Τικ-τακ

Ναι, μετράει ο χρόνος, βαρύς και μόνος,  όπως υποστηρίζει ο Βασιλάκης. Το χειρότερο δεν είναι ότι ο χρόνος περνάει, το χειρότερο είναι να μην έχεις κανένα να μοιραστείς τις σκέψεις σου και να νιώθεις τη μοναξιά να βαραίνει στους ώμους σου. Θα μου πεις, μοναξιά σε μια πόλη με εκατομμύρια κατοίκους; Ναι, μοναξιά σε πολλές τέτοιες πόλεις. 

Έχεις νιώσει, ποτέ, μόνος, ενώ, περιτριγυρίζεσαι από δεκάδες ανθρώπους; Έχεις νιώσει πως θέλεις να χαθείς στη απεραντοσύνη του ουρανού, ανάμεσα σε δεκάδες αστέρια, μήπως και αποτινάξεις από πάνω σου την απογοήτευση;  Έχεις αισθανθεί τους τοίχους να σε συνθλίβουν, όπως σε εκείνες τις ταινίες περιπέτειας; 

Έλα, χαμογέλα λίγο, ο ήρωάς τους, πάντοτε, δραπέτευε. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν ήταν, ποτέ, μόνος. Το πίστευε, αλλά δεν ίσχυε. Την κατάλληλη στιγμή, εμφανιζόταν εκείνος/εκείνη που τον έσωζε. Το παν, δηλαδή, ήταν το μοίρασμα. Πώς  κάποιος, κάπου, κάποτε, ξέρει πού βρίσκεσαι, πώς νιώθεις, τι σκέφτεσαι, κ.λπ. κ.λπ. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να του ανοίξεις την καρδιά σου. 

Με κλειστά παραθυρόφυλλα, ο ήλιος δεν θα μπει ποτέ, όσο κι αν προσπαθεί να σε συναντήσει μέσα από τις γρίλιες.