Θυμήσου πόσα μου χάρισες, Σωκράτης Σημαιοφορίδης

Ο φίλος, Σωκράτης Σημαιοφορίδης, γράφει για το μυθιστόρημά μου, Θυμήσου πόσα μου χάρισες... Τον ευχαριστώ ολόψυχα!

Πριν λίγες μέρες τελείωσα την ανάγνωση του τελευταίου μυθιστορήματος της Νατάσας Γκουτζικίδου, ''Θυμήσου πόσα μου χάρισες...''.

Γνώρισα αυτή την υπέροχη συγγραφέα και καταπληκτική γυναίκα στην παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου της στο κέντρο της Αθήνας στα μέσα του Σεπτέμβρη του 2012.

Η αμεσότητα και η γλυκύτητά της διάχυτη στο χώρο και τη ματιά της, αλλά φάνηκε και τη στιγμή που γνωριστήκαμε καθώς υπέγραψε το βιβλίο της και το αφιέρωνε στην τετράχρονη κόρη μου που την είχα πάρει εκείνο το απόγευμα μαζί μου.

Από τις δύο πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος της η Νατάσα, κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου για να συνεχίσω την ανάγνωση. Και δεν έπεσα έξω. Κάθε σελίδα που τελείωνα την ανάγνωσή της με οδηγούσε στην επόμενη με ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον.

Δεν είναι μόνο η εξέλιξη της ιστορίας που με κράτησε μέχρι και την τελευταία σελίδα χωρίς να υπερβάλω διόλου γι' αυτό που γράφω, αλλά και οι αλήθειες ζωής που διατύπωνε κατά την πλοκή του μυθιστορήματος και που αγγίζουν τον αναγνώστη θυμίζοντας σίγουρα στον καθένα μια δική του εμπειρία.

Η περιγραφή των τοπίων και των χαρακτήρων τόσο παραστατική μου νόμιζα ότι άκουγα το κύμα της θάλασσας και την ανάσα των ηρώων της.

Από ένα σημείο του βιβλίου και μετά -δεν σας λέω από που, γιατί δεν είμαι και μαρτυριάρης- η πλοκή γίνεται τόσο έντονη με ταυτόχρονη εναλλαγή συναισθημάτων,

που το διάβασμα προχωράει με τόσο γρήγορο ρυθμό που δεν βλέπεις τη στιγμή να αλλάξεις σελίδα.

Και όπως και στην αρχαία τραγωδία, έτσι κι εδώ η Νατάσα φέρνει την κάθαρση με ένα μαγικό τρόπο!
Καλή συνέχεια, Νατάσα...