Ένα καλοκαίρι αλλιώτικο από τα άλλα...

Και ήρθε το καλοκαίρι, αυτό που κάθε χρόνο προσδοκούν όλοι στην Ελλάδα. Για τον Έλληνα, το καλοκαίρι είναι συνώνυμο της ελευθερίας. Ας μας κατηγορούν πως σαν λαός είμαστε τεμπέλης, οι Έλληνες δουλεύουμε όσο και όλοι οι άλλοι, ίσως και περισσότερο από κάποιους, συνήθως με χαμηλότερους μισθούς και σε πολλές περιπτώσεις, σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές.

Θυμάμαι πάντα να ακούω για το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι. Για τις δαντελωτές ελληνικές ακρογιαλιές, για το κύμα που φτάνει μέχρι τα δέντρα σε πολλές περιπτώσεις, για τα καλντερίμια και τα πλακόστρωτα δρομάκια που σε καλούν να τα περπατήσεις, για τους φιλόξενους κατοίκους των διάφορων περιοχών. Μικρές και μεγάλες αλήθειες συμπυκνωμένες στο χαρτί. Κάποιες, τις αφήνουμε απ’ έξω, ως λιγότερο συμφέρουσες για να τις ακούμε.

Ήρθε όμως το φετινό καλοκαίρι. Πάλι όλοι το περίμεναν, κι ας ήξεραν πως θα είναι διαφορετικό. Καλοκαίρι αβεβαιότητας. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει προ καιρού στις ζωές των περισσοτέρων από εμάς. Οι μισθοί μειώθηκαν, τα έξοδα αυξήθηκαν. Λίγο-πολύ όλα γνωστά σε όλους μας. Στη γειτονιά μου, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, τα σπίτια δεν είναι κλειστά. Αντιθέτως, τα παραθυρόφυλλα έμειναν ανοιχτά αφού οι ένοικοί τους έμειναν πίσω αυτό το καλοκαίρι ή έστω, αρκέστηκαν σε μικρές αποδράσεις, κυρίως στις γενέτειρές τους.

Και γέμισαν τα χωριά, χαρούμενα πρόσωπα, συγγενείς και φίλους που αντάμωσαν ξανά μετά από καιρό. Οι συζητήσεις γύρω από το τραπέζι πήραν φωτιά, με την κρίση, φυσικά, στο επίκεντρο. Όλοι έχουν κάτι να πουν: για το δάνειο που δεν μπορούν να καλύψουν πια, για το μισθό που συρρικνώθηκε, για τον γείτονα που έκλεισε την επιχείρησή του, για το μέλλον που μοιάζει αβέβαιο.

Ακόμη κι έτσι όμως, η κρίση κατάφερε κάτι μοναδικό. Έφερε τον Έλληνα (αν θέλετε του θύμισε, την έχουμε ανάγκη πότε-πότε αυτήν υπενθύμιση) τις ρίζες του και ταυτόχρονα, μας έκανε περισσότερο ανθρώπινους. Το πρόβλημα του άλλου δεν είναι πια μόνο δικό του, όπως ίσως ήταν κάποτε. Έγινε και δικό μας. Το οικειοποιηθήκαμε. Θα μου πει κάποιος πως είναι απλώς ο φόβος, πως ίσως συμβεί και σε μας, πως ίσως χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Μπορεί. Όπως και να’ χει, με γεμίζει ελπίδα πως η ανθρωπιά δεν θα χαθεί ποτέ από αυτήν τη χώρα.