Το περιτύλιγμα

Πρόσφατα, μια μαθήτριά μου, μου έφερε ένα δώρο. Δεν γιόρταζα, ούτε είχα γενέθλια. Ήταν, απλώς, ένα δώρο αγάπης, με ένα πολύ όμορφο περιτύλιγμα. Το πήρα, μην ξέροντας τι είναι. Για την ακρίβεια, μου έφερα στο νου κάτι από εκείνα τα καρτούνς που παίρνουν το δώρο και το κουνούν δεξιά- αριστερά, μήπως και καταλάβουν τι είναι. Βέβαια, εκείνα, συνήθως, ανατινάζονται. Εγώ, τη 'γλίτωσα'.
Το θέμα, όμως, δεν είναι το δώρο, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Το θέμα είναι το περιτύλιγμα. Θα μου πείτε, φιλοσοφική συζήτηση θα ανοίξουμε για ένα περιτύλιγμα; Ε, ναι, έχει και αυτό μια θέση στον κόσμο και κυρίως, ένα λόγο ύπαρξης.
Σε πρώτη φάση, το περιτύλιγμα χρησιμοποιείται για να κρύψει, καμουφλάρει ή προστατεύσει κάτι/κάποιον από τα ανθρώπινα βλέμματα. Συνήθως, έχει όμορφα χρώματα, φανταχτερά και σε καμιά περιπτώση δεν υποδηλώνει το περιεχόμενο. Αντιθέτως, λειτουργεί μάλλον αποπροσανατολιστικά. Αυτός, άλλωστε, δεν είναι ο σκοπός του; Να κρύβει καλά το περιεχόμενο, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να φανερωθεί; Ε, ναι, αυτός είναι!
Και μετά, τι; Μετά, αρχίζεις να σκίζεις, όχι τη γάτα, αλλά το περιτύλιγμα για να δεις τι θα φανερωθεί από κάτω. Καμιά φορά, το περιτύλιγμα κρύβει ένα kinder- έκπληξη. Άλλοτε, πάλι, επιφυλλάσει μια μικρή έκρηξη (δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα πώς έλεγαν εκείνο το Στρουμφ που έφερνε δώρα και εκρήγνονταν).
Κάπως έτσι, είναι πλασμένοι και οι άνθρωποι.  Ξυπνούν κάθε πρωί και φορούν το περιτύλιγμά τους. Η έννοια δεν είναι απαραίτητα κακή, για να προλάβω αντιδράσεις. Κάποιοι, επιλέγουν να φορέσουν το καλό τους χαμόγελο και να αστειευτούν, ακόμα κι αν μέσα τους οι πληγές αιμορραγούν κάθε στιγμή. Άλλοι, προσπαθούν να κρύψουν τη χαρά τους για κάτι καλό που τους συνέβη, από φόβο μήπως το γρουσουζέψουν και πάει, τελικά, στραβά και κάποιοι, παριστάνουν τους 'άνετους', πως όλα στη ζωή είναι υπέροχα (να μας πουν κι εμάς σε ποιον κόσμο ζουν να μετακομίσουμε παρέα). Οι πιο 'τυχεροί' φανερώνουν τι πραγματικά νιώθουν, παίρνοντας το ρίσκο.
Κάπως έτσι, ξεχνάμε πως πίσω από το περιτύλιγμα κρύβεται ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δεν είναι μόνο σάρκα, ή απλώς, ένα 'πακέτο',  ένα σετάκι, φούστα-μπλούζα, που φαίνεται ωραίο στον ήλιο, γιατί ταιριάζει με τη μέρα μας.
Άραγε, εμείς ταιριάζουμε με τη δική του; Το έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ή μας είναι κόπος; Μάλλον, το δεύτερο. Γιατί, άλλωστε, να το κάνουμε; Γιατί να βγούμε από τον μικρόκοσμό μας και να αναρωτηθούμε αν ο άλλος έχει τη διάθεση να ακούσει ό,τι του λέμε ή να ασχοληθεί μαζί μας; Γιατί, πολύ απλά, μας αρέσει να επιλέγουμε για εκείνους, κι ας παριστάνουμε τους δήθεν δημοκρατικούς, πως, τάχα, κατανοούμε το συνάνθρωπο.
Λόγια που ακούγονται ωραία, σπουδαία, ναι. Ξέρουμε όλοι από τέτοια.  Αν αγαπάς τον Άνθρωπο, όπως λες, μάθε να βλέπεις κάτω από το περιτύλιγμα και κυρίως, να του δίνεις χώρο και αέρα να αναπνεύσει. Όσο τον καταπιέζεις, τόσα περισσότερα περιτυλίγματα θα χρειάζεται, μέχρι που στο τέλος, από τα πολλά στρώματα, θα μοιάζει με... κρεμμύδι, και ξέρεις, ε; Τα κρεμμύδια μπορεί να νοστιμίζουν το φαγητό, αλλά μπορούν να σε κάνουν και να κλάψεις. Να το θυμάσαι όταν θα ζητάς τα ''ρέστα''.

ΥΓ. Για όσους 'λατρεύουν' να παραπονιούνται...

Ένα σημάδι, μόνο

Βράδυ Παρασκευής, να αφουγκράζεσαι τον αχό της πόλης. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, ανοίγεις δυνατά τη μουσική, να καλύψει τις ενοχλητικές κόρνες και ό,τι άλλο μπορεί να σε εκνευρίζει και ακολουθείς τον πιο γνώριμο δρόμο. Όχι απαραίτητα γιατί είναι ο καλύτερος να ακολουθήσεις, αλλά γιατί είναι εκείνος που κάνει τα βήματά σου να φαίνονται πιο στέρεα. 

Μπροστά σου, ο δρόμος, ολοένα και ξεμακραίνει. Κάνεις μερικά μέτρα, αλλά εκείνος, πάντα εκεί, πρόθυμος, να σε οδηγήσει ένα βήμα πιο μακριά, με συνοδοιπόρο τις σκέψεις σου. Είναι η ώρα που οι πιο βασανιστικές κάθονται στο κάθισμα του συνοδηγού και σου κλείνουν πονηρά το μάτι. "Ναι, ήρθε η ώρα να ακούσεις τι έχουμε να σου πούμε'' σιγοψιθυρίζουν και όσο κι αν προσπαθείς να τις αγνοήσεις, εκείνες έχουν το χαβά τους. 

Στην πραγματικότητα, την απάντηση που αφορά στην καθεμιά τους, την ξέρεις. Δεν έχει σημασία που κλείνεις τα μάτια. Δεν έχει σημασία που προσπαθείς να διασκεδάσεις τις εντυπώσεις. Η αλήθεια παραμένει, έστω και καμουφλαρισμένη πίσω από καπνούς και δακρυ(γόν)α. 

Κι όμως, είναι τόσο απλά τα πράγματα. Έλα, όμως, που δεν βρίσκουμε, τα κότσια να πούμε ή να γράψουμε (εξέλιξη παντού) ό,τι αληθινά λαχταράμε. Κάπως έτσι, αφήνουμε τις μέρες να περάσουν. Περνούν και περνούν σε ζωές  χωριστές, ενώ το μόνο που αρκεί είναι να φύγει ένα μήνυμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Κακά τα ψέματα, μόνο η αγάπη (θα) μας κρατάει ζωντανούς, αλλά κι αυτή χρειάζεται ένα σημάδι. Τι περιμένεις, λοιπόν, και δεν το δίνεις;

 Έλα μου, ντε...

Ποιος μας διώχνει, τελικά;

Καθημερινά, ερχόμαστε σε επαφή με δεκάδες ανθρώπους. Δεν έχουν όλες οι κουβέντες τον ίδιο αντίκτυπο, ούτε όλες οι συζητήσεις την ίδια βαρύτητα. Είναι, όμως, λέξεις, φράσεις που μένουν στο μυαλό, αποτυπώνονται και, ναι, σε αναγκάζουν να προβληματιστείς.
Ένα μυαλό, από τα λίγα που με κάνουν να σκέφτομαι τόσο πολύ (ναι, μάλιστα, ξέρεις εσύ, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα), είπε τη φράση της ημέρας: «Δεν διώχνω ποτέ κανέναν που δεν σκέφτηκε να φύγει μόνος του» ή, κάπως έτσι, τέλος πάντων.
Προβληματίστηκα, ομολογώ. Μου έφερε στο μυαλό κάθε άνθρωπο που έφυγε από κοντά μου, λέγοντάς μου πως εγώ τον έδιωξα. Φαντάζομαι πως έχει τύχει και σε σας. Κάποτε, ήταν ένα φιλικό πρόσωπο, μια φίλη ή ένας φίλος, ο/η σύντροφός σας.
Ήταν τότε που «σπάγαμε», επανειλημμένως, το κεφάλι μας να βρούμε πότε ακριβώς τον διώξαμε και δεν το πήραμε χαμπάρι. Τη στιγμή, μάλιστα, που εμείς θέλαμε τόσο πολύ να μείνει.  Κάποτε, φυσικά, το είπαμε κι εμείς.
Ναι, mon cheri, έχεις δίκιο. Φεύγει - συνήθως - όποιος το έχει ήδη σκεφτεί και το μόνο που ψάχνει είναι εκείνη, η μικρή, πολύτιμη δικαιολογία που θα του δώσει ώθηση και φτερά, αφού μόνος του δεν το αποφασίζει.
Τελικά, είναι βολικό να πιστεύεις πως σε έδιωξαν; Ακόμα αναρωτιέμαι...

ΥΓ. Mon cheri, σ΄ευχαριστώ για όλα (ναι, κατά βάθος, είσαι πολύ καλός). 

Τα απογεύματα τα γεμάτα

Από παιδί, θυμάμαι πως η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας ήταν το απόγευμα. Όχι κάθε απόγευμα, αλλά εκείνα τα απογεύματα του χειμώνα, που ο καιρός "μαλακώνει'' και δείχνει το καλό του πρόσωπο. Θυμίζει κάτι από άνοιξη ή έστω πως ο ερχομός της δεν θα αργήσει πολύ. Κοιτάς τον ουρανό και χάνεσαι στο γαλάζιο του, ευλογείς τα γένια σου, γιατί γεννήθηκες σε μια χώρα σαν την Ελλάδα κι ας πηγαίνουν όλα από το κακό στο χειρότερο.

Κάθε τέτοιο απόγευμα, δεν χάνω ποτέ την ευκαιρία να περιπλανηθώ στους ήσυχους δρόμους της πόλης. Ναι, υπάρχουν ακόμα κάποιοι.  Το μόνο που κάνω είναι απλώς να περπατώ και να παρατηρώ τη ζωή γύρω μου. Αναζητώ το πρώτο ανθισμένο μπουμπούκι αμυγδαλιάς και με το που το ανακαλύπτω αισθάνομαι πως η ζωή αλλάζει. Φέρνει μαζί της το καινούριο και με γεμίζει με μια γλυκιά νότα αισιοδοξίας. Ακόμα και ο αέρας μοιάζει να φυσάει διαφορετικά. Κουβαλά μαζί του το αναπάντεχο. Τον έρωτα που ίσως εμφανιστεί από το πουθενά, όπως στις κινηματογραφικές ταινίες, το νέο που θα έρθει και θα λειτουργήσει σαν αντιβίωση των 500 (ίσως και των 1000 για τις πιο 'ανίατες' περιπτώσεις), μα κυρίως την ελπίδα πως η άνοιξη θα έρθει ξανά... 

Δεν πειράζει που άργησε, φτάνει να επιστρέψει, γιατί το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να μην κάνει ποτέ την εμφάνισή της... Και είναι εκείνα τα απογεύματα που παύουν να είναι ''άδεια''. Τόσο απλά...

   

Remember what you gave me.... Natasa Goutzikidou

After her sister's suicide, Melina is closed to herself and her room is converted into a prison, until the day she decides το return back to life. Her destination is the picturesque fishing  village where she used to spend the holidays of her childhood along with her family. A house in the shadow of the old lighthouse, a love story from the past that stirs up lives and memories, a mysterious envelope that disappears the most crucial moment and a secret that will connect the past and the present in a scary day. What life haunts the lighthouse? What melancholy hide the notes echoing into the night out of nowhere? Will Melina be able to unfold the thread of Ariadne and get out of the maze so ably built around her? When the enemy is more visible than you think...