Oδηγείς στο πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης, ''σκαστός'' από τη δουλειά όπου πρέπει να ξαναγυρίσεις όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Ξαφνικά, ουρά και μάλιστα, χωρίς εμφανή λόγο.Ψάχνεις δεξιά και αριστερά τι συμβαίνει, διότι μάνα μου είσαι και Έλληνας οδηγός.
Βλέπεις ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να προσπαθεί να περάσει τον δρόμο.
Εκείνη, τα καταφέρνει.
Εκείνος μένει στα μισά γιατί κουβαλάει το καρότσι της λαϊκής, το οποίο δεν περπατάει σωστά. Μόλις το αντιλαμβάνεται εκείνη, γυρίζει πίσω να τον βοηθήσει. Χάρη στην ευγένεια των δύο οδηγών, συναντιούνται εκεί στη μέση και πιασμένοι χέρι χέρι περνούν τελικά απέναντι χαμογελώντας ο ένας στον άλλο.
Ίσως είμαι ανόητη, ίσως ρομαντική- μπορεί να είμαι όλα αυτά και άλλα τόσα- αλλά σε έναν κόσμο όπου όλοι δηλώνουν πληγωμένοι, υπάρχει αγάπη, υπάρχει έρωτας και μάλιστα, με διάρκεια.
Δεν θα πω εγώ ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Πότε ήταν άλλωστε για να είναι τώρα; Ποτέ.
Υπάρχουν όμως άνθρωποι που αξίζει να ερωτευτείς.Βλέπεις, η απάντηση βρίσκεται πάντα κάπου εκεί, στη μέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου