Βλέπεις το φως;

Τον Ρ. Κίπλινγκ τον ανακάλυψα γύρω στα 17 μου με αφορμή το ποίημά του ''Αν''. Για κάποιον λόγο, χαράκτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου, μάλλον, επειδή σαν άνθρωπος κουβαλούσα πάντα στις αποσκευές μου ένα ''αν''. 

Αν αντιδράσω έτσι, αυτό θα σημαίνει ότι... Αν κάνω αυτό, θα έχει τις τάδε επιπτώσες. Κάπως έτσι, κατέληξα μια ψυχρή υπολογίστρια. Όλα ήταν πάνω σε ένα ζύγι. Ακόμα και η καλύτερη φίλη μου έλεγε πως την τρόμαζε το πόσο ισορροπημένο ήταν το μυαλό μου (το ποιο;). 

Η αλήθεια είναι πως όλα ήταν τακτοποιημένα στην εντέλεια σε δεκάδες μικρά κουτάκια. Κάπου στο βάθος, υπήρχε και το συναίσθημα, σαν άγνωστη λέξη βέβαια, μία από εκείνες που αναζητάς στο λεξικό του Μπαμπινιώτη μπας και το ανοίξεις και ξεστραβωθείς. 

Επειδή όμως, η ζωή, σπάνια νοιάζεται για τα δικά μας σχέδια, τα φέρνει όπως της αρέσει αυτηνής. Αδιάκριτη, κουτσομπόλα και συχνά συνταρακτική, κάνει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι. Όχι εγώ, η ζωή. Κάπως έτσι, σου ανοίγει τις βαλίτσες, κοιτά τι έχεις μέσα και πετά τα ''άχρηστα''. Κατά τη γνώμη της, πάντα. Κάπως έτσι, πέταξε και τα δικά μου ''αν''. Τα πήρε και τα έστειλε κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων. Ούτε  καν για ανακύκλωση. 

Τι να κάνεις χωρίς ''αν'' όταν έχεις μάθει να ζεις μόνο με αυτά;
Πώς να επιβιώσεις όταν έχεις μάθει να τα χρησιμοποιείς ως αλεξίπτωτο;

Είναι από εκείνες τις στιγμές που ψάχνεις απεγνωσμένα να πέσεις στα μαλακά. Έλα, όμως, που πέφτεις και πέφτεις και σταματημό δεν έχει. Μέχρι που κάποτε, φτάνεις στον πάτο. Εντάξει, καλά είσαι εδώ. 

Ευτυχώς που ο πάτος δεν έχει παρακάτω. 

Τι κάνεις, τώρα;
 Μα φυσικά, σηκώνεσαι.
Τσαλακωμένος.
Ναι, πολύ τσαλακωμένος. Με τα μούτρα ως το πάτωμα για την ακρίβεια, γιατί εκτός των ρούχων σου που τσαλακώθηκαν τσαλακώθηκε το  μυαλό σου (το ατσαλάκωτο),  η περηφάνεια σου και πολλά άλλα που μπορώ να σκεφτώ.
Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει.
Έγινες επιτέλους ανθρώπινη. Έμαθες πώς είναι να ζεις.
Και ανεβαίνεις.  Bλέπεις το φως;