''Το μυστικό των αλόγων'' μέσα από τα μάτια της Δήμητρας Τράκα

''

''Το μυστικό των αλόγων"
Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του βιβλίου της Νατάσας μας, ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν από συγκίνηση, είχα τους λόγους μου. Όταν ξεπέρασα το στάδιο της συγκίνησης και χώθηκα καλά στο κάθισμά μου, αμέσως ανέβηκα στο ίδιο τρένο κι έγινα συνεπιβάτης με την ηρωίδα της. Το δικό μου τρένο στο οποίο επέβαινα εκείνη την ώρα στην πραγματικότητα, με πήγαινε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και κατά σύμπτωση το ίδιο και την ηρωίδα. Σε λίγα όλως λεπτά, εγώ άλλαξα χρόνο και προορισμό. Παρασύρθηκα από την ιστορία κι έγινα κομμάτι της. Έζησα τις παιδικές αναμνήσεις, νοστάλγησα, ξαναθυμήθηκα, πόνεσα, έκλαψα, θύμωσα, ένιωσα ικανοποίηση και τέλος, ηθική ικανοποίηση!
Νομίζω πως μόνο η Νατάσα ξέρει καλά τα μυστικά που κρύβουν τ' άλογα και μπορεί να τα μοιραστεί μόνο μαζί τους! Εμείς ως απλοί θεατές δεν έχουμε παρά να θαυμάσουμε το ταλέντο της, ν' απολαύσουμε την ιστορία της και λίγο πριν κλείσουμε το βιβλίο, ν' αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να αισθανθεί την ευωδιά της γης λίγο μετά την ανοιξιάτικη βροχή, γιατί μια τέτοια εικόνα θα έρθει σίγουρα στο μυαλό όλων μας!
Νατάσα μου καλοτάξιδη πάντα και πολλές επιτυχίες στον δρόμο σου κοπέλα μου!
 
                                                                                                                                   Τράκα Δήμητρα, συγγραφέας

Ο ορισμός, του ορισμού, ω ορισμέ

Κυριακή βράδυ, περπατάω με την κόρη μου σε πολυσύχναστο δρόμο όμορου δήμου. Στα δεξιά μας, ένα παγκάκι όπου κατά καιρούς βρίσκουν καταφύγιο πολλοί άστεγοι. Μια γυναίκα βρίσκεται καθισμένη εκεί και τρώει, ενώ μιαν άλλη κοιτάζει αφηρημένα γύρω της. Η μικρή μου σφίγγει το χέρι και με κοιτάζει. Ξέρω πως έχει καταλάβει ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν εκεί αλλά δεν λέει τίποτα,  μόνο κατεβάζει το βλέμμα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω τι μου είπε η κόρη μου, δεν έχει σημασία άλλωστε. Τα παιδιά όλου του κόσμου δεν θα έπρεπε να βλέπουν εικόνες που πονάνε, πόσο δε να τις βιώνουν...

 Την ίδια στιγμή, μας προσπερνάει ένα ζευγάρι. Η γυναίκα κουνάει το κεφάλι και λέει στον σύντροφό της όλο στόμφο, λες και ανακάλυψε την Αμερική: ''γεμίσαμε νεοάστεγους''. Έπειτα, προσπερνούν. Στο μεταξύ, έχουν αλλάξει ήδη θέμα συζήτησης.

Οι δύο γυναίκες στο παγκάκι συνεχίζουν ό,τι έκαναν, χωρίς να δίνουν προσοχή σε ό,τι λέγεται ή συμβαίνει γύρω τους. Την προσοχή μου τραβάει η νεότερη από τις δύο. Έχει φτιάξει ένα πρόχειρο τραπέζι, όπου έχει τοποθετήσει το πιάτο, το πιρούνι της, μια καλοδιπλωμένη πετσέτα, ένα γυάλινο ποτήρι κι ένα μπουκαλάκι νερό. Ακόμα και ο τρόπος που κρατάει το πιρούνι και βάζει την μπουκιά στο στόμα της, μου τραβάει την προσοχή.  Γιατί; Γιατί με κάνει να σκέφτομαι πως αυτή η γυναίκα, προφανώς, είχε κάποτε σπίτι, ένα κρεβάτι να κοιμάται αντί για το σκληρό παγκάκι, ένα αληθινό τραπέζι και όχι ένα προσχέδιο να ξεγελάει τις ανάγκες της. Φαντάζομαι πως κάποτε είχε και όνειρα...

Πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει. Θυμώνω γιατί νιώθω πως κάποιοι μας έκλεψαν τις ζωές.

Τις έκλεψαν και έτρεξαν να φτιάξουν ορισμούς για να αποδώσουν μια κατάσταση. Τι να τους κάνει κανείς τους ορισμούς; Νεοέλληνας, νεόπλουτος, νεοάστεγος... Ναι, υπάρχουν και οι τελευταίοι. Και θα υπάρξουν και άλλοι και ο αριθμός, πιθανότατα, ολοένα θα μεγαλώνει. 

Αντί να φτιάχνουμε ορισμούς, αντί να ασχολούμαστε με λέξεις, ας ασχοληθούμε, επιτέλους, με λύσεις και ας αφήσουμε τις λέξεις για τους ''ειδικούς''. 

Ξέρεις, την επόμενη φορά μπορεί να κοιμόμαστε εμείς σε κάποιο παγκάκι, δεν είναι τόσο απίθανο ενδεχόμενο όσο το νομίζεις...

Βλέπεις το φως;

Τον Ρ. Κίπλινγκ τον ανακάλυψα γύρω στα 17 μου με αφορμή το ποίημά του ''Αν''. Για κάποιον λόγο, χαράκτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου, μάλλον, επειδή σαν άνθρωπος κουβαλούσα πάντα στις αποσκευές μου ένα ''αν''. 

Αν αντιδράσω έτσι, αυτό θα σημαίνει ότι... Αν κάνω αυτό, θα έχει τις τάδε επιπτώσες. Κάπως έτσι, κατέληξα μια ψυχρή υπολογίστρια. Όλα ήταν πάνω σε ένα ζύγι. Ακόμα και η καλύτερη φίλη μου έλεγε πως την τρόμαζε το πόσο ισορροπημένο ήταν το μυαλό μου (το ποιο;). 

Η αλήθεια είναι πως όλα ήταν τακτοποιημένα στην εντέλεια σε δεκάδες μικρά κουτάκια. Κάπου στο βάθος, υπήρχε και το συναίσθημα, σαν άγνωστη λέξη βέβαια, μία από εκείνες που αναζητάς στο λεξικό του Μπαμπινιώτη μπας και το ανοίξεις και ξεστραβωθείς. 

Επειδή όμως, η ζωή, σπάνια νοιάζεται για τα δικά μας σχέδια, τα φέρνει όπως της αρέσει αυτηνής. Αδιάκριτη, κουτσομπόλα και συχνά συνταρακτική, κάνει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι. Όχι εγώ, η ζωή. Κάπως έτσι, σου ανοίγει τις βαλίτσες, κοιτά τι έχεις μέσα και πετά τα ''άχρηστα''. Κατά τη γνώμη της, πάντα. Κάπως έτσι, πέταξε και τα δικά μου ''αν''. Τα πήρε και τα έστειλε κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων. Ούτε  καν για ανακύκλωση. 

Τι να κάνεις χωρίς ''αν'' όταν έχεις μάθει να ζεις μόνο με αυτά;
Πώς να επιβιώσεις όταν έχεις μάθει να τα χρησιμοποιείς ως αλεξίπτωτο;

Είναι από εκείνες τις στιγμές που ψάχνεις απεγνωσμένα να πέσεις στα μαλακά. Έλα, όμως, που πέφτεις και πέφτεις και σταματημό δεν έχει. Μέχρι που κάποτε, φτάνεις στον πάτο. Εντάξει, καλά είσαι εδώ. 

Ευτυχώς που ο πάτος δεν έχει παρακάτω. 

Τι κάνεις, τώρα;
 Μα φυσικά, σηκώνεσαι.
Τσαλακωμένος.
Ναι, πολύ τσαλακωμένος. Με τα μούτρα ως το πάτωμα για την ακρίβεια, γιατί εκτός των ρούχων σου που τσαλακώθηκαν τσαλακώθηκε το  μυαλό σου (το ατσαλάκωτο),  η περηφάνεια σου και πολλά άλλα που μπορώ να σκεφτώ.
Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει.
Έγινες επιτέλους ανθρώπινη. Έμαθες πώς είναι να ζεις.
Και ανεβαίνεις.  Bλέπεις το φως;

Ους το Facebook συνέζευξε, Βιολέττα Κουμπή

Αυτό που πιστεύω, καιρό τώρα, πως λείπει από τη ζωή των ανθρώπων είναι το γέλιο. Θέλεις η καθημερινότητα, θέλεις τα προβλήματα της σύγχρονης πραγματικότητας, η έλλειψη χρήματος δεδομένης της οικονομικής κατάστασης, το βέβαιο είναι πως γελάμε ολοένα και πιο σπάνια. Πρόσφατα, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο, το πρώτο βιβλίο, της Βιολέττας Κουμπή με τίτλου ''Ους το facebook συνεύζεξε''. 

Θυμάμαι ότι το βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου μετά από μια συνάντηση με τη συγγραφέα. Κατά την επιστροφή μου στο σπίτι, η περιέργεια νίκησε και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Από τις πρώτες, κιόλας, σελίδες είχε καταφέρει να με κερδίσει. Η πλοκή απλή: δύο φίλες-συνάδελφοι και η ιστορία της μίας εξ αυτών, η οποία ερωτεύεται έναν τύπο που γνωρίζει στο Facebook. Μη μου πείτε, όλο και κάτι σας θυμίζει, ε; 

Αυτό, όμως, στο οποίο θέλω πραγματικά να μείνω είναι στον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας παρουσιάζει την ιστορία της. Πένα απλή, ανατρεπτική (κυρίως προς το τέλος) λόγος κωμικός, σπαρταριστός σε αρκετά σημεία, που ρέει εύκολα, δίχως να κάνει ''κοιλιά'' και μια ιστορία που όλο και κάτι ή κάποιον θυμίζει και παράλληλα, μας γεμίζει εικόνες και αναμνήσεις.  Άλλωστε, το γνήσιο χιούμορ θεωρώ πως είναι κάτι που ελάχιστοι διαθέτουν, πόσο δε το να καταφέρει κάποιος να σε κάνει να γελάσεις μέσα από μερικές σελίδες στο χαρτί. Η Βιολέττα Κουμπή, πάντως, τα καταφέρνει περίφημα.

Μέσα από το μοναδικό χιούμορ της συγγραφέως, σατηρίζεται η ελληνική πραγματικότητα και τα κακώς κείμενα αυτής. Οι χαρακτήρες που σκιαγραφόνται δεν είναι χαρακτήρες άπιαστοι, αλλά είναι ο καθένας από εμάς. Το ίδιο και οι αντιδράσεις τους. 

Διαβάζοντας το 'εγχειρίδιο γέλιο' της συγγραφέως, σας εγγυώμαι πως κάθε άλλο παρά θα κουραστείτε. Το αντίθετο, μάλιστα. Θα περάσετε μερικές από τις πιο ευχάριστες ώρες της ζωή σας. Πιστέψτε με, δεν θα χάσετε. Καλοτάξιδο!

Ους το Facebook συνέζευξε, Βιολέττα Κουμπή
Εμπειρία Εκδοτική.

Προσδοκώντας το θαύμα...

Kάθε χρόνο στις γιορτές τα ίδια. Κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, οι πάντες ηρεμούν και αρχίζουν τις ευχές ή τους σπουδαίους λόγους για την αξία της Υγείας, της Φιλίας, του να έχεις τους αγαπημένους σου κοντά κτλ. 

Θα μου πεις, και τι θες; Να γκρινιάζουμε 365 μέρες το χρόνο, 7 μέρες την εβδομάδα και κάθε λεπτό; Όχι, δεν θέλω αυτό. Θέλω, απλώς, ειλικρίνεια στις διαπροσωπικές σχέσεις όλο τον χρόνο (τι εγωίστρια που είμαι, ξέρω). Αν είσαι κακοπροαίρετος, ακόμα κι αν κάνεις ένα διαλλειματάκι για τις ημέρες του Πάσχα, μόλις περάσει, πάλι κακοπροαίρετος θα είσαι. Αν αποσκοπείς στο να βγάλεις το μάτι του γείτονα, μπορεί να τον κοιτάξεις με δήθεν συμπάθεια καθώς θα σουβλίζει τον οβελία, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως το επόμενο κιόλας πρωινό, θα του φέρεις την αστυνομία για διατάραξη κοινής ησυχίας. Εν ολίγοις, όλοι κάνουμε ένα break τις γιορτινές μέρες και μετά, συνεχίζουμε ακάθεκτοι... Κοινώς, ο καθένας το βιολί του... Οπότε, μου κάνει λίγο περιττό να υποκρίνομαι πως χαίρομαι που βλέπω τον τάδε γνωστό μου και μόλις γυρίσει την πλάτη, πιάνω το κουτσομπολιό για ό,τι τον αφορά.

Βέβαια, ''ευτυχώς΄΄, υπάρχουν, πάντα, εκείνοι που με αφορμή τις γιορτινές μέρες φανερώνουν το καλό ή το κακό τους πρόσωπο. Αφορμή, συνήθως, το δώρο που δέχονται και οι αντιδράσεις τους.

Όπως και να 'χει, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από αυτό που πραγματικά είναι. Απλώς, παίρνει τον χρόνο του, κάνει το διάλλειμά του και ξανά προς τη δ(λ)όξα τραβά...

 Άντε, και καλή μας Ανάσταση προσδοκώντας το αληθινό θαύμα, εκείνο που μας κάνει να αλλάξουμε πραγματικά και να αποτινάξουμε τον κακό μας εαυτό...