Αγαπητό σύμπαν...

Θυμάμαι τον παππού μου να μου λέει πάντα πως η ζωή παραείναι μικρή για να μην τη ζω όπως την ονειρεύομαι.  Τότε, παιδί ακόμα, δεν μπορούσα να καταλάβω το βάθος της συμβουλής του. Ήταν απλώς τα λόγια ενός ηλικιωμένου που επειδή τον αγαπούσα –ψέματα, τον λάτρευα- τα άκουγα. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε. 

Εκείνος, άνθρωπος που είχε βιώσει έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και μια Κατοχή, είχε μάθει να αποκωδικοποιεί το αληθινό νόημα της ζωής και να απολαμβάνει τα απλά, τα καθημερινά.  Έτσι,  απόλαυση ήταν ο καφές στο καφενείο του χωριού παίζοντας χαρτιά με τους συγχωριανούς του ή μια  βόλτα στον κάμπο.

Αν τον παρακολουθούσες, νόμιζες ότι η ζωή του κινείται σε slow motion. Δεν τον άγχωνε ποτέ  τίποτα. 

Μεγαλώνοντας, άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάποια αλήθεια βρισκόταν στα λόγια του αλλά και πάλι, δεν ήμουν αρκετά έξυπνη για να δω πίσω από τις λέξεις.

 Για την ακρίβεια, έπιανα το νόημα αλλά δεν μπορούσα να το κάνω στάση ζωής και αυτό ήταν η δική μου αποτυχία.

 Βλέπετε, μέχρι κάποια στιγμή στη ζωή μου είχα προτιμήσει να συμπορεύομαι με τη συμβουλή του ομότεχνου Coelho περί σύμπαντος και συνομωσίας.  Έλα όμως, μεγάλε, που μπορεί να γράφεις σπουδαία πράγματα αλλά σε αυτό έχεις άδικο.  Κανένα σύμπαν ποτέ δεν πρόκειται να συνωμοτήσει υπέρ σου όσο κι αν θέλεις κάτι, ιδίως αν σε αυτό το ‘κάτι’ συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι. 

Ειδικά τότε, χτυπήσου όσο θες σε όποια σκληρή επιφάνεια προτιμάς, αλλά πάψε άνθρωπέ μου να ονειροβατείς.

Για κάποια πράγματα, χρειάζονται τουλάχιστον δύο.  

Όπως και να’ χει, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να αντέξουμε και άλλα που δεν μπορούμε.

Τότε, επιλέγεις τι πραγματικά θέλεις και πορεύεσαι ανάλογα, μόνος σου ή με παρέα.  Προτιμώ με παρέα, παρότι μερικές φορές η μοναξιά κρίνεται απαραίτητη. Προτιμώ να μοιράζομαι μαζί σου τα πάντα: το κάθε ‘ευκολάκι’ ή την κάθε δυσκολία.

Τα όνειρα ή τους εφιάλτες.

Ένα ταξίδι ή μια βόλτα με το αυτοκίνητο κι ας διαρκεί πέντε λεπτά όλα κι όλα.  Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι.

Άνθρωποι που λειτουργούν όπως εμείς και άνθρωποι που λειτουργούν διαφορετικά.

Δεν είναι πάντα εύκολο να κατανοήσεις τη διαφορετικότητα, οφείλεις όμως να τη σεβαστείς και να δώσεις στον άλλον το χώρο του.

Να σταματήσεις να τον πνίγεις ή να τον πιέζεις. 

Δεν ωφελεί.  

Kαμιά φορά τελικά, πρέπει να σε προφυλάξεις όχι από τους ξένους αλλά από σένα τον ίδιο.