Είναι κάτι βαρίδια που δεν τα δένεις στα πόδια όπως οι φυλακισμένοι παλιά, τα δένεις στην ψυχή σου και τα κουβαλάς μαζί σου.
Ξέρεις πως πρέπει να τα αποτινάξεις από πάνω σου, το λένε μυαλό και λογική.
Είναι σαν τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στη ζωή μας.
Μόλις νιώσουν ότι σε χάνουν, επιστρέφουν αλλά ποτέ δεν μένουν πραγματικά.
Σε κοιτάνε από μακριά, τους κοιτάς κι εσύ αλλά δεν αφήνεσαι και δεν αφήνονται γιατί και οι δύο πλευρές φοβούνται.
Θυμίζουν την παροιμία, φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.
Μόνο που εν προκειμένω, δεν ξέρεις πώς να κάνεις κατανομή στους ρόλους.
Ποιος ο Γιάννης και ποιο το θεριό.
Και οι μέρες περνάνε, απλώς περνάνε και τα βαρίδια μεγαλώνουν και θα είναι πάντα εκεί, όσο δεν τα διώχνεις, κινδυνεύοντας να χάσεις όχι τον Παράδεισο, μα τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου