Ταξίδι σε τόπο αγαπημένο... (2)

Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος να μην αγαπάει τα ταξίδια. Κάθε τόπος και μια ιστορία, ένα παραμύθι για μικρά αλλά και  λίγο μεγαλύτερα ''παιδιά''. Περπατώντας στα χώματά του, αφουγκράζεσαι την ιστορία, την ανθρώπινη πνοή, τον αχό των ημερών που προηγήθηκαν και άφησαν το χνάρι τους. Υπάρχουν ωστόσο τόποι που βρίσκουν ακόμα πιο εύκολα το μονοπάτι που οδηγεί στην καρδιά μας.  Ένας τέτοιος είναι για μένα η Ρόδος, το νησί των Ιπποτών.

Δεν ξέρω αν φταίει η αγάπη μου για τα κάστρα κάθε λογής ή η ανυπέρβλητη γοητεία που απορρέει από το ιπποτικό πρότυπο, ξέρω μόνο πως από την πρώτη φορά που βρέθηκα στο νησί, δέθηκα μαζί του με δεσμούς άρρηκτους. Ήμουν μαθήτρια της Γ’ Λυκείου και αφορμή της πρώτης εκείνης επίσκεψης, τι άλλο πέρα από την πενθήμερη σχολική εκδρομή.

Μετά από μια απίστευτη ταλαιπωρία στο λιμάνι του Πειραιά, λόγω απεργίας, φτάσαμε αργά το βράδυ στο νησί. Ομολογώ πως με την κούραση που αισθανόμουν, είχα ήδη μετανιώσει για τη συμμετοχή μου. Καθώς όμως το λεωφορείο, που μας πήγαινε στο ξενοδοχείο, διέσχιζε την πόλη, τόσο μαγευόμουν. Αρκούσαν λίγα μόλις λεπτά για να αισθανθώ πως βρίσκομαι σε άλλην εποχή.

Το κάστρο των Ιπποτών, φωταγωγημένο τη νύχτα, μου έγνεφε από μακριά, κραυγάζοντας την κυριαρχία του στο νησί. Ο πέτρινος όγκος του, επιβλητικός, δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. 

Περπατώντας στα σοκάκια του κάστρου, αισθάνεσαι την αύρα του παρελθόντος να σε περιτριγυρίζει. Νιώθεις πως όπου να’ ναι, από κάποια γωνιά, θα ξεπεταχτεί ένας ιππότης, έτοιμος να υπερασπιστεί το κάστρο του ή πως κάπου στο σκοτάδι βρίσκεται κρυμμένη μια κοπελιά που περιμένει να τον ανταμώσει.

Το βράδυ, οι σκιές φαίνονται μεγαλόπρεπες, γιγαντώνονται και το φάντασμα της ιστορίας κάνει την εμφάνισή του καθώς οι ηλεκτρικές δάδες (σύγχρονο εύρημα, αλλά απόλυτα ταιριαστό στο περιβάλλον) ρίχνουν χαμηλά το φως τους στα τείχη.

Στην Οδό των Ιπποτών, ένα ρίγος διαπερνά τη ραχοκοκαλιά κι ας την έχω περπατήσει δεκάδες φορές. Κλείνω τα μάτια και η ζωηρή φαντασία μου γεννά στιγμές: έφιππους ιππότες που παρελαύνουν πάνω σε υπερήφανα άτια, ζογκλέρ και ταχυδακτυλουργούς να ψυχαγωγούν τον κόσμο, τύμπανα και μουσικές. Βέβαια, ίσως η αλήθεια να απέχει κατά πολύ απ’ όσα εγώ φαντάζομαι, μα ποιος να βάλει χαλινάρι στη φαντασία;

Γεγονός πάντως είναι πως το νησί του Ήλιου γνώρισε μεγαλεία ήδη από την αρχαιότητα. Σε τι να πρωτοαναφερθείς; Στον περίφημο Κολοσσό, ο οποίος μέχρι σήμερα αποτελεί μυστήριο ακόμα και για τους ειδικούς, στην υπέροχη Λίνδο, όπου τρεις περίοδοι της Ιστορίας (αρχαία, βυζαντινή και μεσαιωνική) σμίγουν αρμονικά, στις Εφτά Πηγές όπου η φύση αφηγείται το δικό της παραμύθι; Ακόμα και το Ροδίνι, μια ανάσα από την πόλη, διηγείται τα περασμένα μέσα σε καταπράσινο ντεκόρ.

Τη Ρόδο, την έχω επισκεφτεί σε όλες τις εποχές του χρόνου. Την λάτρεψα όμως ανοιξιάτικη. Τότε, που οι παπαρούνες στο Κάστρο ξεφυτρώνουν από τις πολεμίστρες, ξετυλίγοντας κατακόκκινο χαλί. Το ανοιξιάτικο άρωμα του νησιού είναι μοναδικό, όπως άλλωστε και της κάθε εποχής στον ευλογημένο αυτό τόπο. Λίγη παραμυθένια διάθεση, λίγη θαλασσινή αλμύρα, το σύγχρονο πρόσωπο της πόλης, τα ατελείωτα μαγαζιά με ομπρέλες, ο παραλιακός δρόμος με τα καφέ και τα πεντανόστιμα γλυκά, τα πλακόστρωτα δρομάκια στην παλιά πόλη συνθέτουν την απόλυτη μαγεία και το ρολόι του χρόνου μας ταξιδεύει γλυκά στο παρελθόν...