Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι

Θυμάμαι κάτι καλοκαίρια-όχι πολύ παλιά, μόλις μια δεκαετία πριν- που η Αθήνα έμοιαζε με έρημη πόλη τον Αύγουστο. Στο κέντρο, συναντούσες κυρίως τουρίστες και αλλοδαπούς, που αράδιαζαν την πραμάτεια τους δεξιά και αριστερά στους κεντρικούς δρόμους. Άντε, και κανένα σκύλο, που γάβγιζε πότε-πότε για να σπάει η μονοτονία. 

Για τα προάστια της Αθήνας, ειδικά για τα πιο απομονωμένα, ούτε λόγος. Αισθανόσουν πως περπατούσες σε πόλη-φάντασμα, μόνο η πόρτα από το σαλούν του Φαρ Ουέστ να τρίζει, έλειπε για να συμπληρωθεί ιδανικά το σκηνικό.  

Ως γνωστόν, ο Αύγουστος για τον Έλληνα έχαιρε  πάντα ιδιαίτερης εκτιμήσεως. Μαζεύαμε τα μπογαλάκια μας, κλείναμε τις επιχειρήσεις μας και ό,τι άλλο είχαμε ανοιχτό και την κάναμε γι’ άλλη γη, γι’ άλλα μέρη, δήθεν να γιορτάσουμε με ευλάβεια τον Δεκαπενταύγουστο. 

Εξυπακούεται πως ούτε οι μισοί Έλληνες, αν ερωτηθούν, δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα τι ακριβώς τιμούμε,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.  

Στις λιγοστές φορές που ως παιδί έμεινα στην Αθήνα τον Αύγουστο, γιατί και η δική μου οικογένεια στους παραπάνω ανήκε, θυμάμαι να με πιάνει μια τρομαχτική μελαγχολία, σε σημείο να ανυπομονώ να έρθει ο Σεπτέμβρης. 

Το φετινό καλοκαίρι όμως στην Αθήνα θα είναι διαφορετικό, όπως και όλα των τελευταίων χρόνων. Θα υπάρχει κόσμος, ζωή, εκεί όπου άλλοτε δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο ερημιά.  

Το σπουδαιότερο όμως δεν είναι αυτό,

Το σπουδαιότερο είναι ότι ξαφνικά άλλαξε η νοοτροπία του Έλληνα. 

Για την ακρίβεια, προσαρμόστηκε. 

Εκεί που άλλοτε γκρινιάζαμε πως δεν βρίσκουμε ξενοδοχείο στη Μύκονο και βρίζαμε όλον τον κόσμο, γιατί δεν γίνεται η κυρά-Λένη να έκανε διακοπές σε πιο must νησί από εμάς, αρχίσαμε να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της πόλης και να αναζητούμε tips για να περάσουμε καλά και στο κλεινόν άστυ. 

Χώρια που το γυρίσαμε και στη θρησκεία. Κάθε τρεις και λίγο, όλο και κάποιον θα δεις να σταυροκοπιέται και να λέει: «Δόξα τω Θεώ, που έχουμε την υγεία μας, κι ας μην πήγαμε διακοπές» ή «Πρώτα ο Θεός, του χρόνου».  

Μέχρι και οι εφοριακοί άλλαξαν στάση. 

Έγινε ο κλάδος, βρε αδελφέ, πιο φιλικός προς τον πολίτη. Εκεί που έμπαινες στην εφορία κι έτρεμε η ψυχή σου μην τυχόν σου βγάλουν κάνα μπουγιορτί και χρειαστείς ασθενοφόρο για την έξοδο, ο εφοριακός έγινε φίλος σου. «Δώστε ό,τι έχετε», συμβουλεύει τον κόσμο κι εσύ νομίζεις ότι χρειάζεσαι επειγόντως γιατρό να ελέγξει τα αυτιά σου. Έλα όμως που έχεις ακούσει σωστά και δεν είναι η φαντασία σου η πλανεύτρα. 

Αναρωτιέμαι όμως, πρέπει να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να αλλάξουμε νοοτροπία; 

Γιατί να μην μπορούμε να χαρούμε τη ζωή στα μικρά και στα απλά της; 

Γιατί θα πρέπει να φτάσει το πρόβλημα στην πόρτα μας για να κατανοήσουμε και του γείτονα; 

Τελικά, όλα στη ζωή είναι ένα μάθημα. 

Άλλος παθαίνει και μαθαίνει, και άλλος δεν θα μάθει ποτέ έτσι κι αλλιώς. 

Υπάρχει βέβαια πάντα και το σχέδιο Β. Να μαθαίνεις, χωρίς να παθαίνεις, αρκεί να έχεις μάτια και αυτιά ανοιχτά και να θυμάσαι πως ουδείς άφθαρτος…