Ένα σκουριασμένο αν

Λένε πως η ζωή είναι μια διαρκής αναζήτηση. Υπάρχει πάντοτε κάτι που θέλουμε και πάντοτε κάτι που ονειρευόμαστε να φέρουμε κοντά μας.  Είναι στην ανθρώπινη φύση να ζητά, να επιμένει και  να κυνηγά. Είναι όμως το άγνωστο  που φορές-φορές βάζει φρένο στις αναζητήσεις. Είναι και ο φόβος  που φωλιάζει στις καρδιές των ανθρώπων και τους κάνει να μην τολμούν. Και τότε γεννιέται μια τόση δα λεξούλα στις ψυχές.  Τη λένε «αν»…  Δυο γραμματάκια όλα κι όλα που όμως έχουν μια δύναμη πρωτόγνωρη, ικανή να συνθλίψει και τα πιο γερά θεμέλια.

Είναι τα «αν» που κάνουν την εμφάνισή τους μέσα μας και μας αναγκάζουν να αναρωτιόμαστε για όλα αυτά που θελήσαμε να ζήσουμε αλλά δεν τολμήσαμε. Μας βάζουν σε μια αέναη διαδικασία αντιμετώπισης του ίδιου μας του εαυτού. Καθόμαστε απέναντί του  έτοιμοι να αναμετρηθούμε μαζί του.  Σηκώνουμε το βλέμμα  να αναζητήσουμε το δικό του. Τίμια ματιά. Αρχίζει τότε ένας διάλογος. Ποιος, πού, πότε, γιατί.  Μα εδώ δεν είναι μαθηματική εξίσωση να την λύσει κανείς. Είναι ζωή, αληθινή ζωή και δεν δίνει πάντα τις απαντήσεις που θέλουμε. Πότε-πότε, τις καμουφλάρει, τις κάνει να μοιάζουν εύκολες ή αυτονόητες, αλλά έλα που δεν είναι! Όχι πάντα τουλάχιστον. Και τότε αρχίζει ένα νέος γύρος, μια ακόμα παρτίδα αναζητήσεων.

Το θέμα δεν είναι τελικά το «αν», αλλά το πώς θα χειριστούμε την κατάσταση που το δημιούργησε, που υπήρχε ενδόμυχα και δεν εξωτερικεύτηκε ποτέ πριν. Ψυχολόγος δεν είμαι για να επεκταθώ, νομίζω φτάνει. Θα αφήσουμε λοιπόν μια κατάσταση να πλανάται στην ατμόσφαιρα, να χαλά ενίοτε τη διάθεσή μας και να μας τρώει όπως το σαράκι το ξύλο ή τελικά θα πάρουμε μέτρα δραστικά, θα σταθούμε απέναντί της και θα την αντιμετωπίσουμε όπως της αρμόζει; Ιδού το ερώτημα, ιδού η πράξη, ιδού και οι συνέπειες…

«Eίναι προτιμότερο να περάσεις μια ζωή χωρίς αν, παρά μια ζωή γεμάτα με δαύτα. Ακούγεται ίσως ανόητο, μα όταν τα χρόνια περάσουν και η καρδιά σου δεν γεμίζει με ζεστασιά, όχι με τη ζεστασιά που ήθελες να δοκιμάσεις και δεν το έκανες ποτέ, τότε θα καταλάβεις πως το μόνο που κουβαλούσες τόσο καιρό στις αποσκευές σου δεν ήταν παρά ένα σκουριασμένο αν...» (απόσπασμα από το μυθιστόρημα ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ)