Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Xωρίς στέγη...

Πρωινό Πέμπτης, μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης Πέμπτης που μοιάζει με τόσες άλλες. Βγαίνω στο μπαλκόνι, στο μικρό μου βασίλειο όπως μου αρέσει να το αποκαλώ αφού η θέα από αυτό με αποζημιώνει τις μέρες που αισθάνομαι κουρασμένη. Το βλέμμα μου ταξιδεύει, χάνεται στα δέντρα και αγκαλιάζει τον γαλάζιο ουρανό. Έπειτα, γυρνάει πίσω, στη γειτονιά. Στους δρόμους που περπατάω κάθε μέρα, στους ανθρώπους με τους οποίους ανταλλάζω δύο-τρεις κουβέντες φιλικές και έχουν αποδείξει την αξία του καλού γείτονα, στον δρόμο όπου κυλάει όλη  μου η ζωή.
Ξαφνικά, στάση. Τέλος στο ονειροπόλημα. Το βλέμμα μου επικεντρώνεται σε έναν μικρό, μαύρο όγκο. Μου θυμίζει πεταμένο σκουρόχρωμο πανί, ίσως μια μαύρη πλαστική σακούλα απορριμμάτων. Τελικά, κινείται. Είναι ένας σκύλος. Αλλάζει θέση, ίσως δεν βολεύεται, ίσως τον τρόμαξε το φορτηγό που πέρασε και τάραξε την ηρεμία του. Τώρα, ξεχωρίζω καλά τα χαρακτηριστικά του. Μοιάζει με κυνηγόσκυλο και η ράχη του γυαλίζει στον ήλιο. Από το πουθενά, μου έρχεται η εικόνα του στο μυαλό. Ναι, είναι ο σκύλος που είδα προχτές το βράδυ επιστρέφοντας σπίτι. Φοράει κολάρο στο λαιμό, αν φανεί αρκετά παρατηρητικός κάποιος, σημάδι πως κάπου, κάποτε, κάποιος τον φρόντιζε και τώρα όχι. 
Γεγονός είναι πως τον τελευταίο καιρό, τα αδέσποτα ζώα έχουν αυξηθεί κατά πολύ στην περιοχή. Κάθε μέρα κι από ένα καινούριο, όλα φοβισμένα, τα περισσότερα εξοικειωμένα με τον άνθρωπο. Όταν συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα, πλησιάζουν, συμμετέχουν σε μικρές συμμορίες και αναζητούν φαγητό. Αν κάτι με παρηγορεί είναι το γεγονός ότι στο στενό που μένω, ο δρόμος είναι γεμάτος πιατάκια για τα αδέσποτα. Κάποιοι ακόμα νοιάζονται...
Ένας θόρυβος τραβά την προσοχή του. Ο σκύλος σηκώνει το κεφάλι του και κοιτά προς τα εκεί. Στα δικά μου μάτια, μοιάζει μελαγχολικός. Να αναπολεί άραγε την περασμένη του ζωή;  Ξαφνικά, κάποιος τον βαρέθηκε. Κάποιος θεώρησε πως δεν χωρά στον προϋπολογισμό του και τον πέταξε στον δρόμο. Πώς είναι δυνατό να πάψεις να ενδιαφέρεσαι για ένα πλάσμα τόσο κοντά σε σένα; 
Γεμίζω πίκρα. Η εικόνα της πόλης μοιάζει μουντή απότομα. Το μικρό μου βασίλειο έγινε σκοτεινό. Ένας ακόμα άστεγος, σκέφτομαι. Άνθρωποι και ζώα, τόσο κοινή η μοίρα μας κι ας θεωρούν κάποιοι πως διαφέρουμε..

YΓ. Δεν ξέρω αν η φωτογραφία είναι ψεύτικη, αποτέλεσμα φωτομοντάζ αλλά με εκφράζει. 

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Ταξίδι στις εποχές

Αναζητώ τις λιακάδες που χάθηκαν, τα φύλλα που πέφτουν στη γη και θυμάμαι τα καλοκαίρια που διαβήκαμε για να φτάσουμε στο σήμερα. Η ζωή είναι μια αληθινή γιορτή γεμάτη εναλλαγές για να μην βαρεθούμε ποτέ αυτό το πάρτι στο οποίο είμαστε όλοι καλεσμένοι, αλλά ξεχνάμε συνήθως να φέρουμε το δώρο μας. Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλο, δεν χρειάζεται να είναι σπουδαίο, φτάνει να είναι αληθινό. Φτάνει να το χαρίζεις από καρδιάς...

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Τα ''Δάκρυα από αλάτι'' μέσα από τα μάτια της Κατερίνας Σωπύλη

Τα ''Δάκρυα από αλάτι''  μέσα από τα μάτια της Κατερίνας Σωπύλη (συγγραφέας)



Ένα ταξιδιάρικο βιβλίο , γραμμένο από τη μοναδική πένα της Νατάσας Γκουτζικίδου. Η ηρωίδα είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας , ψάχνει να βρει τι είναι αυτό που θα την κάνει ευτυχισμένη ώστε να αντέξει την ατελείωτη μοναξιά που την στοιχειώνει. Η Νατάσα Γκουτζικίδου με μαεστρία χτίζει συναισθηματικούς , θεόρατους τοίχους που φαντάζουν αδιαπέραστοι ,καθώς η Ζοζεφίνα βλέπει τη ζωή που έχασε στη δίνη των γεγονότων που στιγμάτισαν τη ζωή της. 
Ένα ταξίδι στο ερωτικό Παρίσι θα φέρει τις καταστάσεις και την ίδια την ηρωίδα σε ένα μεγάλο δίλημμα... Εκεί η Ζοζεφίνα θα ζήσει τη ζωή που δεν έζησε ώσπου... Η συνέχεια δίκη σας. Ένα βιβλίο που αξίζει να αγαπηθεί.
Η Νατάσα μας αποδεικνύει ότι ένα βιβλίο δεν μπορεί να μετρηθεί από το πόσο μεγάλο είναι σε μέγεθος , μα πόσα έχεις να μας δώσει. Το βιβλίο της, Δάκρυα από αλάτι, είναι ένα μικρό , μεγάλο αριστούργημα, γεμάτο συναισθήματα και εικόνες. Τα συγχαρητήρια μου στην Νατάσα Γκουτζικίδου, ευχόμενη να κάνω πολλά ακόμα λογοτεχνικά ταξίδια μέσα από τα βιβλία της.

Τα ''Δάκρυα από αλάτι'' μέσα από τα μάτια της Βούλας Αθανασιάδου

Τα ''Δάκρυα από αλάτι'' μέσα από τα μάτια της Βούλας Αθανασιάδου (αναγνώστρια)


Στην Νατάσα Γκουζικίδου, με ένα μεγάλο ευχαριστώ...
Μήπως έγραψες κάτι ψεύτικο, κάτι φανταστικό? Ναι, για μερικούς ίσως, για μένα όχι. Το ταξίδι στην Νορμανδία, το αβαείο, με την μια όψη στην άμπωτη, και την άλλη στην παλίρροια......Ταξίδι μακρινό, μα όχι ψεύτικο. Έτρεχαν αναζητώντας καταφύγιο, να φωλιάσει μια αγάπη, από εκείνες που ο χρόνος μια φορά φέρνει στην ζωή του ανθρώπου. Άσχετα από το αποτέλεσμα, πόση ευτυχία μπορεί να νιώσει κάποιος μέσα από τέτοια αγάπη, ακόμα και αν έρθει η στιγμή που το άλλο μισό χαθεί για πάντα. Τι σημασία έχει? Οι αναμνήσεις, μακρυά από τα πρέπει, αρκούν.........η ευτυχία που θα νιώσει ο άνθρωπος μέσα από μια τέτοια αγάπη, αφήνει σημάδια ανεξίτηλα, ευτυχώς για πάντα. Θα πονέσεις, θα κλάψεις , θα πληγωθείς, μα το αποτέλεσμα θα είναι στο τέλος το ίδιο. Μια γέμιση ψυχής, θες να θυμάσαι πάντα τις πολύτιμες στιγμές, που έρχονται όταν δεν το περιμένεις...
Άραγε τα δάκρυα της αγάπης, είναι από αλάτι ή ζάχαρη? Καλό σου βράδυ, και σ'ευχαριστώ από την καρδιά μου, για το υπέροχο ταξίδι σου!