Πλάκα, η μικρή Αθήνα του χτες...

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου στο χάρτη υπήρχε μια όμορφη πόλη, γνωστή ως τα πέρατα του κόσμου για τον πολιτισμό της. Την έλεγαν Αθήνα και στα χώματά της έζησαν μερικές από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της ανθρωπότητας. Κάποτε, η Αθήνα ''μεγάλωσε'' και έχασε τα χρώματα της νιότης. Έγινε μια πόλη δίχως αρώματα, ενώ ακόμα το γαλάζιο του ουρανού της άρχισε σταδιακά να χάνει τη λάμψη του, να γίνεται θαμπό. Άλλαξαν όλα, τα μετάβαλλε ο χρόνος που ράγισε. Θάφτηκε η ένδοξη πόλη κάτω από μιαν άλλη, τσιμεντένια και απρόσωπη.

Κι όμως, σε μια γωνιά της, αργοσαλεύει ακόμα το παρελθόν.  Τις νύχτες ντύνεται με το φως του φεγγαριού, που ξαπλώνει να ξαποστάσει πάνω σε ναό αρχαίο και τις μέρες χάνεται πίσω από γλάστρες με κατακόκκινα γεράνια. Είναι η Πλάκα, ένας τόπος όπου οι δείχτες του ρολογιού μοιάζουν κολλημένοι σε ένα αέναο χτες. Μοιάζει στάσιμος ο χρόνος, μα θαρρώ από επιλογή. Μια ολόκληρη συνοικία που αποφάσισε να γίνει υπερασπιστής των περασμένων χρόνων.

Μικρά σπιτάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, απλώνονται γύρω από τον ιερό χώρο της Ακροπόλεως, λες και περιφρουρούν το χτες. Κάποια χαρακτηρίζονται από τις μικρές αυλές τους, τις γεμάτες γλάστρες με λογής-λογής φυτά. Άλλα, κοιτούν με μελαγχολία την πόλη, αφού οι κάτοικοί τους τα εγκατέλειψαν σταδιακά. Όλα, όμως, θυμίζουν κάτι από νησί, την όμορφη Ανάφη, αφού Αναφιώτης ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έχτισε το σπίτι του εκεί, δίνοντας εν συνεχεία το όνομα ‘Αναφιώτικα’ στον οικισμό.

Στα Αναφιώτικα νιώθεις πως οι θόρυβοι της πολύβουης Αθήνας δεν φτάνουν, δεν καταφέρνουν να σπάσουν το αόρατο φράγμα που τα προστατεύει. Τη νύχτα, το μόνο που ακούς στα λιθόστρωτα δρομάκια δεν είναι παρά μόνο τα βήματα κάποιου διαβάτη. Οι επισκέπτες, σπάνια  κατορθώνουν να αντισταθούν στη μαγεία τους και να μην δρασκελίσουν το φανταστικό σκαλί που οδηγεί στην Αθήνα του παρελθόντος. Σε κάποια σημεία, τα δρομάκια είναι τόσο στενά, ιδίως όσο ανεβαίνεις πιο ψηλά, που δύσκολα περπατούν δύο άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλον. Κάπου-κάπου, βλέπεις μερικούς ηλικιωμένους, που απέμειναν εκεί, πιστοί στα παλιά, να κάθονται έξω και να συζητούν χαμηλόφωνα. Κι αν σταθείς αρκετά τυχερός, μπορεί να δεις από καμιά τραβηγμένη  κουρτίνα, το εσωτερικό τους. Τα περισσότερο δεν είναι μεγαλύτερα από μερικά τετραγωνικά, ίσα να καλύπτουν τη βασική ανάγκη των κατοίκων, που δεν ήταν άλλη από την στέγαση. Δεν λείπουν ωστόσο και τα αρχοντόσπιτα της περιοχής.

Εκεί βρίσκεται και το πρώτο πανεπιστήμιο της χώρας. Στην πίσω πλευρά του οικήματος, υπάρχει μια μεγάλη αυλή. Φαντάζομαι, εκεί όπου κάποτε θα έκαναν τις φιλοσοφικές τους συζητήσεις και θα ξαπόσταιναν οι φοιτητές. Κάποτε, στάθηκα αρκετά τυχερή για να παρακολουθήσω πρόβες αρχαίας τραγωδίας, ενώ σε μια από τις εισόδους του, φυτρώνει μια λευκή αμυγδαλιά, που κάθε άνοιξη στολίζει το χώρο.

Όπου κι αν περπατήσεις στην Πλάκα, το βέβαιο είναι ένα: νιώθεις το άρωμα αλλοτινών εποχών να αναδύεται ελκυστικό. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ισχύει το αντίθετο; Ολόκληρη η περιοχή αποτελεί παρακαταθήκη, αδιαμφισβήτητο θεματοφύλακα ενός ένδοξου παρελθόντος. Στα βήματά σου δεν αντηχεί η σιωπή, μα ένα ηχηρό χτες, που επιμένει να παρίσταται σε κάθε πνοή της σύγχρονης πραγματικότητας, θυμίζοντας τις αλήθειες ενός έθνους…

ΥΓ. Οι φωτογραφίες δεν είναι (δυστυχώς) δικές μου. Θα τις βρείτε στο  http://piddling.deviantart.com, μαζί με πολλές ακόμα, εξίσου μοναδικές!