Ένα σημάδι, μόνο

Βράδυ Παρασκευής, να αφουγκράζεσαι τον αχό της πόλης. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, ανοίγεις δυνατά τη μουσική, να καλύψει τις ενοχλητικές κόρνες και ό,τι άλλο μπορεί να σε εκνευρίζει και ακολουθείς τον πιο γνώριμο δρόμο. Όχι απαραίτητα γιατί είναι ο καλύτερος να ακολουθήσεις, αλλά γιατί είναι εκείνος που κάνει τα βήματά σου να φαίνονται πιο στέρεα. 

Μπροστά σου, ο δρόμος, ολοένα και ξεμακραίνει. Κάνεις μερικά μέτρα, αλλά εκείνος, πάντα εκεί, πρόθυμος, να σε οδηγήσει ένα βήμα πιο μακριά, με συνοδοιπόρο τις σκέψεις σου. Είναι η ώρα που οι πιο βασανιστικές κάθονται στο κάθισμα του συνοδηγού και σου κλείνουν πονηρά το μάτι. "Ναι, ήρθε η ώρα να ακούσεις τι έχουμε να σου πούμε'' σιγοψιθυρίζουν και όσο κι αν προσπαθείς να τις αγνοήσεις, εκείνες έχουν το χαβά τους. 

Στην πραγματικότητα, την απάντηση που αφορά στην καθεμιά τους, την ξέρεις. Δεν έχει σημασία που κλείνεις τα μάτια. Δεν έχει σημασία που προσπαθείς να διασκεδάσεις τις εντυπώσεις. Η αλήθεια παραμένει, έστω και καμουφλαρισμένη πίσω από καπνούς και δακρυ(γόν)α. 

Κι όμως, είναι τόσο απλά τα πράγματα. Έλα, όμως, που δεν βρίσκουμε, τα κότσια να πούμε ή να γράψουμε (εξέλιξη παντού) ό,τι αληθινά λαχταράμε. Κάπως έτσι, αφήνουμε τις μέρες να περάσουν. Περνούν και περνούν σε ζωές  χωριστές, ενώ το μόνο που αρκεί είναι να φύγει ένα μήνυμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Κακά τα ψέματα, μόνο η αγάπη (θα) μας κρατάει ζωντανούς, αλλά κι αυτή χρειάζεται ένα σημάδι. Τι περιμένεις, λοιπόν, και δεν το δίνεις;

 Έλα μου, ντε...