Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Aναζητώντας την τελειότητα

Γύρισα όλον τον κόσμο αναζητώντας το τέλειο, εκείνο που θα γαληνέψει την ψυχή μου και θα με κάνει να ονειρευτώ έναν κόσμο από την αρχή. Στα ταξίδια  μου είχα συνοδοιπόρο άλλοτε το φεγγάρι και άλλοτε τον ήλιο. Πότε με βροχή και πότε με ξαστεριά, περπατούσα σε μονοπάτια που δεν είχα βρεθεί ξανά χωρίς να ξεχνάω τον σκοπό μου. Είδα θάλασσες και ψηλά βουνά, αλμύρα και χιόνι, πόλεις που μύριζαν τα χνώτα τους από την ανθρώπινη παρουσία και συνέχιζα να περπατώ, συνέχιζα να περιπλανιέμαι γιατί τίποτα δεν ήταν ικανό  να ημερέψει το πλάσμα μέσα μου. Τίποτα δεν ήταν ικανό να γητέψει το είναι μου ώστε να με πείσει πως είναι το τέλειο. Μέχρι που μια νύχτα, κουρασμένη από την αναζήτησή μου, ξαπλωμένη σ’ ένα ξέφωτο, είδα το φεγγάρι να ανατέλλει και ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα αντικρίσει ποτέ. Με πήρε το ξημέρωμα κοιτάζοντάς το να σεργιανίζει στο ουράνιο στερέωμα. Έπειτα, ήρθε η αυγή και ήταν ακόμα πιο μοναδική. Τα μάτια μου σχεδόν δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από πάνω της. Ύστερα, ο ήλιος ανέβηκε ψηλά και έκανε τον κόσμο φωτεινό, τόσο φωτεινό που απέμεινα να τον κοιτάζω μέχρι που νύχτωσε. Τότε μόνο κατάλαβα πόσο καιρό έχασα άδικα αναζητώντας την τελειότητα, τη ζούσα αλλά δεν το καταλάβαινα…

Η επόμενη μέρα

Είναι κάτι νύχτες που βγαίνεις στους δρόμους και νιώθεις πως θες να ουρλιάξεις απεγνωσμένα με όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου, τη μοναξιά, τη φτώχεια, τον παραλογισμό, την κακία κι όμως, επιλέγεις τη σιωπή σαν να μην υπάρχουν λέξεις ικανές να περιγράψουν όσα αισθάνεσαι. Το πιο περίεργο είναι πως νιώθεις τη νύχτα συνένοχη στη σιωπή σου που ολοένα βαθαίνει καθώς απλώνεται πάνω απ' την πόλη και απιθώνεται σε συνειδήσεις όπως ακριβώς στροβιλίζονται οι νιφάδες του χιονιού στην παγωμένη επιφάνεια. Η επόμενη μέρα όμως πάντα έρχεται...

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Δάκρυα από αλάτι, Βασιλική Λεβεντάκη

Περπατάς στα γραφικά στενά της Μονμάρτης ή νοιώθεις το χρόνο να σε γυρίζει στο παρελθόν, χαζεύοντας το μαγευτικό τοπίο του Μον Σεν Μισέλ… Μαρτυράς τον παφλασμό της θάλασσας ή γαληνεύεις κάτω από τους μελωδικούς ήχους της φυσαρμόνικας…. Κι είσαι εκεί… Στο Παρίσι… Να ζεις μια ερωτική ιστορία μέσα απ’τη μοναδική πένα της Νατάσας Γκουτζικίδου, παρακολουθώντας τις ζωές των πρωταγωνιστών της να σε παρασύρουν στο μεθύσι της δικής τους ύπαρξης, μέσα απ’το πάθος, την αγάπη, τα έντονα συναισθήματα. Πληθωρική αφήγηση, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες και μια ιστορία που σε παρασύρει μέχρι το τέλος… Δεν ξέρω αν τα Δάκρυα είναι από Αλάτι… Σίγουρα πάντως τα Δάκρυα από Αλάτι της πολυαγαπημένης μας Νατάσας θα δώσουν την πιο γευστική απόλαυση στα αναγνωστικά σας ταξίδια!!!