Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Βροχή πάνω στην πέτρα, μέσα από τα μάτια της Ευδοξίας Κολυδάκη

Η δικηγόρος Ευδοξία Κολυδάκη γράφει για τη Βροχή πάνω στην πέτρα. Θερμές ευχαριστίες, Ευδοξία μου, που είσαι πάντα κοντά μου και στηρίζεις κάθε βήμα μου!


Βροχή πάνω στην πέτρα", Νατάσσα Γκουτζικίδου (2014, εκδόσεις "Μάτι")
(Natasa GoutzikidouNatasa Goutzikidou A)
Γραμμένο με ευαισθησία και τρυφερότητα για την αθωότητα και την αγνότητα των παιδικών και εφηβικών συναισθημάτων, ρεαλισμό για τις μεσοπολεμικές συνθήκες σε ένα νησί, όπου το εθιμικό δίκαιο και οι άγραφοι νόμοι, αναδεικνύονταν πάντα ισχυρότεροι παράγοντες και στοιχεία για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα των ανθρώπων που διαβιώνουν εκεί, σεβασμό για την αντίσταση και τον αγώνα του κρητικού λαού, τις δύσκολες ημέρες της γερμανικής κατοχής, ένταση, αγωνία και μυστήριο σε όσα σημεία ήταν αναγκαίο για την εξέλιξη της ιστορίας, η "Βροχή πάνω στην πέτρα" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό βιβλίο, που δεν αρκείται στην αφήγηση της ερωτικής ιστορίας του Μίνωα και της Μάγιας, αλλά θέτει εξίσου αξιόλογα ερωτήματα για διαχρονικά ζητήματα, όπως η τιμή, το καθήκον, η εμπιστοσύνη, η αυταπάρνηση και η πίστη σε αξίες και ιδανικά, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας και ψυχής. Και σίγουρα ο μεστός τρόπος γραφής και εξιστόρησης της συγγραφέως, συνετέλεσε, να μεταφερθεί σε εμάς, τους αναγνώστες, ένα άρτιο μυθιστόρημα. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια !!!!!!!!

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Η Βροχή πάνω στην πέτρα με τα μάτια της συγγραφέως Μαίρη Τσίλη


Η Βροχή πάνω στην πέτρα με τα μάτια της συγγραφέως Μαίρης Τσίλη, την οποία ευχαριστώ για την κριτική της.

Βροχή πάνω στην πέτρα
Κάποιες φορές όταν τελειώνω την ανάγνωση ενός βιβλίου νιώθω τόσα πολλά που θέλω να γράψω και το κάνω. Όμως ομολογώ ότι γυρίζοντας την τελευταία σελίδα σε τούτο το βιβλίο όλα όσα ένιωσα και που ακόμα νιώθω αιχμαλωτίστηκαν στις λέξεις της Νατάσας Γκουτζικίδου κι έγιναν βροχής σταγόνες και μυθωδίες παραδομένες επάνω στο σώμα ενός νησιού με τόση ιστορία όπως η Κρήτη. Ο Μίνωας και η Μάγια οι δυο κεντρικοί ήρωες του βιβλίου με κατέκτησαν εν καιρώ ειρήνης αντικειμενικά μα σε προσωπικό επίπεδο σε εποχή μάχης με τον ίδιο μου τον εαυτό. Με κατέκτησαν και τους ευχαριστώ γιατί με παρέσυραν σε κάποιους άλλους καιρούς τότε που οι καρδιές και οι ζωές των ανθρώπων ανάμεσα σε βεντέτες σκληρές κρητικές και σε συνθήκες πολέμου αντιμάχονταν σαν αγριοκάτσικα με τα αγριοκάτσικα για να αντέξουν, για να επιβιώσουν, για να ξεχωρίσουν φίλους κι εχθρούς και γαι να νικήσουν βγαίνοντας στο φως της αλήθειας και της αγάπης. Η βροχή πάνω στην πέτρα είναι ένα βιβλίο που φτάνει σε απίστευτα όρια την ψυχή του αναγνώστη μέσα από αλεπάλληλες σκηνές απρόβλεπτες μέχρι τελευταία στιγμή με σκοπό παιδεύοντας την να την φτάσουν στην λύτρωση εκείνη που σημαίνει να δεις με κοφτερή ματιά τον ίδιο σου τον εαυτό στον καθρέφτη και να τον αντιμετωπίσεις ξεπερνώντας την μοίρα και αυτό που φαίνεται σαν αναπόφευκτο πεπρωμένο. Και η αγάπη, ο έρωτας, η οικογένεια, το μίσος, τα πάθη, τα ψέματα, τα μυστικά να υφαίνουν ιστούς και να σκαρώνουν λαβύρινθους. Άραγε ποιος θα ξεφύγει από ποιόν και από τι και με τι τρόπο; Άραγε ποιος θα νικήσει και ποιος θα χάσει; Ή μήπως σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε νικητές ούτε νικημένοι; Θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας την Βροχή πάνω στην πέτρα. Τελειώνοντας ένα έχω να πω. Η Νατάσα Γκουτζικίδου γράφει πως τα νυχτολούλουδα είναι οι ψυχές αυτών που αγγίζουν το φεγγάρι και η πένα της όμως σαν νυχτολούλουδο και σαν φεγγάρι αγγίζει τις ψυχές των αναγνωστών κι ας σκορπίζει όταν χρειάζεται μπαλωθιές σε πέτρινες καρδιές.
Μαίρη Τσίλη

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Κρυφτό μετά τα τριάντα

Όταν ήμουν μικρή, το αγαπημένο παιχνίδι ήταν το «θάρρος ή αλήθεια». Πάντοτε, προτιμούσα τη β’ απάντηση, αλλά  μεταξύ μας δεν μπορούσα να καταλάβω τι σχέση είχαν αυτές οι δύο φαινομενικά αταίριαστες λέξεις. 
Καμιά φορά, όμως, χρειάζεται απλώς το πλήρωμα του χρόνου για να καταλάβεις πώς συνδέονται τα πράγματα μεταξύ τους. 
Βλέπεις, καλό το θάρρος αλλά χωρίς ειλικρίνεια μόνο του δεν αρκεί. Αν φοβάσαι, πρέπει να το παραδεχτείς. Θάρρος απαιτεί κι αυτό. 
Αν δεν φοβάσαι, πάλι πρέπει να το παραδεχτείς- πράγμα σαφώς καλύτερο γιατί σε βγάζει και από τη δύσκολη θέση. Αν πάλι θεωρείς τον εαυτό σου ειλικρινή, για να πεις το παραμικρό σημαίνει πως στην καρδούλα σου υπάρχει λίγο, έστω τόσο δα, θάρρος…
Φυσικά, αυτό το παιχνίδι δεν ήταν μόνο το δικό  μου αγαπημένο αλλά και όλης της παρέας, για να μην πω και όλων των συμμαθητών μου. Όλοι τρελαίνονταν να κάνουν τις πιο απίθανες ερωτήσεις περιμένοντας αντίδραση σε μια εποχή που ευτυχώς η αθωότητα καλά κρατούσε ακόμα.
Με τα χρόνια, μάλλον όλοι πάψαμε να παίζουμε το παιχνίδι, ή έστω μερικώς. Για την ακρίβεια, το παιχνίδι άλλαξε μορφή. Πώς είναι οι special editions των διάφορων επιτραπέζιων παιχνιδιών που βγαίνουν κατά καιρούς; Εκείνες με την πολυτελή έκδοση; Κάπως έτσι, ναι…
Μόνο που το παιχνίδι έγινε «Θάρρος ή κρυφτό» και στην ειδική έκδοσή του «Ειλικρίνεια ή κρυφτό». Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παραδεχτείς, να προσπαθήσεις, να αλλάξεις. Το πιο εύκολο είναι να παίξεις κρυφτό.
Δεν ξέρω αν οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν πάντα τόσο δύσκολες, ξέρω όμως με βεβαιότητα ότι εκεί έξω βλέπω δεκάδες ανθρώπους- ίσως να είμαι κι εγώ μια από αυτούς- που δυσκολεύονται να παραδεχτούν ό,τι νιώθουν.
Νιώθεις, αλλά δεν το λες. Πώς να παραδεχτείς ότι άφησες έναν άνθρωπο να μπει στην καρδιά σου; Ξέρω, εσύ δεν κάνεις τέτοια πράγματα.
Δεν νιώθεις, πάλι δεν το λες. Γιατί να χάσεις το βόλεμα; Άσε, και η καβάτζα απαιτείται καμιά φορά. Πού να τρέχεις τώρα… Κάνε απλώς το κορόιδο και η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται, κοιτώντας ο καθένας την πάρτη του.
Και οι μέρες περνάνε και ο χρόνος φεύγει και το κρυφτό συνεχίζεται. Δεν ξέρω, δεν το μπορώ, δεν μου κάνει. Εγώ θέλω σταράτα λόγια. Να τα πεις, να τα ξεκαθαρίσεις, να τα τελειώσεις όσα έμειναν μισά.
Κι αν όταν ήμουν μικρή αγαπούσα τα παιχνίδια, τώρα δεν μπορώ το κρυφτό μετά τα τριάντα.
Μα κρυφτό μετά τα τριάντα;
Τρέμω για την έκδοση του αγαπημένου  παιχνιδιού όταν κάπου στα εβδομήντα μου γυρίσω, κοιτάξω πίσω και το μόνο που ίσως δω είναι ένας άνθρωπος που το μόνο που έμαθε στη ζωή του είναι να παίξει κρυφτό. Κρυφτό με τον ίδιο του τον εαυτό.
Όχι, δεν θέλω άλλο κρυφτό μετά τα τριάντα.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Η Βροχή πάνω στην πέτρα μέσα από τη ματιά της συγγραφέως Μαρίας Γαβριελάτου

Η φίλη και συγγραφέας Μαρία Γαβριελάτου για το βιβλίο γράφει για το μυθιστόρημά μου ''Βροχή πάνω στην πέτρα'' και την ευχαριστώ θερμά.

ΒΡΟΧΗ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ,
ο τίτλος του βιβλίου της Νατάσας Γκουτζικίδου που σαν βροχή άλλοτε σκληρή και άλλοτε γλυκιά νότισε κάθε κομμάτι της ψυχής μου! 
Ένα βιβλίο που αγάπησα μέχρι την τελευταία του σελίδα, ένα βιβλίο που ακολούθησα βήμα-βήμα παρέα με τους ήρωες της.
Mυστικά, κρυφούς πόθους, τυφλές ελπίδες μέχρι την στιγμή που οι αποκαλύψεις έγιναν ορμητικά κύματα που άλλους τους έπνιξαν και άλλους τους λύτρωσαν.
Μια ιστορία γεμάτη από της λεβεντογέννας Κρήτης, τα χρώματα και αρώματα που ούτε ο πόλεμος δεν μπόρεσε να καταστρέψει.
Θα μπορούσα να πω τόσα και άλλα τόσα για αυτό το βιβλίο, μα σκέφτηκα να δαμάσω τον ενθουσιασμό μου και την παρόρμηση των εντυπώσεων που αποκόμισα από αυτό το βιβλίο, γιατί θα'ταν άδικο να προδώσω το μυστήριο και την υπέροχη πλοκή που το τυλίγει.
Γραφή που σε ταξιδεύει, που κάνει την καρδιά να χτυπά από αγωνία, που σε βάζει στο παιχνίδι σε σημείο να μην μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου, 
Άλλωστε, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο, Η συγγραφέας έχει αποδείξει το ταλέντο της και την αγάπη της να δίνει τα πάντα στον αναγνώστη σε κάθε πόνημα της.
Σ'ευχαριστώ, Νατάσα που μέσα στην πεζή πραγματικότητα μου πρόσφερες ένα ταξίδι στον χρόνο, Κατάφερες να με ενσωματώσεις έμμεσα στην ζωή των ηρώων σου, κατάφερες τα δάκρυα μου σε πολλά σημεία που διάβαζα και βίωνα έντονα να είναι δυνατά και να γίνουν ''βροχή πάνω στην πέτρα"...