Μπορείς να μην αγαπάς τον Οκτώβρη;

Όταν πήγαινα σχολείο, ο μήνας που με δυσκόλευε περισσότερο ήταν ο Οκτώβρης γιατί ήταν ο μόνος μήνας χωρίς μι. Έντεκα ολόκληρους μήνες να θυμάσαι ότι οι μήνες γράφονται με μι κι εκεί που θεωρούσες τη γνώση κατακτημένη, να έρχεται ο μοναδικός του χρόνου να τα γκρεμίσει όλα. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως και τους μαθητές  μου αυτός ο μήνας είναι που τους ταλαιπωρεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ξέρω πως από σήμερα και μέχρι το τέλος του, θα διορθώνω διαρκώς ημερομηνίες αλλά δεν με πειράζει. Θα χαμογελώ κάθε φορά που θα το κάνω, γιατί θα θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου παιδί και δύο υπέροχους δασκάλους να μου το υπενθυμίζουν.

Στην πραγματικότητα όμως, ο Οκτώβρης είναι ένας μήνας ξεχωριστός, που καμία σχέση δεν έχει με τα αδέλφια του, τον Σεπτέμβρη και τον Νοέμβρη που ο ένας κάνει ό,τι μπορεί (συνήθως) για να μας πείσει ότι το καλοκαίρι τελείωσε και ο άλλος ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον χειμώνα δίνοντάς μας μια μικρή γεύση για ό,τι θα επακολουθήσει.

Ο Οκτώβρης δεν είναι τέτοιο παιδί. Είναι  καλόκαρδος και χαρούμενος. Παρότι το καλοκαίρι βρίσκεται πίσω του, έχει την ικανότητα να σε πείσει πως τίποτα δεν άλλαξε, πως μπορείς ακόμα να χορέψεις στα σύννεφα (των ονείρων σου) και να αγγίξεις το χάδι ενός ζεστού ουρανού αλλά και να προκαλέσει μικρά λιοπύρια χαράς στη μέση του φθινοπώρου. 

Είναι ο μήνας που μπορεί να πείσει μέχρι και τη θάλασσα να μην ανταριάσει ακόμη. 

Και για να παίξουμε με τους στίχους του Ν. Μωραϊτη, μπορείς να μην αγαπάς τον Οκτώβρη;

Όχι, δεν μπορείς.  

Καλό μήνα!