Τις συνάντησα πριν χρόνια στο δρόμο μου και με συγκίνησαν όσο ελάχιστα βιβλία. Ο λόγος για τις «Γέφυρες του Μάντισον» του Oυώλλερ Ρόμπερτ Τζαίημς. Πριν λίγες μέρες τις ξαναθυμήθηκα όταν η αγαπημένη μου φίλη Σοφία ζήτησε να της προτείνω να μια ιστορία αγάπης. «Οι γέφυρες του Μάντισον» μου φάνηκαν ιδανική επιλογή. Έβγαλα λοιπόν το βιβλίο από το χρονοντούλαπο του μυαλού μου και το ξεφύλλισα νοερά μαζί της. Χρειάστηκε βέβαια να ψάξω να το βρω και στη βιβλιοθήκη μου όπου μετά από μια μετακόμιση υπήρχε το αδιαχώρητο…
Ένα υπέροχο, λυρικό βιβλίο που εξελίσσεται στην κομητεία Μάντισον της Αιόβα με φόντο την τρυφερή ερωτική ιστορία δυο ανθρώπων που ήρθαν κοντά εντελώς απρόσμενα. Ο Ρόμπερτ Κίνκαιντ, πενήντα δύο χρονών, φωτογράφος στο Νάσιοναλ Τζεογκράφικ, άνθρωπος ιδιαίτερος, φτάνει στην κομητεία του Μάντισον για να φωτογραφίσει τις γέφυρες της πόλης. Εκεί συναντά τη Φραντσέσκα Τζόνσον, μια σαρανταπεντάχρονη γυναίκα που ζει μοιρασμένη ανάμεσα στην οικογένειά της και στα όνειρα μιας άλλης ζωής που εδώ και καιρό μοιάζει μακρινή. Η γνωριμία τους θα σταθεί μοιραία και για τους δυο, η λογική όμως θα πρυτανεύσει και τα θέλω θα γίνουν πρέπει…
Το 1995 το βιβλίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος εκτός από σκηνοθέτης της ταινίας υπήρξε και πρωταγωνιστής της έχοντας στο πλευρό του τη μοναδική Μέριλ Στριπ.
Μια φίλη με ρώτησε μετά την ανάγνωση του βιβλίου κάτι πολύ εύστοχο: Πόσες πιθανότητες υπάρχει να έρθει στη ζωή κάποιου ένας Ρόμπερτ ή μία Φραντζέσκα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς,ελάχιστες!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς αρχίσουμε λοιπόν τη συζήτηση για τη λογοτεχνία με μια ερώτηση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί γράφουμε;
Γράφουμε, τουλάχιστον εγώ γιατί με κάνει και νιώθω... ελεύθερη και αυτό είναι συναίσθημα που δεν εξαγοράζεται με τίποτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη δική μου περίπτωση η γραφή αποτελεί τον προσωπικό μου τρόπο να απλώνω επάνω σε ένα κομμάτι λευκού χαρτιού όσα οι αισθήσεις μου επιλέγουν να καταθέσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει πάντα ένας ιδιαίτερος τρόπος για τον καθένα μας να συνδιαλέγεται με μια επιθυμία κι ένα ρεύμα ρέει καιδιαπερνά πάντα τους συδιαλεγόμενους και διαμορφώνει ταυτόχρονα τους κώδικες αυτού του διαλόγου. Η συμπόρευσή μας με ό,τι το όνειρό μας προστάζει, καθορίζει τη δική μας αφοσίωση και το βαθμό συνέπειας, στον οποίο μπορούμε να φτάσουμε, όταν το όνειρο πάλλεται σα σφυγμός να δώσει ζωή στο ολοζώντανο κύτταρο της επιθυμίας μας.
Επειδή πάντα η γραφή μια διέξοδος είναι!
Μια ανάγκη να αγγίξει κανείς τη σιωπή μέσα στον ήχο μιας τυχαίας αστραπής, που φωτίζει τα πάντα γύρω αλλά για μόνο στιγμή. Με την ελπίδα η αστραπή να ρίξει λίγο φως στα πυκνά σκοτάδια! Κι οι πληγές να κλείσουν με παυσίπονο τον λόγο! Αφού ο λόγος σ΄αυτή την περίπτωση γίνεται παυσίλυπος καβαλιέρος στο βαλς της ζωής!
Εύστοχη η εναρκτήρια ερώτηση οφείλω να ομολογήσω.Αυτό το γιατί έχει σίγουρα ταλανίσει αρκετούς από εμάς που ασχολούνται επαγγελματικά ή και ερασιτεχνικά με τη λογοτεχνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το πέρας του χρόνου διαπίστωσα πως η γραφή (κατ'εμέ ο ορισμός της τεχνούσης γραφής) αποτελεί φυσική ροπή.Είναι θα έλεγα η εφαρμογή για κάθε μία από τις αισθήσεις που εν δυνάμει διαθέτουμε.Βλέπω,ακούω,γεύομαι,μυρίζω κάτι απευθείας και καταγράφεται,δεδομένου οτι μου έχει προξενήσει το ενδιαφέρον.
Ο γραπτός λόγος είναι σε θέση να οδηγήσει τόσο τον γραφέα όσο και τον αναγνώστη(ανάλογα πάντα με το περιεχόμενο και κυρίως με τον τρόπο που εδόθη) στην αυτολοκλήρωση,στην ψυχική ανάταση και καθαρση καθώς πέρα από τη γνώση που θα λάβει (ο έκαστος),θα προβληματιστεί,θα ψυχαγωγηθεί,θα αφυπνιστεί και θα επανατοποθετήσει το εγώ του σύμφωνα πάντα με τα πνευματικά ερεθίσματα που εδέχθη.
Θα περάσω σε μένα με βήμα ταχύ,προκειμένου να μη μακρυγορήσω περαιτέρω.Για μένα η γραφή είναι τρόπος ζωής,γράφω διότι αυτό ''ξέρω'' να κάνω.Είναι επίσης μια ιεροτελεστία,ένα μυστήριο ισοδύναμο με κεινο της γέννησης κατ'επέκταση και της βάπτισης,επομένως απαιτεί τον ανάλογο σεβασμό,πίστη και αφοσίωση.Κλείνοντας θα πω ετούτο,συμβολικά ομιλώντας: ''οταν πω οτι θα γράψω θα'χω πλυθεί,όταν θα'χω ολοκληρώσει τη γραφή θα'μαι και καθαρή''.
Ευχαριστώ.