραφέως Κάκιας Ξύδη


Όταν το ραντεβού με τη μοίρα είναι κανονισμένο, όταν η μοναξιά και η έλλειψη στήνουν τρελό χορό στο μυαλό σου, όταν έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να αλλάξουν όλα αυτά, λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις για να το αποφύγεις. Όταν δε, όλα αυτά διαδραματίζονται στην πόλη του φωτός και του έρωτα, το Παρίσι, τα περιθώρια να αρνηθείς να ζήσεις έστω και μερικές κλεμμένες στιγμές, είναι πολύ μικρά. 
Το σκηνικό που έχει φτιάξει η Νατάσα Γκουτζικίδου είναι παραμυθένιο, ένας χορός, ένας πρίγκιπας που την περιμένει εν αγνοία και των δύο, ένα όμορφο πανάκριβο φουστάνι και η «σταχτοπούτα» είναι έτοιμη να επιβιβαστεί στην άμαξα που θα την οδηγήσει στο πεπρωμένο της. Ή μήπως είναι οι ήχοι από την φυσαρμόνικα που οδηγούν τα βήματά της και την ωθούν να πάρει αποφάσεις που κάτω από άλλες συνθήκες θα τις σκεφτόταν περισσότερο; Τα σοκάκια της Μονμάρτης, τα σκαλιά του Σαιντ Πιέρ είναι ο ιδανικός τόπος για να γεννηθεί και να θεριέψει ένας απαγορευμένος έρωτας, το τέλος του οποίου κανένας δεν ξέρει, ή μάλλον η Ζωζεφίνα ξέρει γιατί σκέφτεσαι (στην σελ. 104)«Μα αυτό που ζούσε ήταν λάθος και το ήξερε, κάτι χωρίς προορισμό, με μοναδικό σταθμό τη στιγμή. Μόλις περνούσε θα έπρεπε να κατέβει, να αλλάξει τρένο και να επιστρέψει στη μοναχική ζωή της με κίνδυνο να θεωρηθεί εύκολη στα μάτια του. Θεέ μου, πόσες σκέψεις σαρώνουν το μυαλό μέσα σε τόσο λίγο χρόνο… Να τρέχουν τα ερωτηματικά σαν την αστραπή αλλά οι απαντήσεις να αργούν. Να στέκονται και να σε κοιτάζουν. Λέξεις είναι οι σκέψεις, τίποτε παραπάνω, μα έχουν μια δύναμη…»
Αφεθείτε στη μαγεία της γραφής της Νατάσας Γκουτζικίδου και αφήστε την να σας παρασύρει στο δικό της παραμύθι…