Όχι…
Δάκρυα από… κανέλα;
Όχι…
Μήπως, δάκρυα από αλάτι;
Φυσικά, ναι!
‘’Δάκρυα από αλάτι’’, λοιπόν. Είναι ο ευφάνταστος τίτλος του τελευταίου μυθιστορήματος της Νατάσας Γκουτζικίδου.
Όταν μια μέρα πριν μερικούς μήνες, μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι μόλις τελείωσε το καινούριο της μυθιστόρημα, περίμενα να ακούσω ότι έχει έτοιμη και την τρίτη συνέχεια της ‘’Επιστροφής των αλόγων’’.
«Όχι, Σωκράτη. Είναι ένα νέο μυθιστόρημα, βασισμένο σε αληθινή ιστορία…», μου είπε διστακτικά και συμπληρώνοντας τη φράση της,
«…και με διαφορετική πλοκή και θεματολογία.»
Δεν χρειαζόταν να μου πει τίποτα άλλο. Ήταν αρκετά αυτά, για να ξεκινήσω να το διαβάζω από την επόμενη μέρα κιόλας. Άλλωστε, όπως έχω ξαναγράψει, η γραφή της Νατάσας είναι πολύ κοντά στο ύφος των μυθιστορημάτων που απολαμβάνω να διαβάζω.
Τα ‘’Δάκρυα από αλάτι’’, δεν έχουν αστυνομική πλοκή, δεν είναι μια περιπέτεια, δεν έχουν το μεταφυσικό στοιχείο που είναι και το αγαπημένο θέμα των βιβλίων της Νατάσας Γκουτζικίδου.
Τα ‘’Δάκρυα από αλάτι’’ είναι μια ερωτική ιστορία. Μια ιστορία αγάπης.
Μιας αγάπης αληθινής; Μιας αγάπης παιδικής; Μιας αγάπης εφήμερης; Μιας αγάπης που δεν έχει μέλλον; Κανείς δεν ξέρει. Βασικά, εγώ ξέρω εφόσον το έχω διαβάσει, αλλά σας αφήνω να το διαπιστώσετε μόνοι σας, διαβάζοντάς το κι εσείς.
Γνωρίζουμε τη Ζοζεφίνα και τον Αντώνη, που ενώ έχουν πολλά χρόνια να συναντηθούν παρόλο που μένουν στην ίδια πόλη στην Ελλάδα, η μοίρα τους φέρνει να συναντηθούν ξανά, με αφορμή μια επαγγελματική υποχρέωση διαφορετική και για τους δύο. Το φόντο της εξέλιξης της ιστορίας είναι η πιο ερωτική –κατά κοινή ομολογία- πόλη της Ευρώπης, το Παρίσι, που με τις ολοζώντανες περιγραφές της συγγραφέως, αν δεν ερωτευτεί ο αναγνώστης, τουλάχιστον θα αισθάνθεί τον αέρα του Παρισιού σαν να βρίσκεται στο τελευταίο επίπεδο του Άιφελ.
Δεν είναι μια καθημερινή ιστορία που συναντάμε συχνά σε περιγραφές φίλων.
Έχει όμως, καθημερινές αλήθειες. Αλήθειες, που ο καθένας μας έχει ζήσει και που ίσως να μην είχε τη δύναμη να τις βγάλει μπροστά του και να τις κοιτάξει κατάματα.
‘’Όποιος δεν πόνεσε ποτέ για έρωτα, δεν έχει ζήσει τίποτα’’, μονολογεί η ηρωίδα σε μια σημαντική στιγμή δική της, αποδεχόμενη τη δική της αλήθεια. Και πόσων άλλων από εμάς, η ίδια αλήθεια, φυσικά.
Και μη βιαστείτε να πείτε ότι είναι καθαρά γυναικείο ανάγνωσμα το ‘’Δάκρυα από αλάτι’’, επειδή καταπιάνεται με το θέμα της αγάπης και του έρωτα. Στοχεύει στο συναίσθημα των αναγνωστών, χωρίς να γίνεται μελιστάλαχτο ή μελό.
Διαβάζεται, επομένως, άνετα από άντρες και γυναίκες. Ένα μόνο χρειάζεται να έχουν οι αναγνώστες. Ανοιχτό μυαλό στον έρωτα και την αγάπη. Αλλά κι αν ακόμη, τα έχουν θάψει βαθειά μέσα τους, η γραφή της Νατάσας, θα τα ανακαλύψει στον καθένα από εμάς και θα τα βγάλει στην επιφάνεια. Τι πιο σημαντικό στη ζωή μας από την αγάπη; Πόση δύναμη μπορεί να μας δώσει; Πόσο πιο ψύχραιμα και συγκροτημένα μπορούμε να σκεφτούμε, όταν αγαπάμε; Τι μπορεί να σταθεί εμπόδιο όταν αγαπάμε;
‘’Η αγάπη χαράζει την πορεία της, όσα εμπόδια κι αν εμφανιστούν μπροστά της’’ διαβάζουμε μια ακόμη αλήθεια από το βιβλίο.Τις υπόλοιπες αλήθειες της Ζοζεφίνας, της ηρωίδας του μυθιστορήματος, σας αφήνω να τις ανακαλύψετε καθώς θα διαβάζετε το ‘’Δάκρυα από αλάτι’’ της Νατάσας Goutzikidou.
Καλή σας ανάγνωση…
©Σωκράτης Σημαιοφορίδης (Σινέ Σωκράτης)
www.facebook.com/cinesokratis
Τα δάκρυα από αλάτι μέσα από τα μάτια του Σωκράτη Σημαιοφορίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου