Λίγα λόγια για τον ποιητή Τάσο Σταυρακέλη...

Ανέκαθεν πίστευα πως η ποίηση σε σχέση με το μυθιστόρημα είναι πιο προσωπική υπόθεση. Στο μυθιστόρημα δεν είσαι εσύ που δρας, είναι ο ήρωάς σου. Μπορεί να τον αποκαλείς, όπως εσύ επιθυμείς. Οπλίζεις το χέρι του, κινείς τα νήματα της ψυχής του, κι ας είναι στην πραγματικότητα τα δικά σου.

Με την ποίηση, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είσαι εσύ και το χαρτί. Ο ποιητής καλείται να εντυπώσει σκέψεις, μνήμες, απόψεις, εικόνες μέσα σε λίγες μόνο γραμμές, κοφτές, μα πάντα περιεκτικές. Ωστόσο, κι αυτός ο δημιουργός, δεν παύει να είναι άνθρωπος, που θυμώνει, γελάει, κλαίει μα πάντα, αφήνει το στίγμα του, το προσωπικό του αποτύπωμα στο χρόνο.

Αυτό ακριβώς κάνει και ο ποιητής Τάσος Σταυρακέλης. Αν έπρεπε να αναφερθώ σε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμά του, αυτό θα ήταν η ευαισθησία που κυριολεκτικά ξεχειλίζει στα γραπτά του. Κάθε λέξη και μια πινελιά, ένας πίνακας ζωγραφικής που τον εναποθέτει απαλά, μην χαλάσουν τα χρώματα και λερώσει ο καμβάς.

Οι θεματικές που επιλέγει ο ποιητής Τάσος Σταυρακέλης αφορούν πάντοτε τον άνθρωπο, την ψυχή και τον χαρακτήρα του, τον έρωτα, τη ζωή την ίδια όπως περνάει από δίπλα μας, με τις χαρμολύπες και τα καπρίτσια της. Ο Τάσος Σταυρακέλης γητεύει τις λέξεις, συνωμοτεί με τη σιωπή, υπόσχεται ταξίδια του νου σε  θάλασσες ακύμαντες και απάνεμες, με οδηγό την ψυχή. Δαμάζει το σκοτάδι, καθοδηγεί το φως και φέρνει τελικά τη μέρα. 

Το 2011 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του Τάσου Σταυρακέλη ''Οι κραυγές της σιωπής' (εκδ. Λεξίτυπον), για να ακολουθήσει το Μάιο του 2012 η δεύτερη, με τίτλο ''Δρώμενα ψυχής'' (εκδ. Λεξίτυπον)