Λόγοι μοναξιάς, Γεωργία Κακαλοπούλου

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να υμνούν τις ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν μιλούν για  τον έρωτα σε κάνουν να θες κι εσύ να ερωτευτείς. Να βιώσεις το συναίσθημα που κάνει κάθε ίνα του κορμιού να μυρμηγκιάζει στη θέα του αγαπημένου προσώπου.  Η συγγραφέας Γεωργία Κακαλοπούλου συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα σε αυτούς. Η πένα της χαρακτήριζεται από τη δύναμη που γεννά το ομορφότερο ίσως συναίσθημα του κόσμου, ο έρωτας. Ο λυρισμός τη χαρακτηρίζει, χωρίς ωστόσο να αγγίζει την υπερβολή.
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ωκεανός το μυθιστόρημά της 'Λόγοι μοναξιάς'. Ο τίτλος, πέρα από το εξώφυλλο, είναι από τα χαρακτηριστικά ενός βιβλίου που μου τραβούν την προσοχή. Χμ... Μπορώ να σκεφτώ δεκάδες λόγους μοναξιάς. Δυστυχώς, χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τις σημερινές κοινωνίες και τους ανθρώπους τους. Έτσι, αφέθηκα στις σελίδες να μάθω σε ποιους ακριβώς λόγους αναφερόταν η συγγραφέας.
Η Γεωργία Κακαλοπούλου, με τις πλούσιες περιγραφές της, μας μεταφέρει πότε στην όμορφη Πιερία και πότε στη Ζάκυνθο. Το ορεινό τοπίο εναλλάσεται με θαλασσινές σπηλιές και δαντελωτά νερά, παρασύροντας τον αναγνώστη σε μοναδικά ταξίδια του μυαλού- στοιχείο που χαρακτηρίζει τη γραφή της συγγραφέως.
Στο επίκεντρο, η Φανή. Μια νεαρή γυναίκα, δυναμική, πεισματάρα με αξίες και ιδανικά. Στήριγμα για την οικογένειά της στα δύσκολα, παλεύει ανάμεσα στα 'θέλω' και στα 'πρέπει' της, ανάμεσα στην καρδιά και στη λογική της. Και ύστερα, ήρθε ο έρωτας. Ένας έρωτας σαρωτικός σαν τυφώνας αλλά εκείνη αντιστέκεται μέχρι τελικής πτώσεως για να ανακαλύψει τελικά πως είναι δύσκολο να πας κόντρα στην καρδιά.
Η συγγραφέας βάζει στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις, τις μικροαστικές αντιλήψεις και καταπιάνεται με ένα θέμα ταμπού: τη γέννηση ενός παιδιού εκτός οικογένειας. Παρουσιάζει με εξαιρετικό τρόπο τις αντιδράσεις απέναντι στην είδηση. Ο κόσμος της επαρχίας αναβιώνει μέσα από τις αράδες του κειμένου αλλά κάπου εκεί πριν το τέλος... Η ανθρωπιά, το ελπιδοφόρο μήνυμα πως ό, τι και αν γίνεται γύρω μας, υπάρχουν πάντα άνθρωποι στους οποίους μπορείς να βασιστείς, στους οποίους μπορείς να πιστέψεις.
Το βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου είναι μια ωδή στον έρωτα, στην αγάπη, στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα βιβλίο που με έκανε να κρατάω την πνοή μου καθώς περιδιάβαινα στις σελίδες του. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!


Απόσπασμα από το βιβλίο (που κυριολεκτικά λάτρεψα):

...Πολέμησα με τη μοναξιά. Πάλεψα για να αντικρούσω τους λόγους που με κρατούσαν δέσμιό της. Προσπάθησα πολύ, αλλά πάντοτε εκείνη είχε τον τελευταίο λόγο. Εκείνη και τα επιχειρήματα! Η ζωή ένα έρμαιο, γύρω μου το άπειρο και το σκοτάδι.
Τώρα, όμως, είμαι άλλος πια. Άλλαξα όταν γνώρισα εσένα. Έγινα μια κουκίδα φωτός. Κοίτα με, κατι ανάβει μέσα μου ξανά! Όμως είσαι εσύ που την προσκαλείς τώρα. Εσύ, σκληρέ μου ήλιε! Απομακρύνεσαι και μεγαλώνεις την απόσταση. Έτη φωτός η παρουσία σου και η ζεστασιά σου δεν φθάνει ως εδώ. Δεν μπορεί να με αγγίξει.
Έλα λοιπόν! Λάμψε πιο δυνατά ώστε να μπορώ να θερμάνω την ψυχή μου που παγώνει και πάλι. Κρύσταλλα συσσωρεύονται μέσα μου. Πολλές και κοφτερές οι άκρες τους, με πονούν. Δεν μοιάζει με τίποτε άλλος αυτός ο πόνος, παρά με χωρισμό.
Και προσπαθώ να σου φωνάξω πως δεν έχει άλλους λόγους η μοναξιά. Το κέντρο του σύμπαντός
 είσαι εσύ....

Λόγοι μοναξιάς, Γεωργία Κακαλοπούλου
Εκδ. ΩΚΕΑΝΟΣ