Να ζεις στα άκρα

Θυμάμαι πως ήταν ένα από εκείνα τα βράδια στην αυλή της γιαγιάς.

Με κοίταξες και με αποφασιστικότητα είπες μόνο μία φράση, πως θες να ζήσεις στα άκρα. 

Σε κοίταξα ξαφνιασμένη και η πιο αυθόρμητη σκέψη που έκανα ήταν να ρωτήσω τι σημαίνει ''άκρα''. Δεν με κοίταξες καν, μόνο έστρεψες το βλέμμα προς το κάστρο και μετά προς το ποτάμι, εκεί όπου χανόταν η νύχτα. 

Μου είπες πως άκρα είναι να ισορροπείς πάνω σε ένα πεζούλι κοιτώντας το φεγγάρι και κάνοντας τα σύννεφα μαξιλάρι. 

Άκρα είναι να κοιτάς τη θάλασσα και να σε νανουρίζει το τραγούδι της.

Άκρα είναι να κρατάς το χέρι του αγαπημένου σου και να αισθάνεσαι τόσο πλούσιος που κανένας σεΐχης πουθενά στον κόσμο δεν θα μπορέσει να συγκριθεί μαζί σου. 

Άκρα είναι να κοιτάς τα αστέρια και να βλέπεις το πρόσωπο των ανθρώπων που αγαπάς όσο μακριά κι αν βρίσκονται. 

Άκρα είναι να ακούς τον ήχο της βροχής πάνω στο καπό του αυτοκινήτου κρατώντας στην αγκαλιά σου αυτόν ή αυτή που αγαπάς και να παίζεις με τις υαλοκαθαριστήρες.

 Μετά, δεν είπες τίποτα.
Σώπασες για λίγο και τελικά, έφυγες.
Σκέφτηκα πως τα άκρα θυμίζουν κάτι από ευτυχία.

Μα και η ευτυχία άκρο δεν είναι; Αν δεν ήταν άκρο θα μπορούσαν να την αγγίξουν όλοι, αλλά στην πραγματικότητα την αρπάζουν μόνο οι γενναίοι για να παραφράσω τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι,