Κυριακή βράδυ, περπατάω με την κόρη μου σε πολυσύχναστο δρόμο όμορου δήμου. Στα δεξιά μας, ένα παγκάκι όπου κατά καιρούς βρίσκουν καταφύγιο πολλοί άστεγοι. Μια γυναίκα βρίσκεται καθισμένη εκεί και τρώει, ενώ μιαν άλλη κοιτάζει αφηρημένα γύρω της. Η μικρή μου σφίγγει το χέρι και με κοιτάζει. Ξέρω πως έχει καταλάβει ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν εκεί αλλά δεν λέει τίποτα, μόνο κατεβάζει το βλέμμα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω τι μου είπε η κόρη μου, δεν έχει σημασία άλλωστε. Τα παιδιά όλου του κόσμου δεν θα έπρεπε να βλέπουν εικόνες που πονάνε, πόσο δε να τις βιώνουν...
Την ίδια στιγμή, μας προσπερνάει ένα ζευγάρι. Η γυναίκα κουνάει το κεφάλι και λέει στον σύντροφό της όλο στόμφο, λες και ανακάλυψε την Αμερική: ''γεμίσαμε νεοάστεγους''. Έπειτα, προσπερνούν. Στο μεταξύ, έχουν αλλάξει ήδη θέμα συζήτησης.
Οι δύο γυναίκες στο παγκάκι συνεχίζουν ό,τι έκαναν, χωρίς να δίνουν προσοχή σε ό,τι λέγεται ή συμβαίνει γύρω τους. Την προσοχή μου τραβάει η νεότερη από τις δύο. Έχει φτιάξει ένα πρόχειρο τραπέζι, όπου έχει τοποθετήσει το πιάτο, το πιρούνι της, μια καλοδιπλωμένη πετσέτα, ένα γυάλινο ποτήρι κι ένα μπουκαλάκι νερό. Ακόμα και ο τρόπος που κρατάει το πιρούνι και βάζει την μπουκιά στο στόμα της, μου τραβάει την προσοχή. Γιατί; Γιατί με κάνει να σκέφτομαι πως αυτή η γυναίκα, προφανώς, είχε κάποτε σπίτι, ένα κρεβάτι να κοιμάται αντί για το σκληρό παγκάκι, ένα αληθινό τραπέζι και όχι ένα προσχέδιο να ξεγελάει τις ανάγκες της. Φαντάζομαι πως κάποτε είχε και όνειρα...
Πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει. Θυμώνω γιατί νιώθω πως κάποιοι μας έκλεψαν τις ζωές.
Τις έκλεψαν και έτρεξαν να φτιάξουν ορισμούς για να αποδώσουν μια κατάσταση. Τι να τους κάνει κανείς τους ορισμούς; Νεοέλληνας, νεόπλουτος, νεοάστεγος... Ναι, υπάρχουν και οι τελευταίοι. Και θα υπάρξουν και άλλοι και ο αριθμός, πιθανότατα, ολοένα θα μεγαλώνει.
Αντί να φτιάχνουμε ορισμούς, αντί να ασχολούμαστε με λέξεις, ας ασχοληθούμε, επιτέλους, με λύσεις και ας αφήσουμε τις λέξεις για τους ''ειδικούς''.
Ξέρεις, την επόμενη φορά μπορεί να κοιμόμαστε εμείς σε κάποιο παγκάκι, δεν είναι τόσο απίθανο ενδεχόμενο όσο το νομίζεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου