Σου γράφω, Μαίρη Γκαζιάνη

Κάποιοι υποστηρίζουν πως η ποίηση είναι ένας ιδιαίτερος χώρος δημιουργίας, και ενίοτε δυσνόητος. Οι λέξεις πλάθονται στα χέρια του ποιητή, ο οποίος με μαεστρία δίνει νοήματα, γεννάει εικόνες και αναμοχλεύει αναμνήσεις μέσα σε λίγες μόνο γραμμές. Ομολογώ πως αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των ποιητών που πραγματικά θαυμάζω. Σε αντίθεση με τον ‘πλατειασμό’ ενός μυθιστορήματος, στην ποίηση, o λόγος είναι σύντομος και κοφτός αλλά εξίσου μαγικός.

Η γνωριμία μου με την Μαίρη Γκαζιάνη έγινε πριν αρκετούς μήνες μέσα από το Facebook και ομολογώ πως ανήκει στις γνωριμίες για τις οποίες χαίρομαι πραγματικά. Θεωρώ πως πρόκειται για μια ιδιαίτερα δημιουργική γυναίκα, ένα αληθινά ανήσυχο πνεύμα. Την Μαίρη τη γνώρισα σαν ζωγράφο. Οι πίνακές της με γοήτευσαν από την πρώτη στιγμή. Έκρυβαν μια μελαγχολία, τη χαμένη αθωότητα της νιότης ντυμένη με τα χρώματα του φθινοπώρου. Κάθε πίνακάς της όμως (και αυτό μου έκανε εντύπωση) συνοδευόταν από μερικούς στίχους.

Σαν πέρασε ο καιρός, η Μαίρη μου εξομολογήθηκε πως έγραφε. Έγραφε από την ψυχή της, όπως αποκάλυψε και αυτό ήταν φανερό, τουλάχιστον για μένα. Η γραφή της ήταν γεμάτη ευαισθησία και λυρισμό. Αφήνονταν οι λέξεις να καθαγιάσουν την ψυχή, όπως η βροχή το χώμα μετά από ξηρασία.

Στην ποίηση της Μαίρης συναντά κανείς τον έρωτα σε όλες του τις εκφάνσεις του. Το πάθος, η δύναμη της στιγμής, ο απόλυτος έρωτας, η απογοήτευση όταν οι προσδοκίες ματαιώνονται, η θλίψη και ο θυμός… Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη, όπου περιγράφονται όλα τα παραπάνω.

Η γραφή της Μαίρης Γκαζιάνη βρίσκει ακριβώς το στόχο της: προκαλεί το θυμοειδές, δεν αφήνει αμφιβολία για όσα θέλει να πει. Δημιουργεί εικόνες, αφουγκράζεται το συναίσθημα, σε καλεί κοντά της. Κάθε ποίημά της αφήνει το δικό του ξεχωριστό στίγμα, αυτό δηλαδή που το κάνει να ξεχωρίζει στη συνείδηση του αναγνώστη.

Θύμησες μακρινές, αναμνήσεις που θα προτιμούσαμε να σβήσουμε, μνήμες που ο χρόνος συχνά ανακαλεί προκαλώντας οδυνηρούς κραδασμούς στην ψυχή , η κάθαρση που αργεί να έρθει αλλά όταν τα καταφέρει ανακουφίζει τους πληγωμένους…

Άλλωστε, ο τίτλος της συλλογής είναι ενδεικτικός. ‘Σου γράφω’ και όλα ξαναζούν μέσα από μερικές αράδες στο χαρτί…  Καλοτάξιδο, Μαίρη μου!

 ''Καληνύχτα αγαπημένε μου...

αγαπημένε μου
και τι να σου χαρίσω που δεν έχεις
να σου χαρίσω ολοστρόγγυλο τον ήλιο
για να τον δεις την ώρα που θα φεύγεις αγαπημένε μου
μια καλημέρα για το τέλος και ένα σύννεφο
να κρύψει το φεγγάρι να αντέχεις
σαν μακραίνω από σένα αγαπημένε μου
και τα κομμάτια που θα μείνουν
να ΄ναι δικά μου μόνο γιατί εγώ αντέχω
στα κομμάτια αγαπημένε μου...''

 

Σου γράφω, Μαίρη Γκαζιάνη

Εκδ. Βιβλιοπωλείο  Άβακας

 

 

Αγγελική Βοϊράκου, νέα γυναίκα δημιουργεί...

Το να είσαι γυναίκα, μάνα, σύντροφος, ποιήτρια, στιχουργός και θεατρική σεναριογράφος, με κάνει να κουράζομαι και μόνο στη σκέψη. Άραγε πόσες ώρες χρειάζεται στη διάθεσή της η Αγγελική Βοϊράκου για να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα;  Έχοντας τις απορίες στο μπλοκάκι μου, τη συνάντησα για μια απολαυστική κουβεντούλα μαζί της.

1)       Αγγελική, διάβασα στο βιογραφικό σου πως σε ηλικία 8 ετών κέρδισες  διαγωνισμό σχολικής ποίησης.  Τι σε ενέμπνευσε σ’ εκείνην την ηλικία; Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να γράψεις;

 To θέμα αφορούσε  στο Πολυτεχνείο.  Σύμφωνα με τα όσα είχα ακούσει για τα γεγονότα του 17^ης Νοεμβρίου και με τον τρόπο, που το παιδικό μου μυαλό μπορούσε να αξιοποιήσει τις πληροφορίες, εμπνεύστηκα ένα ποίημα. Το ποίημα αυτό υπήρξε η αφετηρία για την ενασχόλησή μου με το γραπτό λόγο.

 2)       Ποιήτρια, στιχουργός, σεναριογράφος. Ποιο απ’ όλα ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία σου;

Παρόλο που το καθένα έχει τη δική του ιδιαιτερότητα,  κατά κάποιο τρόπο είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Είναι τρεις διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων    του ίδιου ανθρώπου.  Δεν μπορώ να πω ότι κάποιο από αυτά είναι περισσότερο ή λιγότερο κοντά σε μένα. Εξαρτάται από την έμπνευση της στιγμής.

3)      Η  γραφή είναι ταλέντο ή μπορείς να το κατακτήσεις παρακολουθώντας σεμινάρια;

Παρακολουθώντας κάποια σεμινάρια μπορείς να κατακτήσεις την τεχνική, που είναι σαφώς ένα πολύ βασικό κομμάτι. Το ταλέντο όμως είναι κάτι έμφυτο. 

4)      Έχω την εντύπωση πως ο χώρος του θεάτρου είναι σε μεγάλο βαθμό ανδροκρατούμενος. Πώς σε αντιμετωπίζουν οι άνδρες συνάδελφοί σου;

Ναι, είναι μια πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, ζούμε στο 2012 και η γυναικεία παρουσία πλέον είναι συνηθισμένη και αποδεκτή. Από τη λίγη εμπειρία που έχω, με όσους άντρες έχω συνεργαστεί ως τώρα, δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα απολύτως πρόβλημα.

5)      Ευκαιρίες υπάρχουν τελικά;

Πιστεύω πως το ταλέντο σε συνδυασμό με τη σκληρή δουλειά καλλιεργούν το έδαφος για να υπάρξουν ευκαιρίες. Από κει και πέρα, πρέπει να υπάρχει και το σωστό timing για να αξιοποιηθούν αναλόγως.  

6)      Το μέλλον σε ανησυχεί; Ανήκεις σε αυτούς που τα βλέπουν όλα μαύρα και άραχνα ή θα βρούμε τελικά την άκρη σαν λαός;

Η χώρα μας δοκιμάζεται σκληρά για μια ακόμη φορά, όμως η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι σαν λαός πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα καταφέρουμε. Όταν πιάσεις πάτο,  μόνο ανοδική πορεία μπορείς να έχεις. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα γεννήθηκε ο μύθος του φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του. Προσωπικά, δηλώνω οπαδός του φοίνικα.

7)      Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου; Σε εμπνέει όταν γράφεις;

Κυρίαρχο. Από αρχαιοτάτων χρόνων,  ο έρωτας αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Πώς θα μπορούσα λοιπόν να αποτελώ εξαίρεση;

8)      Θα εγκατέλειπες τα πάντα για τη μεγάλη ευκαιρία;

Ένας πνευματικά ώριμος άνθρωπος, ποτέ δεν εγκαταλείπει τα πάντα για τη μεγάλη ευκαιρία, όσο μεγάλη κι αν είναι. Όλα χρειάζονται στη ζωή μας στη σωστή δόση και με λίγη καλή θέληση, όλα συνδυάζονται.

9)      Ξαπλώνοντας  το βράδυ, κάνεις απολογισμό της μέρας που πέρασε; Κι αν ναι, ποια είναι η τελευταία σου σκέψη πριν αποκοιμηθείς;

Απολογισμός,  μεγάλη κουβέντα. Προσπαθώ, όσο αυτό είναι δυνατόν. Έρχονται σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό μου πριν κοιμηθώ αναφορικά με τη μέρα που πέρασε. Όταν διαπιστώσω ότι έχω κάνει κάποιο λάθος,  η τελευταία μου σκέψη είναι να μην το επαναλάβω.

10)   Ποια είναι η σχέση σου με τα social media; Εργαλείο προβολής και δικτύωσης ή μέσο προς αφορισμό;

Τα social media είναι εργαλείο προβολής και δικτύωσης. Είναι πλέον ο καταλληλότερος τρόπος να προβληθεί η δουλειά ενός ανθρώπου και να γίνει ευρύτερα γνωστή.

11)   Μίλησέ μας για την τελευταία σου δουλειά.

Το φετινό καλοκαίρι συνυπογράφω με τον ταλαντούχο  και πολλά υποσχόμενο δημιουργό Χρήστο Ρενιέρη  τα επτά από τα οκτώ νούμερα της μουσικής επιθεώρησης «Άνγκελα και θηλυκά στα κάγκελα», με την απολαυστική Καίτη Φίνου. Στο πλευρό της,  τέσσερις ακόμη ταλαντούχες ηθοποιοί: η Μαρίτα Ρίτζι, η Λίνα Κουστένη, η Μικαέλα Ζούστη και η Κατερίνα Αναστασίου. Η ιστορία αφορά σε για πέντε γυναίκες, οι οποίες σχολιάζουν και καυτηριάζουν με χιουμοριστικό τρόπο την επικαιρότητα και όχι μόνο. Θα χαρούμε ιδιαίτερα να σε δούμε σε κάποια από τις παραστάσεις μας.

Υπόσχομαι να είμαι εκεί! Σ’ ευχαριστώ πολύ, Αγγελική, ραντεβού στα… Κάγκελα!

Κι εγώ  σ’ ευχαριστώ, Νατάσα.

Ταξίδι σε τόπο αγαπημένο... (2)

Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος να μην αγαπάει τα ταξίδια. Κάθε τόπος και μια ιστορία, ένα παραμύθι για μικρά αλλά και  λίγο μεγαλύτερα ''παιδιά''. Περπατώντας στα χώματά του, αφουγκράζεσαι την ιστορία, την ανθρώπινη πνοή, τον αχό των ημερών που προηγήθηκαν και άφησαν το χνάρι τους. Υπάρχουν ωστόσο τόποι που βρίσκουν ακόμα πιο εύκολα το μονοπάτι που οδηγεί στην καρδιά μας.  Ένας τέτοιος είναι για μένα η Ρόδος, το νησί των Ιπποτών.

Δεν ξέρω αν φταίει η αγάπη μου για τα κάστρα κάθε λογής ή η ανυπέρβλητη γοητεία που απορρέει από το ιπποτικό πρότυπο, ξέρω μόνο πως από την πρώτη φορά που βρέθηκα στο νησί, δέθηκα μαζί του με δεσμούς άρρηκτους. Ήμουν μαθήτρια της Γ’ Λυκείου και αφορμή της πρώτης εκείνης επίσκεψης, τι άλλο πέρα από την πενθήμερη σχολική εκδρομή.

Μετά από μια απίστευτη ταλαιπωρία στο λιμάνι του Πειραιά, λόγω απεργίας, φτάσαμε αργά το βράδυ στο νησί. Ομολογώ πως με την κούραση που αισθανόμουν, είχα ήδη μετανιώσει για τη συμμετοχή μου. Καθώς όμως το λεωφορείο, που μας πήγαινε στο ξενοδοχείο, διέσχιζε την πόλη, τόσο μαγευόμουν. Αρκούσαν λίγα μόλις λεπτά για να αισθανθώ πως βρίσκομαι σε άλλην εποχή.

Το κάστρο των Ιπποτών, φωταγωγημένο τη νύχτα, μου έγνεφε από μακριά, κραυγάζοντας την κυριαρχία του στο νησί. Ο πέτρινος όγκος του, επιβλητικός, δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. 

Περπατώντας στα σοκάκια του κάστρου, αισθάνεσαι την αύρα του παρελθόντος να σε περιτριγυρίζει. Νιώθεις πως όπου να’ ναι, από κάποια γωνιά, θα ξεπεταχτεί ένας ιππότης, έτοιμος να υπερασπιστεί το κάστρο του ή πως κάπου στο σκοτάδι βρίσκεται κρυμμένη μια κοπελιά που περιμένει να τον ανταμώσει.

Το βράδυ, οι σκιές φαίνονται μεγαλόπρεπες, γιγαντώνονται και το φάντασμα της ιστορίας κάνει την εμφάνισή του καθώς οι ηλεκτρικές δάδες (σύγχρονο εύρημα, αλλά απόλυτα ταιριαστό στο περιβάλλον) ρίχνουν χαμηλά το φως τους στα τείχη.

Στην Οδό των Ιπποτών, ένα ρίγος διαπερνά τη ραχοκοκαλιά κι ας την έχω περπατήσει δεκάδες φορές. Κλείνω τα μάτια και η ζωηρή φαντασία μου γεννά στιγμές: έφιππους ιππότες που παρελαύνουν πάνω σε υπερήφανα άτια, ζογκλέρ και ταχυδακτυλουργούς να ψυχαγωγούν τον κόσμο, τύμπανα και μουσικές. Βέβαια, ίσως η αλήθεια να απέχει κατά πολύ απ’ όσα εγώ φαντάζομαι, μα ποιος να βάλει χαλινάρι στη φαντασία;

Γεγονός πάντως είναι πως το νησί του Ήλιου γνώρισε μεγαλεία ήδη από την αρχαιότητα. Σε τι να πρωτοαναφερθείς; Στον περίφημο Κολοσσό, ο οποίος μέχρι σήμερα αποτελεί μυστήριο ακόμα και για τους ειδικούς, στην υπέροχη Λίνδο, όπου τρεις περίοδοι της Ιστορίας (αρχαία, βυζαντινή και μεσαιωνική) σμίγουν αρμονικά, στις Εφτά Πηγές όπου η φύση αφηγείται το δικό της παραμύθι; Ακόμα και το Ροδίνι, μια ανάσα από την πόλη, διηγείται τα περασμένα μέσα σε καταπράσινο ντεκόρ.

Τη Ρόδο, την έχω επισκεφτεί σε όλες τις εποχές του χρόνου. Την λάτρεψα όμως ανοιξιάτικη. Τότε, που οι παπαρούνες στο Κάστρο ξεφυτρώνουν από τις πολεμίστρες, ξετυλίγοντας κατακόκκινο χαλί. Το ανοιξιάτικο άρωμα του νησιού είναι μοναδικό, όπως άλλωστε και της κάθε εποχής στον ευλογημένο αυτό τόπο. Λίγη παραμυθένια διάθεση, λίγη θαλασσινή αλμύρα, το σύγχρονο πρόσωπο της πόλης, τα ατελείωτα μαγαζιά με ομπρέλες, ο παραλιακός δρόμος με τα καφέ και τα πεντανόστιμα γλυκά, τα πλακόστρωτα δρομάκια στην παλιά πόλη συνθέτουν την απόλυτη μαγεία και το ρολόι του χρόνου μας ταξιδεύει γλυκά στο παρελθόν...

Ως την τελευταία πνοή, Γιώργος Γιαντάς

Κρατώντας στα χέρια σου το βιβλίο του συγγραφέα Γιώργου Γιαντά, Ως την τελευταία πνοή, εκ πρώτης εντυπωσιάζεσαι από το εξώφυλλό του. Πρόσφατα, πληροφορήθηκα πως είναι εμπνευσμένο από την ιστορία του Τριστάνου και της Ιζόλδης, που προσωπικά κατατάσσω στις αγαπημένες μου. Έπειτα, είναι ο τίτλος. Έχω αναφέρει επανειλημμένως πως οι τίτλοι είναι από τα πρώτα στοιχεία, αν όχι το πρώτο, που προσελκύουν το ενδιαφέρον μου. Ως την τελευταία πνοή… Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μπορεί να είναι αυτό που θα σε κρατήσει μέχρι την τελευταία σου πνοή ζωντανό. Ένα πράγμα μόνο μπορώ να σκεφτώ και αυτό είναι η αγάπη. Εκ πρώτης λοιπόν, αναρωτήθηκα αν και για τον συγγραφέα και φίλο Γιώργο Γιαντά ισχύει το ίδιο.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, καθίσταται σαφές πως θα ταξιδέψουμε στο παρελθόν, σε μια εποχή ταραγμένη, γεμάτη μνήμες και πόνο,  σε έναν τόπο ευλογημένο από τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά και κατατρεγμένο από τον εχθρό. Είναι η Σμύρνη του 1915, η Σμύρνη του 1920, η Σμύρνη της καταστροφής, του μύθου και του ένδοξου παρελθόντος της.

Βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Αλέξανδρος Βελισσαρίου. Τα τερτίπια της μοίρας οδηγούν τα βήματά του στην κοσμοπολίτισσα Σμύρνη, εκεί όπου οι λαοί συγκατοικούν αρμονικά, παρά τα όσα οι πολιτικοί ορίζουν.  Η ζωή τρέχει κι εκείνος την ακολουθεί, άλλοτε σαν έμπορος και άλλοτε σαν στρατιώτης, μα πάνω απ’ όλα, σαν άνθρωπος με πάθη, ιδανικά και θέλω.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής (ο πόλεμος στην Ευρώπη και οι συνέπειες για την Ελλάδα, η πολιτική κατάσταση στη χώρα, οι μέρες του Βενιζέλου στην εξουσία, η κάθοδος και η επανεκλογή του, οι αποφάσεις που όρισαν τη μοίρα της Μικράς Ασίας και οδήγησαν τελικά στα γεγονότα του 1922) χωρίς να κουράζει. Το αντίθετο, για την ακρίβεια. Όλα καταθέτονται προσεχτικά, αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας που έχει πλέξει τόσο περίτεχνα ο συγγραφέας.

Ο Γιώργος Γιαντάς, με το πρώτο του βιβλίο, θεωρώ πως μαγεύει τον αναγνώστη. Οι περιγραφές του σε πολλά σημεία είναι συγκλονιστικές, σχεδόν νιώθεις πως θα απλώσεις το χέρι και θα αγγίξεις τους ήρωες. Η θεία Θεανώ, ο θείος Σωτήρης, η Χρυσάνθη, ο Βασίλειος, ο Μιχάλης, ο Νεσκέρογλου και η πανέμορφη κόρη του Γιασμίν.  Η Σμύρνη της αρμονικής συνύπαρξης των λαών, η κοσμοπολίτισσα πόλη, το σταυροδρόμι των λαών, εκεί από όπου τα πλοία ξεκινούσαν το ταξίδι τους για τις εφτά θάλασσες του κόσμου. Οι συνήθειες των κατοίκων, οι αντιθέσεις, οι μάνητες και τα πάθη…

Ένα βιβλίο για τον πόλεμο, που ανακατώνει τις ζωές των ανθρώπων, τις εξοστρακίζει από την πορεία τους, αλλά που δεν είναι ικανός να ξεριζώσει την ελπίδα, ένα έργο βαθιά αντιπολεμικό.

Τολμώ να πω πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα και πιο ‘δυνατά’ βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.

Ρίγησα διαβάζοντας το ακόλουθο απόσπασμα, γι’ αυτό και επέλεξα να το μοιραστώ μαζί σας : Σε όρισα επίγονο... Το μονοπάτι σου το χάραξαν ο Υδάσπης, η Περσέπολη, η Βακτριανή, η Ζαδράκαρτα... Σ' έφεραν ανέγγιχτο ως το κάλεσμα της μοίρας, αείχρονο, ατόφιο, αθάνατο από φύσημα των καιρών... Σε πρόσμεναν ολότελα, καρτερικά, αιώνια, πλέκοντας την τύχη σου, καλώντας σε στον πρώτο σου σταθμό. Τον Ίωνα άνεμο, που αόρατα σε χάλκευσε με ζωή. Ήσουν ενωμένος μ’ αυτήν, δίχως ψεγάδι, δίχως αίμα αληθινό, δίχως πόνο θνητό. Οι δρόμοι σου απλώθηκαν ποτάμια, οι σκιές σου φώτισαν έλατα, γη, ζωντανεμένα κάστρα να φέρεις πίσω σ’ εκείνους, ορίστηκες για να ορίσεις… Ήρθε η ώρα η αθάνατη, αθάνατος να’ σαι ξανά, αγέρωχος, μαρμάρινος. 

Για μια απευθείας επικοινωνίας με τον συγγραφέα, επισκεφτείτε το μπλοκ του συγγραφέα στο:  giorgogianta.blogspot.gr

Καλοτάξιδο, Γιώργο!

Ως την τελευταία πνοή, Γιώργος Γιαντάς

Εκδ. Λιβάνης

Λίγα λόγια για τον ποιητή Τάσο Σταυρακέλη...

Ανέκαθεν πίστευα πως η ποίηση σε σχέση με το μυθιστόρημα είναι πιο προσωπική υπόθεση. Στο μυθιστόρημα δεν είσαι εσύ που δρας, είναι ο ήρωάς σου. Μπορεί να τον αποκαλείς, όπως εσύ επιθυμείς. Οπλίζεις το χέρι του, κινείς τα νήματα της ψυχής του, κι ας είναι στην πραγματικότητα τα δικά σου.

Με την ποίηση, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είσαι εσύ και το χαρτί. Ο ποιητής καλείται να εντυπώσει σκέψεις, μνήμες, απόψεις, εικόνες μέσα σε λίγες μόνο γραμμές, κοφτές, μα πάντα περιεκτικές. Ωστόσο, κι αυτός ο δημιουργός, δεν παύει να είναι άνθρωπος, που θυμώνει, γελάει, κλαίει μα πάντα, αφήνει το στίγμα του, το προσωπικό του αποτύπωμα στο χρόνο.

Αυτό ακριβώς κάνει και ο ποιητής Τάσος Σταυρακέλης. Αν έπρεπε να αναφερθώ σε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμά του, αυτό θα ήταν η ευαισθησία που κυριολεκτικά ξεχειλίζει στα γραπτά του. Κάθε λέξη και μια πινελιά, ένας πίνακας ζωγραφικής που τον εναποθέτει απαλά, μην χαλάσουν τα χρώματα και λερώσει ο καμβάς.

Οι θεματικές που επιλέγει ο ποιητής Τάσος Σταυρακέλης αφορούν πάντοτε τον άνθρωπο, την ψυχή και τον χαρακτήρα του, τον έρωτα, τη ζωή την ίδια όπως περνάει από δίπλα μας, με τις χαρμολύπες και τα καπρίτσια της. Ο Τάσος Σταυρακέλης γητεύει τις λέξεις, συνωμοτεί με τη σιωπή, υπόσχεται ταξίδια του νου σε  θάλασσες ακύμαντες και απάνεμες, με οδηγό την ψυχή. Δαμάζει το σκοτάδι, καθοδηγεί το φως και φέρνει τελικά τη μέρα. 

Το 2011 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του Τάσου Σταυρακέλη ''Οι κραυγές της σιωπής' (εκδ. Λεξίτυπον), για να ακολουθήσει το Μάιο του 2012 η δεύτερη, με τίτλο ''Δρώμενα ψυχής'' (εκδ. Λεξίτυπον)

Της γης τα μυστικά...

 

Κάθε τόπος έχει τα μυστικά του. Είναι αποτυπωμένα στην πέτρα, στη γη που οργώνει το αλέτρι,  στο χωράφι που τρυπά το υνί, στην ακτή που ξαποσταίνει το κύμα από το μακρινό του ταξίδι, στο κελάρυσμα του νερού καθώς κατεβαίνει από το βουνό να ανταμώσει  τη θάλασσα. Η γη κρύβει καλά τα μυστικά της, ενίοτε σε μέρη που ούτε καν φανταζόμαστε. Κάτω από το χώμα κοιμούνται συχνά οι μεγαλύτεροι θησαυροί, συνήθως, αποκαμωμένοι από το χρόνο, κατατρεγμένοι από τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει όρια. Περιμένουν υπομονετικά το ξύπνημα, γιατί μια μέρα θα ανοίξουν ξανά τα μάτια τους στο φως…

Το κύμα

Το κύμα ψιθύριζε τα μυστικά του πελάγους, όπως τα κουβαλούσε μαζί του χιλιάδες χρόνια τώρα. Τα απίθωνε προσεχτικά στην ακτή και μετά, έφευγε ακολουθώντας τους θαλασσινούς ανέμους... Και επαναλαμβανόταν κάθε στιγμή, κάθε λεπτό το αιώνιο ταξίδι του. Έφτανε ως τα πέρατα του κόσμου, εκεί όπου οι εφτά θάλασσες ανταμώνουν και έπειτα, επέστρεφε στο ακρογυάλι, παντοτινό καταφύγιο μα και ερμητήριο συνάμα. Ξάπλωνε στην άμμο, έφερνε κοχύλια συντροφιά του και μιλούσε με τα γλαροπούλια. Πότε-πότε, ανασήκωνε το βλέμμα και παρατηρούσε τους ανθρώπους. Άλλοτε, τους αγκάλιαζε τρυφερά, να νιφτούν στα νερά του, και άλλοτε, θύμωνε με τα καμώματά τους και βρυχόταν δυνατά. Μα πάντα, αγαπούσε τους ανθρώπους, συντρόφευε τις στιγμές τους και ξέβραζε τελικά στην ακτή αναμνήσεις, προσμονές και αλήθειες. Και κινούσε ξανά για το ταξίδι του, εκεί όπου οι εφτά θάλασσες ανταμώνουν....