Ένα καλοκαίρι αλλιώτικο από τα άλλα...

Και ήρθε το καλοκαίρι, αυτό που κάθε χρόνο προσδοκούν όλοι στην Ελλάδα. Για τον Έλληνα, το καλοκαίρι είναι συνώνυμο της ελευθερίας. Ας μας κατηγορούν πως σαν λαός είμαστε τεμπέλης, οι Έλληνες δουλεύουμε όσο και όλοι οι άλλοι, ίσως και περισσότερο από κάποιους, συνήθως με χαμηλότερους μισθούς και σε πολλές περιπτώσεις, σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές.

Θυμάμαι πάντα να ακούω για το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι. Για τις δαντελωτές ελληνικές ακρογιαλιές, για το κύμα που φτάνει μέχρι τα δέντρα σε πολλές περιπτώσεις, για τα καλντερίμια και τα πλακόστρωτα δρομάκια που σε καλούν να τα περπατήσεις, για τους φιλόξενους κατοίκους των διάφορων περιοχών. Μικρές και μεγάλες αλήθειες συμπυκνωμένες στο χαρτί. Κάποιες, τις αφήνουμε απ’ έξω, ως λιγότερο συμφέρουσες για να τις ακούμε.

Ήρθε όμως το φετινό καλοκαίρι. Πάλι όλοι το περίμεναν, κι ας ήξεραν πως θα είναι διαφορετικό. Καλοκαίρι αβεβαιότητας. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει προ καιρού στις ζωές των περισσοτέρων από εμάς. Οι μισθοί μειώθηκαν, τα έξοδα αυξήθηκαν. Λίγο-πολύ όλα γνωστά σε όλους μας. Στη γειτονιά μου, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, τα σπίτια δεν είναι κλειστά. Αντιθέτως, τα παραθυρόφυλλα έμειναν ανοιχτά αφού οι ένοικοί τους έμειναν πίσω αυτό το καλοκαίρι ή έστω, αρκέστηκαν σε μικρές αποδράσεις, κυρίως στις γενέτειρές τους.

Και γέμισαν τα χωριά, χαρούμενα πρόσωπα, συγγενείς και φίλους που αντάμωσαν ξανά μετά από καιρό. Οι συζητήσεις γύρω από το τραπέζι πήραν φωτιά, με την κρίση, φυσικά, στο επίκεντρο. Όλοι έχουν κάτι να πουν: για το δάνειο που δεν μπορούν να καλύψουν πια, για το μισθό που συρρικνώθηκε, για τον γείτονα που έκλεισε την επιχείρησή του, για το μέλλον που μοιάζει αβέβαιο.

Ακόμη κι έτσι όμως, η κρίση κατάφερε κάτι μοναδικό. Έφερε τον Έλληνα (αν θέλετε του θύμισε, την έχουμε ανάγκη πότε-πότε αυτήν υπενθύμιση) τις ρίζες του και ταυτόχρονα, μας έκανε περισσότερο ανθρώπινους. Το πρόβλημα του άλλου δεν είναι πια μόνο δικό του, όπως ίσως ήταν κάποτε. Έγινε και δικό μας. Το οικειοποιηθήκαμε. Θα μου πει κάποιος πως είναι απλώς ο φόβος, πως ίσως συμβεί και σε μας, πως ίσως χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Μπορεί. Όπως και να’ χει, με γεμίζει ελπίδα πως η ανθρωπιά δεν θα χαθεί ποτέ από αυτήν τη χώρα.

Ο Γάντζος, Νίκος Τσάμης

Για πολύ κόσμο, το καλοκαίρι έχει συνδεθεί με το βιβλίο (δικαίως, θα έλεγα). Συντροφεύει ευχάριστα τις στιγμές μας και ταυτόχρονα, μας ταξιδεύει αλλά και διευρύνει τους πνευματικούς μας ορίζοντες. Από τα βιβλία που επέλεξα να βάλω στη βαλίτσα μου το φετινό καλοκαίρι είναι και ο Γάντζος, του συγγραφέα Νίκου Τσάμη. Αν θέλετε ένα βιβλίο διαφορετικό από τα άλλα, τότε δεν έχετε παρά να το προμηθευτείτε!

Στο επίκεντρο βρίσκεται μια παγκόσμια συνομωσία, ένα φοβερό μυστικό που βάζει σε κίνδυνο ολόκληρο τον πλανήτη. Η σωτήριά του βρίσκεται πια στα χέρια ενός παπαγάλου, του Γάντζου, ο οποίος επιλέγει για αφεντικό του έναν Έλληνα, τον Κωνσταντίνο. Φανταστείτε την έκπληξη του πρωταγωνιστή μας όταν μια μέρα συνειδητοποιεί πως ο παπαγάλος του όχι απλώς μιλάει, αλλά… παραμιλάει!

Ο συγγραφέας Νίκος Τσάμης πλέκει εξαιρετικά την πλοκή του βιβλίου του, μυώντας παράλληλα τον αναγνώστη στην ανατολίτικη φιλοσοφία. Μια ολόκληρη στάση ζωής ξεδιπλώνεται στις σελίδες του δίχως να κουράζει, παραπέμποντας σε μικρά αποφθέγματα σοφίας. Το χιούμορ είναι ένα ακόμα δυνατό στοιχείο του βιβλίου. Ενδεικτικό είναι ότι έπιασα τον εαυτό μου να γελά σε αρκετά σημεία.

‘Ο Γάντζος’ είναι αναμφίβολα ένα βιβλίο διαφορετικό από τα περισσότερα. Κινείται ανάμεσα στη σύγχρονη πραγματικότητα και στο φανταστικό, στην ελληνική νοοτροπία και στάση ζωής αλλά και στην ανατολίτικη κοσμοθεωρία. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αφεθείτε στις σελίδες του. Σας υπόσχομαι πως το αποτέλεσμα δεν θα σας απογοητεύσει!   

ΥΓ. Να σημειώσω πως ο Γάντζος είναι το πρώτο μέρος μιας μοναδικής τριλογίας. Το β' βιβλίο, με τίτλο ΜΠΑΝΤΥ είναι ήδη εδώ και μας περιμένει να το ανακαλύψουμε!

 ''Ένας φωτισμένος γέροντας Δάσκαλος κάπου στην Ινδία, βρίσκει τρόπο λίγο πριν πεθάνει να βγει από το σώμα του και να παραμείνει σε μία διάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου. Μόνο ο Ραχούλ, ο πιο πιστός από τους μαθητές του, ήξερε για την προσπάθεια και τα σχέδια του Δασκάλου του, αφού ο ίδιος του τα είχε εμπιστευτεί δίνοντάς του μάλιστα και οδηγίες για ένα πιθανό μέλλον, λίγο πριν αφήσει το σώμα του. Από την άλλη ο Κωνσταντίνος, ένας πετυχημένος τριανταπεντάρης εργένης, ιδιοκτήτης μίας εταιρείας πληροφορικής στην Αθήνα, χωρίς να το θέλει βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων του άγνωστου μέχρι τότε Δασκάλου, με συνέπεια να αλλάξει ριζικά η ζωή του ίδιου, της γυναίκας που είναι μαζί και των υπολοίπων γύρω του, παίρνοντας μέρος σε κάτι τόσο μεγάλο, που θα μπορούσε να ανατρέψει θετικά την πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας''.

Ο Γάντζος, Νίκος Τσάμης (αυτοέκδοση)

www. gantzos.gr

Ταξίδι σε τόπο αγαπημένο...

«Ακούω Έβρος και με πιάνει η καρδιά μου. Πώς αντέχεις τόσο μεγάλο ταξίδι;» με ρώτησε κάποτε μια φίλη. Η αλήθεια είναι πως η απόσταση φαντάζει τεράστια και το ταξίδι με το αυτοκίνητο μακρινό. Μάλλον είναι, για όποιον τουλάχιστον δεν το έχει συνηθίσει. Για όποιον όμως αυτός ο τόπος είναι η πατρίδα του, Έβρος δεν σημαίνει μόνο παραμεθόριος, πέρασμα για μετανάστες και ατελείωτες ώρες στη σκοπιά αλλά πολύ περισσότερα. Σημαίνει ένα ποτάμι γεμάτο ζωή, μια εύφορη πεδιάδα, βυζαντινά κάστρα όπως του Διδυμοτείχου και του Πυθίου και γενικότερα, μια μακραίωνη ιστορία γεμάτη μύθους και τοπικούς θρύλους που συνεπαίρνουν τον επισκέπτη.  

Το ταξίδι είναι όντως μεγάλο για εκείνον που επιλέγει ως μεταφορικό μέσο το αυτοκίνητο αντί του αεροπλάνου. Είναι όμως ένας τρόπος να διασχίσεις τη Βόρειο Ελλάδα κα να θαυμάσεις τις ομορφιές της, αν φυσικά έχεις την υπομονή και το χρόνο να το κάνεις. Άλλωστε, γεγονός είναι πως η Εγνατία Οδός έχει συντομεύσει το ταξίδι κατά πολύ.

Περνώντας την πρωτεύουσα του νομού,  την Αλεξανδρούπολη, με τον υπερήφανο φάρο της και την επιβλητική του φυσιογνωμία, ταξιδεύουμε βόρεια. Αφήνουμε πίσω μας το Σουφλί και τα μεταξωτά του και προσεγγίζουμε το Διδυμότειχο με το κάστρο του. Η παλιά πόλη δεσπόζει στην κορυφή, θεματοφύλακας του παρελθόντος. Ο μύθος θέλει τη βασιλοπούλα να έπεσε από τα τείχη όταν από λάθος παρέδωσε στους κατακτητές το κλειδί της πόλης με αποτέλεσμα την άλωσή της.  

Από τα τείχη της βυζαντινής πολιτείας έχουν σωθεί αρκετοί από τους πύργους (αν δεν κάνω λάθος είκοσι τέσσερις), πάνω στους οποίους είναι χαραγμένα τα μονογράμματα των αυτοκρατόρων ενώ στα βράχια, συναντά κανείς δεκάδες λαξευμένες σπηλιές, αλλοτινές κατοικίες των Βυζαντινών.

Τις νύχτες, το κάστρο φωταγωγείται και η πανώρια θωριά του φαντάζει ακόμα πιο επιβλητική. Είναι οι στιγμές που το ρολόι γυρνάει πίσω στο χρόνο και στα πέτρινα δρομάκια αντηχούν τα βήματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και ξαναζωντανεύουν οι σπουδαίες γιορτές του λαού.

Το Διδυμότειχο είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό. Θυμίζει πλουμιστό χαλί με κρόσια, όπου κάθε κρόσι κι ένα κομμάτι της ιστορίας. Το πρόσωπο του σύγχρονου Διδυμοτείχου χαρακτηρίζεται από την διαπολιτισμικότητά του. Δύο λαοί συνυπάρχουν αρμονικά, αποτέλεσμα των ανταλλαγών πληθυσμού και συνάμα, δύο όψεις της ίδιας πόλης: η παλιά και η νέα. Η ζωή που τρέχει μπροστά κι εκείνη που προτίμησε να μείνει γαντζωμένη στα παλιά και να μην τα αποχωριστεί.

Αφήνοντας το γραφικό Διδυμότειχο πίσω μας, ταξιδεύουμε για τα χωριά Πύθιο και Πετράδες. Στο ενδιάμεσο, θα συναντήσουμε τα χωριά Ισάακιο και Πραγγί, το καθένα με τη δική του ομορφιά και τη δική του ιστορία.

Το χωριό Πετράδες, με το παράξενο κατά πολλούς όνομα (πρόκειται για τον πληθυντικό αριθμό του ουσιαστικού ‘ο πετράς’, δηλαδή αυτός που λαξεύει την πέτρα), μας υποδέχεται με ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο. Χτισμένο σε ένα ανηφορικό σημείο, μακριά από το ποτάμι, ξακουστό για το πανηγύρι που λαμβάνει χώρα εκεί κάθε Δεκαπενταύγουστο, πρόκειται για ένα από τα πιο πολυτραγουδισμένα χωριά του Έβρου.

Μια μεγάλη παιδική χαρά στο κέντρο του χωριού, μια εκκλησία χτισμένη στα 1876, η κεντρική πλατεία, οι βρύσες του χωριού, ο πολιτιστικός σύλλογος με το σπουδαίο έργο του…

Ερήμωσε το χωριό, έφυγαν οι περισσότεροι κάτοικοι. Η εσωτερική και η εξωτερική μετανάστευση έπληξε το χωριό, αφού οι δουλειές λιγοστές και τα εισοδήματα μικρά. Κάθε καλοκαίρι όμως, οι περισσότεροι επιστρέφουν πίσω στη γενέθλια γη να ανταμώσουν ξανά συγγενείς και φίλους. Το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος και περιμένει καρτερικά κάθε χρόνο τη σειρά του. Κι εγώ το ίδιο δηλαδή. Τόσο ζωντανές οι μνήμες, σαν να μην πέρασε μια μέρα.  Ένας ολόκληρος χειμώνας αναμονής και μετά, με το που χτυπά την πόρτα μας το καλοκαίρι, να μετρώ αντίστροφα για  να βρεθώ ξανά σε μέρη γνώριμα, τόπο αγαπημένο.

Τρία χιλιόμετρα μακριά, το Πύθιο με το βυζαντινό του κάστρο. Το ‘Κούλελι’ όπως το αποκαλούν συχνά. Ένα πανύψηλο φρούριο, έδρα και καταφύγιο του Ιωάννη ΣΤ’ Κατακουζηνού, ατενίζει για αιώνες τον κάμπο που απλώνεται στα πόδια του. Αφημένο κι αυτό στην τύχη του (πρόσφατα έγιναν έργα αναστύλωσης, ίσα για να μην καταρρεύσει, αφού το κονδύλι ήταν μικρό και δεν επαρκούσε για όσα έπρεπε να γίνουν) να μαρτυρά το ένδοξο παρελθόν του τόπου. Θυμάμαι τον παππού μου να μου διηγείται θρύλους για το ‘ζωντάνι’ (έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τον έναν από τους δύο πύργους) και τη νύμφη που το είχε για σπίτι της.

Το κάστρο δεν είναι επισκέψιμο. Κάποτε όμως στάθηκα αρκετά τυχερή και κατάφερα να δω ένα μεγάλο μέρος του. Πήρα θέση δίπλα σε ένα από τα παράθυρα και ένιωσα τον άνεμο να μου ψιθυρίζει τραγούδια παλιά. Τυχερέ Ιωάννη Κατακουζηνέ, τι ομορφιά αντίκριζες κάθε μέρα!

Μια ανάσα από τα ριζά του κάστρου, η σιδηρο-δρομική γραμμή. Περίφημος και ξακουστός ο σιδηροδρομικός σταθμός του Πυθίου, αφού από εκεί περνούσε το Όριαν Εξπρές που ένωνε την Ευρώπη με την Κωνσταντινούπολη. Πρωθυ-πουργοί και δεκάδες άλλες σημαντικές προσωπικότητες είχαν περάσει από τον τόπο στη διάρκεια του ταξιδιού τους. Έσφυζε από ζωή το Πύθιο και οι κάτοικοί του μπορούσαν να υπερηφανεύονται για το σταθμό. Ήρθε όμως η τεχνολογία να δώσει το τελειωτικό χτύπημα και τα δεδομένα άλλαξαν. Μόνο το τρένο που ενώνει την πρωτεύουσα με τους Ακρίτες μας περνάει πια από εκεί.

Το Πύθιο είναι χτισμένο σε έναν λόφο, αρκετά κοντά στον μεγαλόπρεπο Έβρο. Τα τελευταία χρόνια, οι πλημμύρες του ποταμού έφεραν το νερό στα πρώτα σπίτια του χωριού. Το βράδυ όμως, μες τη σιωπή, ακούει κανείς τα βατράχια να κοάζουν δυνατά και μια ιδιαίτερη συναυλία παίρνει σάρκα και οστά.

Υπάρχουν τόσα να πω για αυτόν τον τόπο που θα μπορούσα να γράφω ώρες ατελείωτες. Υπάρχουν τόσα να γράψω που οι λέξεις φαντάζουν φτωχές για να αποδώσουν τα νοήματα και τη μαγεία τους. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, θυμάμαι ένα κοριτσάκι να τραγουδά ξέγνοιαστο πάνω σε ένα κάρο που διέσχιζε τον κάμπο και μετά, το χωριό. Έφτασε σε ένα σπίτι με κόκκινα κεραμίδια και έναν υπέροχο κήπο με κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα. Είχε για οδηγό έναν ηλικιωμένο άνδρα, τον παππού του… 

Ποτέ δεν σε ξεχνώ… Για τον παππού Δημήτρη, τη γιαγιά Αναστασία, τον παππού Σταύρο, τη γιαγιά που μας κοιτούσε πάντα από το πανύψηλο πέτρινο παραθύρι της, για τη Στέλλα που δεν μένει πια στο χωριό αλλά τη θυμάμαι σαν να ήταν χτες, για την Βασιλική που αντάμωσα ξανά, έστω μέσω του facebook, για τους φίλους που έκανα μεγαλώνοντας όπως την Κική, για τη Φιλιώ και τα ξαδέλφια μου, για τους φίλους στο Κτήμα.  Για τα σπίτια που περιμένουν κάθε χρόνο να αποκτήσουν ξανά ζωή, έστω για λίγες μέρες. 

Φωτογραφίες και άλλες χρήσιμες πληροφορίες στο  http://petrades.gr/ και http://www.didymoteicho.gr/

Το αστρομαργαριτάρι της αγάπης, Κυρμανίδου Σωτηρία

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη... Έτσι ξεκινούσαν τα παραμύθια των γιαγιάδων μας μεταφέροντάς μας σε κόσμους φανταστικούς, πλασμένους με αγάπη, κεντημένους με μαγικά όντα. Κάπως έτσι, τα παραμύθια έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας, κρατώντας μας συντροφιά και ενισχύοντας το ταξίδι μας στο φανταστικό. Η Σωτηρία Κυρμανίδου με το παραμύθι της, Το αστρομαργαριτάρι της αγάπης, καταφέρνει με περίσσια ικανότητα αυτό ακριβώς. Ένα παραμύθι για μια αταίριαστη και φαινομενικά ασυμβίβαστη αγάπη ανάμεσα σε ένα αστέρι και σε ένα μαργαριτάρι. Το ένα στη θάλασσα και το άλλο στον ουρανό. Πώς να ανταμώσουν τα δυο τους;
Η Σωτηρία Κυρμανίδου μας μεταφέρει στον υπέροχο κόσμο της θάλασσας και του ουρανού, εκεί όπου ο χρόνος κυλάει διαφορετικά, ενώ τα πλάσματα τόσο του βυθού όσο και του ουρανού ζωντανεύουν. Με γλώσσα απλή, ενίοτε λυρική, η συγγραφέας κατορθώνει να μας μεταδώσει λίγη από τη μαγεία των παραμυθιών, πασπαλισμένη με ονειρόσκονη.
Ένα παραμύθι για την αληθινή αγάπη που βρίσκει πάντα τρόπους να επιβιώσει, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να τη μάχονται...


Το αστρομαργαριτάρι της αγάπης, Σωτηρία Κυρμανίδου
Εκδ. Μάλλιαρης

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, Αθηνά Φερεντίνου

Τη γλυκύτατη Αθηνά Φερεντίνου, τη γνωρίσαμε μέσα από το πρώτο της έργο με τίτλο ''Έτσι το λέει ο λαός'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός. Πρόκειται για ένα ανθολόγιο, στο οποίο η συγγραφέας συγκέντρωσε παροιμίες, αποφθέγματα και ρήσεις που χρησιμοποιεί ο λαός μας και 'ταξίδεψε' στα βάθη των αιώνων αναζητώντας τις αιτίες που τις δημιούργησαν.
Η Αθηνά επιστρέφει με το νέο της πόνημα, ένα μυθιστόρημα αυτή τη φορά, με τίτλο 'Σαν να μην πέρασε μια μέρα'. Πρωταγωνιστής του βιβλίου, ένα αγόρι, ο Σωτήρης. Ένα παιδί που ζει και μεγαλώνει σε ένα βίαιο και ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον. Ένα παιδί που νιώθει στη σάρκα του τα χτυπήματα του πατέρα του και παρακολουθεί τη μητέρα του ανίκανη να αντιδράσει. Μα η ζωή αποκτά διαφορετικό νόημα όταν έρχεται ο έρωτας. Ένας έρωτας εφηβικός και δυνατός, από εκείνους που ζεσταίνουν τις καρδιές και γλυκαίνουν ακόμα περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου. Η μοίρα όμως επιμένει να μην χαρίζεται στον Σωτήρη και του παίρνει μακριά ό,τι του δίνει νόημα να ζει. Παρόλα αυτά, βρίσκει το σθένος να προχωρήσει. Το μέλλον όμως του επιφυλάσσει νέες εκπλήξεις... 

Με γλώσσα που ρέει απλή, δίχως περιγραφές που κουράζουν, η συγγραφέας καταπιάνεται με ευαισθησία με μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων, όπως η οικογενειακή βία. Οι περιγραφές της Αθηνάς Φερεντίνου, πραγματικά συγκλονίζουν και αγγίζουν κάθε ευαίσθητη χορδή, κόβοντας κυριολεκτικά την ανάσα του αναγνώστη. Μέσα από την πένα της συγγραφέως αποτυπώνεται το κοινωνικό στάτους της εποχής μας. Οι κοινωνικές ανισότητες, οι προκαταλήψεις του παρελθόντος, που καλά κρατούν ακόμη, τα συμφέροντα και οι εγωισμοί, η αγάπη που φορά ενίοτε προσωπείο, ο σκληρός και συχνά άδικος κόσμος της δικαιοσύνης, μα και η αλήθεια που βρίσκει πάντα τρόπο να φανερωθεί και να γιατρέψει τις πληγές αυτών που αδικήθηκαν...
Καλοτάξιδο, Αθηνά μου!!

Από το βιβλίο...

 ''Την κοίταξε. Είχε αλλάξει πολύ, στα χρόνια αυτά που μεσολά- βησαν από τον χωρισμό τους, δεν ήταν πια έφηβη, αλλά μια ώρι- μη γυναίκα. Το ίδιο όμορφη, όμως, και με μια γλυκιά αύρα γύρω της. Ένιωσε έναν δυνατό πόνο στην καρδιά του, που του θύμισε ότι δεν είχε ποτέ ξεπεράσει πραγματικά αυτή τη γυναίκα... Ένα μυθιστόρημα για την Αγάπη, τον προορισμό του ευλογημένου ανθρώπου, θεραπεύτρα και κινητήριο δύναμη των πάντων''.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, Αθηνά Φερεντίνου
Εκδ. Ωκεανός

Έκθεση βιβλίου, Νέα Μάκρη

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, στο λιμανάκι της Νέας Μάκρης φιλοξενείται η καθιερωμένη έκθεση βιβλίου. Με θέα το απέραντο γαλάζιο, δεκάδες εκδότες θα στήσουν τους πάγκους τους στον παραλιακό πεζόδρομο για να υποδεχτούν το αναγνωστικό κοινό. Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 20 Ιουλίου μέχρι τις 5 Αυγούστου.

Σπύρος Γεώργας, πινελιές στον καμβά

Θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι να καταπιάνεται πεισματικά με νερομπογιές, ξυλομπογιές και μαρκαδόρους και να προσπαθεί να δώσει ζωή στο άψυχο χαρτί. Τα περισσότερα δημιουργήματά μου παρέπεμπαν ευτυχώς σε κάτι γνώριμο. Πότε ένα σπίτι στο λιβάδι, πότε η μορφή κάποιου ζώου, πότε ένα νησί με φοίνικες στη μέση του πουθενά. Στα παιδικά μου μάτια ο κόσμος της ζωγραφικής ήταν ένας κόσμος μαγικός. Ένα μικρό βασίλειο, στο θρόνο του οποίου βασίλισσα ήταν η φαντασία, η πλανεύτρα μάγισσα που συνδυάζει τα χρώματα και συνθέτει εικόνες.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ζωγραφική ανήκει στις λεγόμενες Καλές Τέχνες. Ο ζωγράφος είναι ένας καλλιτέχνης, που ορμώμενος από την ανάγκη του να εξωτερικεύσει σκέψεις και συναισθήματα, αποτυπώνει επιδέξια στο καμβά την ίδια τη ζωή. Μέσω της τέχνης του ο ζωγράφος, όπως και ο κάθε δημιουργός, εκφράζει την προσωπική του θεώρηση επί των πραγμάτων, γεγονός που τον διαφοροποιεί από τους ομότεχνούς του. 

Οι γνώσεις μου όσον αφορά στη ζωγραφική κρίνονται περιορισμένες. Ωστόσο, θεωρώ πως κάθε έργο τέχνης βρίσκει τον τρόπο για να αγγίξει την ψυχή μας, με άλλα λόγια να μιλήσει μέσα μας. Είναι το ερέθισμα, η μνήμη που ανακαλείται μέσα από αυτό και ξυπνά την ανάμνηση. Ο αρχαίος ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος είχε πει κάποτε τα παρακάτω σοφά λόγια, με τα οποία συντάσσομαι απόλυτα: ‘Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν’.  

Έχω δει πολλούς πίνακες ζωγραφικής, άλλους σε μουσεία και άλλους σε εκθέσεις. Κάποιους δεν τους καταλάβαινα. Είχαν νοήματα που δεν επιθυμούσαν να μου αποκαλυφθούν, άλλοι όμως αιχμαλώτιζαν τη ματιά μου κι ας μην καταλάβαινα πάντα το γιατί. 

 

Η ζωγραφική απέκτησε για μένα μεγαλύτερη σημασία όταν  γνώρισα τον καλό φίλο Σπύρο Γεώργα- που αλλού, στο facebook. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου μίλησε. Μέχρι τότε τον θεωρούσα απλώς μια ευγενική και διακριτική φυσιογνωμία με την οποία ‘συνυπήρχα’ αρμονικά στην ίδια ‘γειτονιά’. Αφορμή για μια περαιτέρω επικοινωνία στάθηκε ένα τραγούδι που είχα ποστάρει στον τοίχο μου. Ήταν μια μέρα άσχημη για μένα και ο Σπύρος είχε μερικές κουβέντες που πραγματικά μου έδωσαν δύναμη (δεν ξέρω αν ο ίδιος θυμάται το περιστατικό). Έκτοτε, μιλήσαμε πολλές φορές και η αρχική μου άποψη για εκείνον όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά ενισχύθηκε στο πέρασμα του χρόνου.Οι πίνακές του υπήρξαν μια μικρή αποκάλυψη για μένα. Είχα την τύχη να δω κάποιους από αυτούς από κοντά. Όπως είπα, δεν γνωρίζω από τεχνικές και ούτε παρουσιάζομαι ως ειδήμων. Για μένα όμως κάθε έργο του εκπέμπει αυτά που είναι ο Σπύρος Άνθρωπος, ο Σπύρος Καλλιτέχνης, εν ολίγοις ο Σπύρος Γεώργας. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί, οι εικόνες (δεν ξέρω καν αν είναι σωστός ο όρος) φανερώνουν μια μεγαλοπρέπεια ψυχής και μια γαλήνη που αναδύεται μέσα από μια θάλασσα συναισθημάτων. Ένας άνθρωπος πολύπλευρος, που όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ξέρει να τιθασεύει και τις λέξεις.  Σπύρο, συνέχισε να μας παίρνεις μαζί στα μαγικά σου ταξίδια…

Λίγα λόγια για τον Σπύρο Γεώργα:                      

Ο Σπύρος Γεώργας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958. Πήρε μαθήματα σχεδίου απ΄τον Γ. Κουζούνη και συνέχισε με ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής στις Ακαδημίες Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας και Μπολόνια, καθώς και στο Palazzo Spinelli. Σημαντικό ρόλο στην πορεία του διαδραμάτισε η συνύπαρξή του με τον ζωγράφο Τ. Αλαμάνος
Τα τελευταία χρόνια οι έρευνές του ξεφεύγουν απ΄τον καθαρά δυσδιάστατο χώρο της ζωγραφικής, αναζητώντας καινούρια πλαστικά μέσα στις κατασκευές από μάρμαρο, ξύλο και μέταλλο. Η εικαστική του πορεία σφραγίζεται από επεμβάσεις-παρεμβάσεις σε νέους πολυεπίπεδους χώρους, όπου στοιχεία έκφρασης γίνονται τα στερεά υλικά. 
 Εικονογράφησε παιδικά βιβλία κι έφτιαξε αφίσες για θεατρικά έργα, μουσικά φεστιβάλ στην Αμερική, καθώς και διαφημιστικές δημιουργίες. Πρόσφατα εξέδωσε ένα βιβλίο μελέτη γύρω από τις δραστηριότητες του χρώματος στην Φύση και την Τέχνη, καθώς επίσης και τρία βιβλία για τη ζωή και το έργο του. Κ Παρθένη, του Γ. Τσαρούχη και του Γ. Μπουζιάνη, μέρος της σειράς βιβλίων-λευκωμάτων που θα ολοκληρωθεί με δεκατρείς ακόμη μεγάλους Έλληνες ζωγράφους (εκδ.Finatec). Για αρκετά χρόνια προετοίμασε υποψήφιους μαθητές του Α.Σ.Κ.Τ.
 Καθοριστικό, (σύναξη εικόνων ζωής τ’ονόμασε), υπήρξε για τον ίδιο το οδοιπορικό του στην Ασία (Οδυσσός, Τραπεζούντα, Ερζερούμ, Κασπία Θάλασσα) 1995-1996.
Το 2005 δημιούργησε με την Μαρία Χρήστου την Gallery of Art Τεχνηέντως Print Paint.  Έργα του βρίσκονται σε Δημοτικές Πινακοθήκες και σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Ατομικές Εκθέσεις

Κέρκυρα 1991, Δημοτικό Θέατρο

Αθήνα 1993, Πνευματικό Κέντρο

Κόρινθος 1994,Αίθουσα «Το πανηγύρι των τρελλών»

Αθήνα 1998, Γκαλερί «Δημόκριτος»
Αθήνα 2006, Gallery of Art Τεχνηέντως

Ομαδικές Εκθέσεις

Αθήνα ,1986

Κέρκυρα,1991

Κόρινθος,1992

Βενετία, 1992

Λάρισα, 1993

Θεσσαλονίκη, 1993

Ουάσιγκτον, 1994

Κόρινθος, 1995

Αθήνα, 1997

Νέα Ορλεάνη, 1997

Αθήνα, 1999
Αθήνα, 2000
Αθήνα, 2001
Αθήνα, 2002
Αθήνα, 2003
Αθήνα, 2004
Αθήνα, 2005
Αθήνα, 2006
Αθήνα, 2007
Αθήνα, 2008
Πειραιάς, 2009 UNESCO
Αθήνα, 2010
Αθήνα, 2011
Εύβοια2012

(Πηγή:  http://www.pinakes.com.gr)

Έκθεση βιβλίου, Μαρίνα Φλοίσβου

Καλοκαιράκι και σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της χώρας συναντούμε εκθέσεις βιβλίου. Αν έχετε λοιπόν όρεξη για μια βόλτα στη θάλασσα, αγαπάτε το βιβλίο και έχετε μείνει στην Αθήνα τότε η έκθεση βιβλίου στην Μαρίνα του Φλοίσβου σας περιμένει. Η έκθεση έχει ανοίξει τις πύλες της από τις 6 Ιουλίου και θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 22 Ιουλίου. Και μην ξεχνάτε, το βιβλίο μας χρειάζεται!

 Κι αν εμείς δεν ήμασταν στην έκθεση το προηγούμενο Σαββάτο ήταν η αγαπημένη φίλη και συγγραφέας Χαρά Σαμπανίδου και το βιβλίο της 'Μια θέση στο φεγγάρι' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός.  Μια μικρή γεύση του πόσο όμορφα πέρασαν όσοι βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στην έκθεση...

Λόγοι μοναξιάς, Γεωργία Κακαλοπούλου

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να υμνούν τις ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν μιλούν για  τον έρωτα σε κάνουν να θες κι εσύ να ερωτευτείς. Να βιώσεις το συναίσθημα που κάνει κάθε ίνα του κορμιού να μυρμηγκιάζει στη θέα του αγαπημένου προσώπου.  Η συγγραφέας Γεωργία Κακαλοπούλου συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα σε αυτούς. Η πένα της χαρακτήριζεται από τη δύναμη που γεννά το ομορφότερο ίσως συναίσθημα του κόσμου, ο έρωτας. Ο λυρισμός τη χαρακτηρίζει, χωρίς ωστόσο να αγγίζει την υπερβολή.
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ωκεανός το μυθιστόρημά της 'Λόγοι μοναξιάς'. Ο τίτλος, πέρα από το εξώφυλλο, είναι από τα χαρακτηριστικά ενός βιβλίου που μου τραβούν την προσοχή. Χμ... Μπορώ να σκεφτώ δεκάδες λόγους μοναξιάς. Δυστυχώς, χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τις σημερινές κοινωνίες και τους ανθρώπους τους. Έτσι, αφέθηκα στις σελίδες να μάθω σε ποιους ακριβώς λόγους αναφερόταν η συγγραφέας.
Η Γεωργία Κακαλοπούλου, με τις πλούσιες περιγραφές της, μας μεταφέρει πότε στην όμορφη Πιερία και πότε στη Ζάκυνθο. Το ορεινό τοπίο εναλλάσεται με θαλασσινές σπηλιές και δαντελωτά νερά, παρασύροντας τον αναγνώστη σε μοναδικά ταξίδια του μυαλού- στοιχείο που χαρακτηρίζει τη γραφή της συγγραφέως.
Στο επίκεντρο, η Φανή. Μια νεαρή γυναίκα, δυναμική, πεισματάρα με αξίες και ιδανικά. Στήριγμα για την οικογένειά της στα δύσκολα, παλεύει ανάμεσα στα 'θέλω' και στα 'πρέπει' της, ανάμεσα στην καρδιά και στη λογική της. Και ύστερα, ήρθε ο έρωτας. Ένας έρωτας σαρωτικός σαν τυφώνας αλλά εκείνη αντιστέκεται μέχρι τελικής πτώσεως για να ανακαλύψει τελικά πως είναι δύσκολο να πας κόντρα στην καρδιά.
Η συγγραφέας βάζει στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις, τις μικροαστικές αντιλήψεις και καταπιάνεται με ένα θέμα ταμπού: τη γέννηση ενός παιδιού εκτός οικογένειας. Παρουσιάζει με εξαιρετικό τρόπο τις αντιδράσεις απέναντι στην είδηση. Ο κόσμος της επαρχίας αναβιώνει μέσα από τις αράδες του κειμένου αλλά κάπου εκεί πριν το τέλος... Η ανθρωπιά, το ελπιδοφόρο μήνυμα πως ό, τι και αν γίνεται γύρω μας, υπάρχουν πάντα άνθρωποι στους οποίους μπορείς να βασιστείς, στους οποίους μπορείς να πιστέψεις.
Το βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου είναι μια ωδή στον έρωτα, στην αγάπη, στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα βιβλίο που με έκανε να κρατάω την πνοή μου καθώς περιδιάβαινα στις σελίδες του. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!


Απόσπασμα από το βιβλίο (που κυριολεκτικά λάτρεψα):

...Πολέμησα με τη μοναξιά. Πάλεψα για να αντικρούσω τους λόγους που με κρατούσαν δέσμιό της. Προσπάθησα πολύ, αλλά πάντοτε εκείνη είχε τον τελευταίο λόγο. Εκείνη και τα επιχειρήματα! Η ζωή ένα έρμαιο, γύρω μου το άπειρο και το σκοτάδι.
Τώρα, όμως, είμαι άλλος πια. Άλλαξα όταν γνώρισα εσένα. Έγινα μια κουκίδα φωτός. Κοίτα με, κατι ανάβει μέσα μου ξανά! Όμως είσαι εσύ που την προσκαλείς τώρα. Εσύ, σκληρέ μου ήλιε! Απομακρύνεσαι και μεγαλώνεις την απόσταση. Έτη φωτός η παρουσία σου και η ζεστασιά σου δεν φθάνει ως εδώ. Δεν μπορεί να με αγγίξει.
Έλα λοιπόν! Λάμψε πιο δυνατά ώστε να μπορώ να θερμάνω την ψυχή μου που παγώνει και πάλι. Κρύσταλλα συσσωρεύονται μέσα μου. Πολλές και κοφτερές οι άκρες τους, με πονούν. Δεν μοιάζει με τίποτε άλλος αυτός ο πόνος, παρά με χωρισμό.
Και προσπαθώ να σου φωνάξω πως δεν έχει άλλους λόγους η μοναξιά. Το κέντρο του σύμπαντός
 είσαι εσύ....

Λόγοι μοναξιάς, Γεωργία Κακαλοπούλου
Εκδ. ΩΚΕΑΝΟΣ

Θυμήσου πόσα μου χάρισες, Νατάσα Γκουτζικίδου

Νέο βιβλίο, σύντομα έρχεται... Είναι η φράση που μου έρχεται στο μυαλό και με γεμίζει ανυπομονησία και ταυτόχρονα συγκίνηση. Πέμπτο μυθιστόρημα για μένα και νέα 'στέγη' από τις εκδόσεις Δυάς. Περισσότερα σε λίγες μέρες...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Μετά την αυτοκτονία της αδελφής της, η Μελίνα κλείνεται στον εαυτό της και το δωμάτιό της μετατρέπεται σε φυλακή μέχρι τη μέρα που αποφασίζει να επιστρέψει πίσω στη ζωή. Προορισμό της το γραφικό ψαροχώρι όπου περνούσε τις διακοπές των παιδικών της χρόνων με την οικογένειά της.  Ένα σπίτι στη σκιά του παλιού φάρου, μια ιστορία αγάπης από το παρελθόν που αναμοχλεύει ζωές και μνήμες, ένας μυστηριώδης φάκελος που εξαφανίζεται την πιο καίρια στιγμή κι ένα μυστικό που θα συνδέσει παρελθόν και παρόν με τρόπο τρομαχτικό. Ποια ζωή στοιχειώνει το φάρο;  Ποια μελαγχολία κρύβουν οι νότες που αντηχούν μέσα στη νύχτα από το πουθενά;  Θα καταφέρει η Μελίνα να ξεδιπλώσει τον μίτο της Αριάδνης και να βγει από το λαβύρινθο που τόσο επιδέξια έχουν χτίσει γύρω της; Όταν ο εχθρός είναι περισσότερο αόρατος από όσο πιστεύεις…

Κάνε ένα Like ελαφάκι μου, Στέφανος Λάσκαρης.

O Στέφανος Λάσκαρης κάνει την παρθενική του εμφάνιση στα εκδοτικά δρώμενα με θέμα καυτό, που δεν είναι άλλο από τον ‘θαυμαστό’ κόσμο του Facebook. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ενδεχομένως να συναντήσετε καταστάσεις που κάτι σας θυμίζουν, είτε επειδή συνέβησαν σε εσάς  είτε σε κάποιο γνωστό σας. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα βαρεθείτε διαβάζοντας το άκρως χιουμοριστικό ‘Κάνε ένα Like ελαφάκι μου’. Αντιθέτως, κάτι μου λέει πως κι εσείς θα κάνετε σύντομα ένα like στον συγγραφέα του…

1 1)      Τι ώθησε τον Στέφανο Λάσκαρη να γράψει ένα βιβλίο για το Facebook; Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος περνάει αρκετές ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή;

Κοίταξε, είναι ένα βιβλίο που περιγράφει μια αποξενωμένη κοινότητα χρηστών του Facebook και την εικονική πλευρά των ερωτικών διαγκωνισμών τους. Άνδρες και γυναίκες σε μια αλλήθωρη επικοινωνία. Μια ερωτική Βαβέλ, κοντολογής.
Αυτήν τη πλευρά ήθελα να μεγεθύνω γιατί από τότε που εγκαινίασα τον πρώτο μου λογαριασμό, πάνε τρία χρόνια τώρα, αυτό που πρώτα απ’ όλα με εντυπωσίασε ήταν η υπαινικτική γλώσσα των χρηστών. Πίσω από κάθε λέξη λειτουργούσε το υπονοούμενο: Πρόσεξέ με. Είμαι εδώ… Δώσε μου σημασία.. Μια καμουφλαρισμένη μοναξιά και μια αγωνιώδης επίκληση προς το άλλο φύλο.
Βλέπεις, τόση ευκολία επαφών δεν έχουμε στη ζωή μας. Σκέψου πως ο μέσος χρήστης έχει γύρω στους 150 φίλους. Στην Ελλάδα βέβαια ο αριθμός έχει ανατραπεί. Υπολογίζω πως είναι ο διπλάσιος. Τι σημαίνει αυτό; Πως, αν εξαιρέσεις μια μειοψηφία γνωστών σου, οι υπόλοιποι «φίλοι» σου είναι άγνωστοι. Έχεις λοιπόν την ευκαιρία να τους «γνωρίσεις». Να πάρεις και να δώσεις. Από μία αθώα φιλοφρόνηση έως ένα βάρβαρο και αρπακτικό ερωτικό μήνυμα.
Για να γράψω αυτό το βιβλίο, ζήτησα από μια σειρά φίλων μου, ανδρών και γυναικών, να μου επιτρέψουν να μπω στον πίνακα των μηνυμάτων τους. Δεν μπορείς να φανταστείς τι διάβασα. Αν σου περιγράψω τα περιεχόμενα θα καταλάβεις εύκολα πως εδώ έχουμε θέμα. Μια τρομακτική μοναξιά. Έναν κεκαλυμμένο πόνο. Βέβαια, εξωράισα την εικόνα. Υπάρχει το επίχρισμα του χιούμορ. Γιατί αυτή η ουσιαστική αδυναμία επικοινωνίας που λειτουργεί στο μέσο είναι υπόθεση των ψυχαναλυτών. Όχι δική μου. Για να μην παρεξηγηθώ ωστόσο σου λέω τα παρακάτω: Περιγράφω τύπους ανδρών και γυναικών που «μπήκαν» στο Facebook προς άγραν ερωτικού συντρόφου. Γιατί σαφώς υπάρχει και η άλλη κοινότητα των χρηστών που χρησιμοποιούν το μέσο για ουσιαστική επικοινωνία, ανταλλαγή σκέψεων και πληροφοριών. Στην ερώτησή σου τώρα, για τις ώρες ‘πτήσης’ μου, σου λέω πως ξοδεύω δυο με τρεις ώρες ημερησίως. Είμαι θαυμαστής του μέσου. Έχει έναν απίστευτο πλούτο και βουτάω συχνά το χέρι μου στο καπέλο. Ενίοτε, βγάζω και κανέναν λαγουδάκι μιας και τα περιστέρια με απωθούν. Κουτσουλάνε όπου βρουν…

2) Γράφεις σ’ ένα σημείο, στον επίλογο του βιβλίου:
 Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν ο Zuckerberg αποφάσιζε μια καλή πρωία να     αποσύρει το Facebook από τις οθόνες τους. Τι θα έκαναν; Θα αυτοκτονούσαν μαζικά; Θα αυτοπυρπολούνταν στις κεντρικές πλατείες σαν τους Θιβετιανούς μοναχούς; Θα έδεναν θηλιά το καλώδιο του USB και θα ’πεφταν στο κενό του φωταγωγού;
Μ’ ανησυχεί αυτή η εικόνα. Ξέρεις ότι λειτουργούν ήδη κλινικές που υποδέχονται εξαρτημένους από το Facebook χρήστες; Οι επιστήμονες το ονόμασαν σύνδρομο FAD (πρόκειται για τα αρχικά των λέξεων «Facebook Addiction Disorder») και το κατατάσσουν στις ασθένειες της εποχής μας. Κι ακόμη, σκέψου τι θα γινόταν αν ο Zuckerberg αποφάσιζε και επέβαλλε, όπως διάβασα, να πληρώνουμε για κάθε post που κάνουμε. Θα μας έκλαιγαν κι οι ρέγκες. Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πρόθυμα κλαίνε…
Tragic Νατάσα μου. Εγώ άρχισα να αποταμιεύω ήδη…  

3) Κάνε ένα Like ελαφάκι μου και στον υπότιτλο: Ερωτικό Βοήθημα. Πλασάρεις μέθοδο ε;

Όχι για μένα. Για τον έρμο τον αναγνώστη… Δεν θα σου απαντήσω… Σε ντρέπομαι. Αντ’ αυτού θα σου διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα.

«Τα λόγια είναι κλειδιά. Ανοίγουν πόρτες. Αρκεί να ξέρεις να τα βάζεις στη σωστή σειρά. Σαν τα πιόνια στη σκακιέρα. Αν πεις σε μια γυναίκα, όσο πρόθυμη κι αν είναι: «Όποτε σε βλέπω μωρό μου λιώνω από κάβλα…»  εννιά φορές στις εννιά θα σ’ αφήσει με τον τσομπάνο σου στο χέρι. Στο δεξί, αν είσαι δεξιόχειρας. Αν της πεις ‘Όποτε σε βλέπω νιώθω σαν δεκαεξάχρονος’ θα σε αποθηκεύσει στους ρομαντικούς μαλάκες. Αυτούς που έχουν κι ένα- δυο καβλόσπυρα δίπλα στη μύτη και χτυπιούνται καθημερινά στο μοναχικό άθλημά τους. Αν όμως της πεις «Όποτε σε βλέπω μου ’ρχεται στο μυαλό ένας απαγορευμένος στίχος…» θα βγάλει μπιμπίκια αν δεν μάθει τι λέει αυτός ο στίχος. Ε, είναι στο χέρι σου να της τον διαβάσεις πάνω στα δροσερά σεντόνια της.  Γκουχ γκουχ… Είπες κάτι;

4) Χρησιμοποιείς μια ελευθεριάζουσα γλώσσα. Δεν φοβάσαι μήπως αυτό ενοχλήσει τους 

αναγνώστες σου;

Καθόλου. Γιατί σέβομαι αφάνταστα αυτήν τη συναρπαστική γλώσσα, την ελληνική, και θεωρώ υποκριτικό να απομακρυνόμαστε από τον εκφραστικό της πλούτο και τις εκφραστικές δυνατότητές της. Από τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε στις καθημερινές μας επαφές. Γράφω όπως μιλάω κι όπως ακούω να μου μιλάνε. «Είναι πολύ αυνάν ο τύπος» αντί του «είναι πολύ μαλάκας ο τύπος»; Δε λέει…

4) Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Μια φάρμα εκτροφής πιγκουίνων στα εξωτικά Φάρσαλα (γέλια) Κανένα σχέδιο. Το μέλλον είναι σήμερα. Κι όποιος σχεδιάζει ερήμην του «Θεού» χάνει. Έναν Παράδεισο τουλάχιστον.  Ονειρεύομαι βέβαια, δε στο κρύβω… Ξυπνητός συνήθως. Αλλά δεν σκάω κιόλας για την καλή τύχη των ονείρων μου. Ό, τι είναι να έρθει θα έρθει… Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής. Το απρόβλεπτο. Ονειρευόμουν μήπως πως θα καθόμουν απέναντι από μια πανέμορφη κοπέλα και θα απαντούσα στις ερωτήσεις της;

5) Θα σου δώσω πέντε λέξεις και θα ήθελα να μου τις περιγράψεις όπως εσύ τις νιώθεις. Αγάπη, Έρωτας, Φιλία, Οικογένεια, Απιστία
Ο έρωτας καταλήγει στην αγάπη, η φιλία ενυπάρχει στον έρωτα, η οικογένεια αποτυπώνει την αληθινή αγάπη. Απιστία; Τι… θα κάνεις το βράδυ; Έχω κάτι στο μυαλό μου…

6) Ο Στέφανος Λάσκαρης θα ερωτευόταν ποτέ μια γυναίκα από το διαδίκτυο; Από το Facebook ας πούμε;

Εννοείται! Ειδικά μια γυναίκα που ξέρει να διατυπώνει εύστοχες ερωτήσεις… Σε πειράζω.
Μου έχει τύχει να «γνωρίσω» γυναίκα στο Facebook και να γοητευθώ βαθύτατα από την καθαρότητα της σκέψης της, από το χιούμορ και τη χάρη της όπως αυτή αποτυπώνονταν στα σχόλιά της. Δεν λέω ότι την ερωτεύτηκα. Εκεί παίζει ρόλο και η φυσική παρουσία. Η φυσική ομορφιά και όχι η εικονική. Ερωτεύεσαι ένα σύνολο χαρισμάτων σε μια γυναίκα. Ακόμη και τον τρόπο που χασμουριέται.
Και δε σε βλέπω και νυσταγμένη… Αλλά για να επιστρέψω στην ερώτηση, να σου πω πως έχεις ένα «προνόμιο» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook.
«Παρακολουθείς» ένα πρόσωπο στο σύνολο της συμπεριφοράς του και το αξιολογείς επαναληπτικά. Scripta manent… Βλέπεις τι γράφει, γιατί όπως σκεφτόμαστε έτσι μιλάμε, βλέπεις τι είδους φωτογραφίες δημοσιεύει, αξιολογείς τον αισθητικό της προσανατολισμό. Έτοιμη στο πιάτο που λένε και οι αρχιμάγειροι του πόθου.Καταλαβαίνεις με λίγα λόγια την ποιότητά της.  Γιατί στην καθημερινότητά σου δεν έχεις αυτήν την πολυτέλεια. Εκτός κι αν κουβαλάς μαζί σου το μπλοκάκι όπου δίπλα στη λίστα αγορών, τυρί, ρύζι, γάλα, Καμπάς, γράφεις όλα όσα σου είπε και όλα όσα σου έκαναν εντύπωση. Επομένως ο διαδικτυακός έρωτας λέω, μοιάζει σαν τα «προσεχώς» μιας κινηματογραφικής ταινίας. Αν είναι κοντά σ’ αυτό που ψάχνεις μπορεί και να σου προκύψουν πέντε έξι Oscar όταν επισκεφτείς την αίθουσα προβολής…

7) Γράφεις κάτι νέο αυτήν την περίοδο;

Ναι γράφω… Μια χιουμοριστική προσέγγιση της ελληνικής απιστίας υπό τον τίτλο: «Γαμώ το κέρατό μου…». Μη μου ζητήσεις να σου περισσότερα, θα απιστήσω απέναντι στο γραπτό μου.

8) Όταν δεν γράφεις, με τι ασχολείσαι;
Με το έφιππο κυνήγι της αλεπούς… Αγαπημένο μου άθλημα. Έχω ράψει και κοστούμι στα μέτρα του κυνηγού. Δυστυχέστατα δεν με ακολουθεί το λαγωνικό μου. Μου προέκυψε κόπρος κι όπως καταλαβαίνεις κάνω όλη τη δουλειά μόνος μου…
Να σου ζητήσω μια χάρη; Δε λες στις «ελεύθερες» φίλες σου να μου κάνουν ένα αίτημα φιλίας; Κόλλησα στους 150 φίλους…

Για μια απευθείας επικοινωνία με τον συγγραφέα μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα του (πού αλλού, στο Facebook φυσικά) ώστε να λύσετε κάθε απορία για το εν λόγω μέσο…

https://www.facebook.com/stefanoslaskaris

Από την συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Στέφανος Λάσκαρης για λογαριασμό του Mag News.  Για περισσότερες λεπτομέρειες, ακολουθήστε τον σύνδεσμο στο : http://issuu.com/magnewspaper/docs/mag_news_16th_edition