Το κύμα ψιθύριζε τα μυστικά του πελάγους, όπως τα κουβαλούσε μαζί του χιλιάδες χρόνια τώρα. Τα απίθωνε προσεχτικά στην ακτή και μετά, έφευγε ακολουθώντας τους θαλασσινούς ανέμους... Και επαναλαμβανόταν κάθε στιγμή, κάθε λεπτό το αιώνιο ταξίδι του. Έφτανε ως τα πέρατα του κόσμου, εκεί όπου οι εφτά θάλασσες ανταμώνουν και έπειτα, επέστρεφε στο ακρογυάλι, παντοτινό καταφύγιο μα και ερμητήριο συνάμα. Ξάπλωνε στην άμμο, έφερνε κοχύλια συντροφιά του και μιλούσε με τα γλαροπούλια. Πότε-πότε, ανασήκωνε το βλέμμα και παρατηρούσε τους ανθρώπους. Άλλοτε, τους αγκάλιαζε τρυφερά, να νιφτούν στα νερά του, και άλλοτε, θύμωνε με τα καμώματά τους και βρυχόταν δυνατά. Μα πάντα, αγαπούσε τους ανθρώπους, συντρόφευε τις στιγμές τους και ξέβραζε τελικά στην ακτή αναμνήσεις, προσμονές και αλήθειες. Και κινούσε ξανά για το ταξίδι του, εκεί όπου οι εφτά θάλασσες ανταμώνουν....
!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα Νατάσα μου. Δροσερό και καλοκαιρινό σαν την ψυχούλα σου το κείμενο σου. Βάλσαμο στην κούραση μου! Σευχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα! Σας ευχαριστώ πολύ, μα πάνω απ' όλα χαίρομαι αν το κείμενό μου κατάφερε να πάρει λίγη από την κούρασή σας μακριά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς το στοιχείο μου... Πολύ όμορφο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαλασσινό μου κορίτσι εσύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο..σε ταξιδέυει....σε ηρεμει...Είσαι αστέρι Νατάσα μου.......
ΑπάντησηΔιαγραφή