τη νύχτα που αργοκυλούσε το δάκρυ της γης.
Μονάχη την ακτή σου περπάτησα,
πάνω στο βράχο σου χάραξα τα μυστικά μου
να σου μιλώ για της ψυχής τα πάθη,
μαργαριταρένια στολίδια, λάφυρα στο βυθό σου, ναυάγια της μνήμης.
Καρτερικά σε περίμενα, να με πηγαίνει ο άνεμος κοντά σου.
Φόρεσα στα μαλλιά κοχύλια, πλεξούδες τα'δεσα να φανείς,
πως μοιάζουν τα γαλανά σου στα μάτια που πίστευα.
Να σμίγω στις χούφτες σου την ασημένια ράβδο,
να ντύνομαι την αλμύρα σου,
να σου χαρίζω πετράδια της Ανατολής,
βότσαλα θαμμένα στο σήγμα της άμμου.
Στα χέρια σου αφέθηκα, να πνέω τη ζεστή ανάσα σου,
να βρέχομαι στη σκιά σου, να ταξιδεύω με τα κύματά σου,
μόνο να σου ζητήσω θέλω,
φέρε πίσω την αγάπη μου, για χάρη της σε γύρεψα, νόστος η ανάγκη μου…
αλλιώτικα στείλε κύμα και πνίξε με στα νερά σου,
ένα με σένα να γενώ
για πάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου