To αστεράκι που ήθελε να γίνει άνθρωπος

Χιλιάδες φεγγάρια πριν, τα αστέρια ήταν οντότητες που ζούσαν στον ουρανό. Από ψηλά παρατηρούσαν  όλο περιέργεια τον κόσμο των ανθρώπων και δεν ήταν λίγες οι φορές που εξέφραζαν την απορία τους για τα δεινά που προκαλούσε ο ένας στον άλλον. Για το λόγο αυτό  συχνά έστρεφαν αλλού το βλέμμα τους να μη γίνονται μάρτυρες της δυστυχίας και της μιζέριας.
Ένα αστεράκι όμως, πιο περίεργο από τα άλλα, θέλησε κάποτε να γνωρίσει από κοντά τους ανθρώπους. Το γοήτευε η ανθρώπινη φύση, κι ας είχε ακούσει τόσα  άσχημα από τα υπόλοιπα άστρα του ουρανού. Κάποια είχαν ταξιδέψει στη γη και είχαν πολλά να διηγηθούν για τις ανθρώπινες συνήθειες. Τους έκανε εντύπωση ο χαρακτήρας των ανθρώπων.  Τη μια γελούσαν, την άλλη έκλαιγαν. Πότε ήταν  χαρούμενοι και πότε λυπημένοι. «Δεν είναι ο κόσμος για εμάς» έλεγαν καταλήγοντας.

Μα το αστεράκι επέμενε. Ήθελε  να γνωρίσει τους ανθρώπους.   Έτσι, ένα βράδυ χωρίς δεύτερη σκέψη, έκανε μια βουτιά και έπεσε στη θάλασσα χαράζοντας πίσω του μια μικρή ασημένια γραμμή. Ένα μονοπάτι για να βρει το δρόμο του όταν θελήσει να επιστρέψει, γιατί οι γραμμές που αφήνουν πίσω τους τα αστέρια δεν είναι τυχαίες. Είναι χάρτες για να μπορέσουν κάποτε να επιστρέψουν εκεί όπου ανήκουν, δηλαδή στον ουρανό.

 Πέρασαν μήνες, πέρασαν  χρόνια και  κανείς δεν ήξερε τι απέγινε το αστεράκι. Ώσπου ένα βράδυ που το φεγγάρι έκανε τη βόλτα του στον ουρανό, ένα αστέρι καρφιτσώθηκε στη «μύτη» του.  Ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Έλαμπε παράξενα. Ήταν το αστεράκι. Όλα τα άστρα έτρεξαν να μάθουν για το μεγάλο ταξίδι του. Το αστεράκι  χαμογέλασε.

 «Ο κόσμος των ανθρώπων, χμ... Σε αυτόν τον κόσμο επιβιώνει ό, τι είναι αληθινό. Οτιδήποτε άλλο έχει σαθρά θεμέλια μια μέρα καταρρέει. Υπάρχει πόνος πολύς, μα υπάρχουν και πράγματα που αξίζουν, όπως είναι η φιλία, η αγάπη, ο σεβασμός. Για όλα αυτά, εύχομαι να είχα γεννηθεί άνθρωπος» είπε και σώπασε.

Έμεινε καρφωμένο στην άκρη του φεγγαριού μέχρι που ένα βράδυ βούτηξε ξανά στα νερά της θάλασσας και χάθηκε. Κάποιοι είπαν πως έγινε άνθρωπος, άλλοι αφρός και κάποιοι άλλοι ότι απλώς έσβησε η λάμψη του. Μα το αστεράκι ήταν ευτυχισμένο που μια ψυχή είχε φωλιάσει μέσα του. Ήταν ευτυχισμένο που είχε προλάβει να γευτεί τις χαρές, αλλά και τις λύπες της ανθρώπινης ζωής.