Το περιτύλιγμα

Πρόσφατα, μια μαθήτριά μου, μου έφερε ένα δώρο. Δεν γιόρταζα, ούτε είχα γενέθλια. Ήταν, απλώς, ένα δώρο αγάπης, με ένα πολύ όμορφο περιτύλιγμα. Το πήρα, μην ξέροντας τι είναι. Για την ακρίβεια, μου έφερα στο νου κάτι από εκείνα τα καρτούνς που παίρνουν το δώρο και το κουνούν δεξιά- αριστερά, μήπως και καταλάβουν τι είναι. Βέβαια, εκείνα, συνήθως, ανατινάζονται. Εγώ, τη 'γλίτωσα'.
Το θέμα, όμως, δεν είναι το δώρο, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Το θέμα είναι το περιτύλιγμα. Θα μου πείτε, φιλοσοφική συζήτηση θα ανοίξουμε για ένα περιτύλιγμα; Ε, ναι, έχει και αυτό μια θέση στον κόσμο και κυρίως, ένα λόγο ύπαρξης.
Σε πρώτη φάση, το περιτύλιγμα χρησιμοποιείται για να κρύψει, καμουφλάρει ή προστατεύσει κάτι/κάποιον από τα ανθρώπινα βλέμματα. Συνήθως, έχει όμορφα χρώματα, φανταχτερά και σε καμιά περιπτώση δεν υποδηλώνει το περιεχόμενο. Αντιθέτως, λειτουργεί μάλλον αποπροσανατολιστικά. Αυτός, άλλωστε, δεν είναι ο σκοπός του; Να κρύβει καλά το περιεχόμενο, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να φανερωθεί; Ε, ναι, αυτός είναι!
Και μετά, τι; Μετά, αρχίζεις να σκίζεις, όχι τη γάτα, αλλά το περιτύλιγμα για να δεις τι θα φανερωθεί από κάτω. Καμιά φορά, το περιτύλιγμα κρύβει ένα kinder- έκπληξη. Άλλοτε, πάλι, επιφυλλάσει μια μικρή έκρηξη (δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα πώς έλεγαν εκείνο το Στρουμφ που έφερνε δώρα και εκρήγνονταν).
Κάπως έτσι, είναι πλασμένοι και οι άνθρωποι.  Ξυπνούν κάθε πρωί και φορούν το περιτύλιγμά τους. Η έννοια δεν είναι απαραίτητα κακή, για να προλάβω αντιδράσεις. Κάποιοι, επιλέγουν να φορέσουν το καλό τους χαμόγελο και να αστειευτούν, ακόμα κι αν μέσα τους οι πληγές αιμορραγούν κάθε στιγμή. Άλλοι, προσπαθούν να κρύψουν τη χαρά τους για κάτι καλό που τους συνέβη, από φόβο μήπως το γρουσουζέψουν και πάει, τελικά, στραβά και κάποιοι, παριστάνουν τους 'άνετους', πως όλα στη ζωή είναι υπέροχα (να μας πουν κι εμάς σε ποιον κόσμο ζουν να μετακομίσουμε παρέα). Οι πιο 'τυχεροί' φανερώνουν τι πραγματικά νιώθουν, παίρνοντας το ρίσκο.
Κάπως έτσι, ξεχνάμε πως πίσω από το περιτύλιγμα κρύβεται ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δεν είναι μόνο σάρκα, ή απλώς, ένα 'πακέτο',  ένα σετάκι, φούστα-μπλούζα, που φαίνεται ωραίο στον ήλιο, γιατί ταιριάζει με τη μέρα μας.
Άραγε, εμείς ταιριάζουμε με τη δική του; Το έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ή μας είναι κόπος; Μάλλον, το δεύτερο. Γιατί, άλλωστε, να το κάνουμε; Γιατί να βγούμε από τον μικρόκοσμό μας και να αναρωτηθούμε αν ο άλλος έχει τη διάθεση να ακούσει ό,τι του λέμε ή να ασχοληθεί μαζί μας; Γιατί, πολύ απλά, μας αρέσει να επιλέγουμε για εκείνους, κι ας παριστάνουμε τους δήθεν δημοκρατικούς, πως, τάχα, κατανοούμε το συνάνθρωπο.
Λόγια που ακούγονται ωραία, σπουδαία, ναι. Ξέρουμε όλοι από τέτοια.  Αν αγαπάς τον Άνθρωπο, όπως λες, μάθε να βλέπεις κάτω από το περιτύλιγμα και κυρίως, να του δίνεις χώρο και αέρα να αναπνεύσει. Όσο τον καταπιέζεις, τόσα περισσότερα περιτυλίγματα θα χρειάζεται, μέχρι που στο τέλος, από τα πολλά στρώματα, θα μοιάζει με... κρεμμύδι, και ξέρεις, ε; Τα κρεμμύδια μπορεί να νοστιμίζουν το φαγητό, αλλά μπορούν να σε κάνουν και να κλάψεις. Να το θυμάσαι όταν θα ζητάς τα ''ρέστα''.

ΥΓ. Για όσους 'λατρεύουν' να παραπονιούνται...