Άνοιξα το βιβλίο το μεσημέρι τις 28/8/2013 στην παραλία Τσονίμα Κερατέας όπου κόντεψα να πάθω ηλίαση διαβάζοντας το και το ξαναέπιασα χθες το βράδυ ξενυχτώντας με... δεν το έχω τελειώσει ακόμη βρίσκομαι στη σελίδα 213 αλλά δεν ξέρω γιατί... θέλησα να μεταφέρω τον ενθουσιασμό μου εκφράζοντας μερικές σκέψεις με όλο το σεβασμό στην συγγραφέα.
Όπως ο Ουμπέρτο Έκο στο "Επιμύθιο" του "όνομα του ρόδου" γράφει ότι είχε κάνει μελέτη της μονής ώστε ο διάλογος μεταξύ δύο μοναχών να διαρκεί όσο να διασχίσουν ένα διάδρομο, έτσι και η Νατάσα Γκουτζικίδου υποθέτω πως πρέπει να έχει μελετήσει το ιπποφορβείο ή να έχει ζήσει μέσα σε αυτό... είναι τέτοιες οι περιγραφές που δίνει του χώρου, της μαγευτικής φύσης τόσο στενά ενταγμένα στη σκέψη των ηρώων της και στα μάτια τους καθώς επίσης και των λεπτομερών κινήσεων των αλόγων -που μου θύμισε τον Τζακ Λόντον στο "Κάλεσμα της άγριας φύσης"-
Νομίζεις δε ότι μια ταινία εξελίσσεται μπροστά σου... κάλλιστα μπορεί να μεταφερθεί στον κινηματογράφο! Σε κρατά με κομμένη την ανάσα σαν ένα θρίλερ για το ποιος δηλητηριάζει τους πρωταγωνιστές της ... για το ποιος κρατά το μυστικό των αλόγων, σαν να διαβάζουμε ένα βιβλίο του Νταν Μπράουν. Κι επειδή έκανα αναφορά πιο πάνω για τον Έκο ... το βιβλίο δεν είναι δύσκολο να διαβαστεί όπως πρέπει να είσαι ήρωας μέχρι να περάσεις τις πρώτες 80 σελίδες του όνομα του ρόδου. Είναι η δεύτερη φορά που καθηλώθηκα "ταξιδεύοντας με ούριους ανέμους "-η αφιέρωση της Νατάσας στο βιβλίο μου υπογράφοντας το- η πρώτη ήταν με το άρωμα του Πατρικ Ζίσκιντ που το διάβασα σε μια βραδιά.