Όταν μου λείπεις, δεν σε αποζητώ πια.
Σε κάνω χάρτινο ήρωα και σε πλάθω σε λέξεις. Ψέματα, σε πλάθω σε σημεία στίξης.
Πότε ερωτηματικό και πότε κόμμα.
Ποτέ όμως τελεία.
Τελειώνει ο έρωτας μέσα μας;
Πεθαίνει, ξεχνιέται;
Κι αν…
Λέω αν αναπαύεται σε στάχτες, ξαναγεννιέται και γίνεται μια παύλα, ίσως;
Ξέρεις, από εκείνες των χαμένων διαλόγων που τελείωσαν απότομα και τώρα, ζητούν μια ευκαιρία να έρθουν ξανά στην επιφάνεια.
Στο τέλος, καταλήγω σε αποσιωπητικά.
Πάντα πίστευα πως υποδηλώνουν το ‘be continued’ αλλά ποτέ δεν κατάλαβα πότε συνεχίζεται.
Σε αυτήν, σε μιαν παράλληλη ή σε μια ξένη ζωή.
Πάντως σίγουρα όχι σε μία που ζήσαμε μαζί.
Το καλό με τους χάρτινους ήρωες είναι πως τους πλάθεις όπως θες.
Ψεύτικους, δηλαδή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου