Θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί να λυσσάω κυριολεκτικά να βρεθώ το καλοκαίρι στα χωριά των δικών μου. Οι λόγοι δεκάδες, μα ένας απ' αυτούς, ασήμαντος, ίσως, για τους πολλούς, μα σπουδαίος για μένα, ήταν ο ουρανός τους... Ο ουρανός της υπαίθρου έχει άλλο χρώμα απ' αυτόν της πόλης. Εκεί, κάθε αστεράκι έχει τη δική του θέση στο ουράνιο στερέωμα. Δεν το τρώει το φως ενός μεγαλύτερου. Το ίδιο και το φεγγάρι.
Κάθε καλοκαίρι, ξεπροβάλλει η σελήνη ''ματωμένη'' πίσω από τους λόφους της γειτονικής χώρας και παίζει κρυφτό με τα δέντρα στο ποτάμι, μέχρι να ανέβει ψηλά. Ο ουρανός της υπαίθρου, σου επιτρέπει να θαυμάσεις κάθε σημαντικό ή ασήμαντο (αστρονομικό) φαινόμενο: μια βροχή των αστεριών, μια πανσέληνο...
Κλείνεις τα ματιά και αφουγκράζεσαι κάθε ήχο. Από το κόασμα των βατράχων πέρα στο ποτάμι μέχρι το μικρό, ελάχιστο βουητό που αφήνει πίσω της ο χορός κάποιας πυγολαμπίδας. Αν με ρωτήσει κανείς τι αγαπώ περισσότερο στο χωριό είναι η όψη μιας πανσελήνου, που ανεβαίνει σταδιακά στον ουρανό και λούζει με το φως της τον βυζαντινό πύργο χαράζοντας ασημένια μονοπάτια στον κάμπο.
Το αγαπώ το φεγγάρι όσο λίγα πράγματα στη ζωή. Το αγαπώ σε κάθε φάση του, αλλά δεν γίνεται να μη με συγκλονίζει περισσότερο η ολοκλήρωσή του. Τότε που στέκεται με ολόκληρο το χρυσαφί του φόρεμα και επιδεικνύει τη δύναμη του σύμπαντος.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η ανθρώπινη φαντασία έπλασε δεκάδες μύθους με αφορμή την πανσέληνο. Δεν είναι τυχαίο ότι συνθέτες, ποιητές και ζωγράφοι εμπνέονται από εκείνη.
Κάθε πανσέληνο, περιμένω να δω το φεγγάρι να ανατέλλει. Στον υπολογιστή μου παίζουν όλα τα σχετικά τραγούδια και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι κάπου ένα ζευγάρι μάτια βλέπει τη σελήνη με τα δικά μου μάτια (χωρίς μυωπία, ελπίζω), πως κάπου μια καρδιά χορεύει στους ίδιους ρυθμούς με τη δική μου...
Μέχρι την επόμενη πανσέληνο, λοιπόν, απολαύστε την αποψινή. Λένε πως θα είναι η πιο όμορφη εδώ και χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου