Eίναι κάτι μεσημέρια που σέρνεις τα βήματά σου αργά και νιώθεις το κορμί σου να λυγίζει, λες και κουβαλάς πάνω σου όλου του κόσμου την κούραση. Αν είναι Παρασκευή, τότε σίγουρα κουβαλάς όλης της εβδομάδας. Μπαίνεις αργά στο αυτοκίνητο, βυθίζεσαι στο κάθισμα και ξεκινάς για τον προορισμό σου οδηγούμενος από τη συνήθεια. Βάζεις το ραδιόφωνο να παίζει δυνατά και χάνεσαι στην κίνηση της πόλης.
Κάπου εκεί, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ύπνου και ξύπν(ι)ου, φλερτάρεις με τον ήλιο που σου γνέφει πονηρά και ξαφνικά, νιώθεις εκείνο το σκίρτημα στην καρδιά που κάνεις τις αναμνήσεις να φλερτάρουν με το σήμερα. Ο κόσμος αλλάζει σταδιακά όψη και φαντάζει πιο φιλικός, όχι καλύτερος απαραίτητα. Άλλωστε, θαύματα δεν γίνονται. Έχει, όμως, ξανά αυτή τη χαμένη σπίθα, την ίδια χαμένη σπίθα με τη δική σου. Εκείνη που φορούσες κάποτε και ακτινοβολούσες ευτυχία, σχεδόν μεταμορφωνόσουν σε σούπερ ήρωα με ή χωρίς κολάν.
Ξαφνικά, καθώς αισθάνεται το ευεργετικό άγγιγμα του ήλιου, κοιτάς γύρω και αισθάνεσαι πως ανακαλύπτεις ξανά τον κόσμο. Βλέπεις τις αμυγδαλιές να ανθίζουν και συγκινείσαι με τη ζωή που κάνει τον κύκλο της, παρακολουθείς το έφηβο ζευγαράκι να περπατά στον δρόμο και θυμάσαι τις δικές σου αγαπημένες στιγμές τότε που έκανες όνειρα και πίστευες πως θα πραγματοποιηθούν όλα, ακόμα και τα παράλογα.
Εσύ όμως επέμενες. Ονόμαζες τα πάντα ζωή και επένδυες σε αυτήν όχι όλα σου τα λεφτά, αλλά την ύπαρξή σου ολάκερη. Έβγαζες από την τσέπη και άφηνες στο τραπέζι του χρηματιστηρίου όλα σου τα υπάρχοντα: όνειρα, έρωτες, διαδρομές χωρίς τέλος και άρχιζες να στροβιλίζεσαι στους ρυθμούς της επένδυσής σου...
Στα Οικονομικά δεν ήμουν ποτέ καλή, προτιμούσα τα θεωρητικά μαθήματα. Υποθέτω πως αυτός είναι ο λόγος που δεν ξέρω γιατί κάποιες επενδύσεις δεν φέρνουν τα κέρδη που προσδοκούσαμε. Φαντάζομαι πως κάναμε λάθος στο ζύγι των ονείρων, στο ζύγι της ζωής. Βάζω ξανά τις μετοχές μου κάτω και επενδύω από την αρχή...
Τι σου κάνει να λιάζεσαι στον ήλιο σαν γάτα μια χειμωνιάτικη μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου