Διαχωριστική γραμμή

Απόγευμα Δευτέρας, πρώτη του μήνα. Και τι πρώτη, του Απρίλη. Όχι, δεν είναι ψέμα. Σκέφτομαι πως, επιτέλους, θα αρχίσω να φεύγω από τη δουλειά και θα είναι ακόμα μέρα. Εκείνο, το βαθύ, πυκνό σκοτάδι θα δώσει τη θέση του σε ένα όμορφο σούρουπο, από εκείνα τα ανοιξιάτικα που λατρεύω. 

Η ρομαντική  μου φύση θα με κάνει να αναζητώ λευκά σύννεφα στον ουρανό και η φαντασία μου θα μου υπαγορεύει με τι μοιάζουν, ενώ ο αέρας θα μου ψιθυρίζει μυστικά. Είναι η εποχή που αφήνω το αυτοκίνητό μου, παρατάω τα κλειδιά του όπου βρω (καλά, ψέματα λόγω ημέρας- στην τσάντα μου, μην ψάχνομαι μετά) και περπατάω στο μεγάλο πάρκο της περιοχής. 

Η λίμνη με καλοδέχεται σαν άλλη κυρά της και τα νερά της, καθώς ο ήλιος χάνεται κάπου στον ορίζοντα της πόλης, φαντάζουν σχεδόν ακύμαντα. Μερικές πάπιες έρχονται κοντά μου, πιστεύοντας πως θα τις ταϊσω κάτι περισσότερο από το ψωμί που τους πετούν οι περισσότεροι, αλλά τις απογοητεύω. Η σακούλα με τα ποπ-κορν από την αγαπημένη μου πλανόδια έχει ήδη καταναλωθεί (δηλώνω λάτρης, τι να κάνω). 

Περπατώ στο πλακόστρωτο γύρω-γύρω από τη λίμνη. Χαζεύω το νερό και τελικά, κάθομαι σε ένα παγκάκι, αρκετά κουρασμένη από τη μέρα που προηγήθηκε. Όσο περνάει η ώρα, ο κόσμος πληθαίνει, όπως, άλλωστε, συμβαίνει πάντα τέτοια εποχή. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Οι περισσότεροι περιπλανιόνται στο πάρκο ανά δυάδες. "Δεν υποφέρεται η μοναξιά'' συλλογίζομαι. ''Δεν την αντέχουν όλοι, παρότι κάποιοι την επιζητούν'' όπως εγώ αυτό το απόγευμα. Κάποιοι, φαίνονται ευτυχισμένοι, έστω και αν η ευτυχία τους κρατάει όσο αυτή η βόλτα. Το προδίδουν οι χειρονομίες, το χαμόγελο τους, η θετική αύρα που αφήνουν πίσω τους, καθώς με προσπερνούν. Άλλοι, αντίθετα, φαίνονται χαμένοι στις σκέψεις τους, όσο εγώ. 

Στο διπλανό παγκάκι, δύο έφηβοι, όχι περισσότερο από δέκαεξι φιλιούνται με πάθος, ενώ το αγόρι κρατά σφιχτά το χέρι του κοριτσιού, σαν να φοβάται μην την χάσει. Σε εκείνο το όνειρο, άλλωστε, κρατά στα χέρια του ό,τι πολυτιμότερο έχει, τον ίδιο τον έρωτα, με τη μορφή του κοριτσιού. 

Δυο γυναίκες, γύρω στα πενήντα που περνούν από μπροστά, τους κοιτούν και κουνούν το κεφάλι. Ακούω τη μία να παραμιλά για το λάθος που κάνουν οι σημερινοί νέοι να δίνονται με τόσο πάθος στον έρωτα. Έπειτα, με κοιτά, λες και περιμένει την έγκρισή μου για το σχόλιό της (σώθηκε, τώρα). 

Θέλω να της απαντήσω ότι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους είναι τόσο μικρή, που ούτε το φαντάζεται. Καλύτερα, ωστόσο, μια ζωή γεμάτη από ένα λάθος, παρά μια ζωή όπου το πάθος έχει εκλείψει. 

Τελικά, δεν λέω τίποτα. Νιώθω πως δεν έχει νόημα. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να αισθανθεί το μεγαλείο του έρωτα, στα δικά μου μάτια, είναι κενός, έτσι κι αλλιώς. 

Παίρνω την τσάντα μου και αφήνω το παγκάκι που φιλοξένησε εμένα και τις σκέψεις, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στα νερά της λίμνης. Καθώς φεύγω, ένα άλλο ζευγάρι δίπλα μου λογομαχεί με πάθος. 

Τόσο ίδιες, τόσο διαφορετικές κάποιες έννοιες...