Όταν κερδίζουν οι λίγοι

Δεν θα πω κρίμα για τον υποβιβασμό της ΑΕΚ, λόγω του ότι είναι μεγάλη ομάδα όπως συνηθίζεται να λέγεται. 

Δεν θα πω κρίμα για τον υποβιβασμό της ΑΕΚ, λόγω της σπουδαίας ιστορίας της. Δεν υπάρχει ομάδα, μικρή ή μεγάλη, με έδρα την πρωτεύουσα ή κάποια γωνιά της Ελλάδας που να μην έχει την ιστορία της. Ιστορία είναι ο καθένας από εκείνους που πίστεψαν σε μια ιδέα, έφτιαξαν φανέλες και εμφανίσεις των παιχτών, κάποτε, πανηγύρισαν το γκολ στο αντίπαλο τέρμα, έκλαψαν με τη νίκη ή την ήττα της. 

Θα πω, όμως, κρίμα για τον λόγο του υποβιβασμού. Σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων, σε μια χώρα που υποτίθεται πως γέννησε τον πολιτισμό και δίδαξε το αθλητικό ιδεώδες, αρνούμαι να δεχτώ πως 50-100 άτομα γίνονται κάθε φορά η αιτία να καταστρέφεται μια αληθινή γιορτή, γιατί γιορτή θεωρώ πως είναι κάθε αθλητικό γεγονός. 

Χτες, οι φίλαθλοι της ΑΕΚ ήξεραν πως η ομάδα τους κινδύνευε με υποβιβασμό, γι' αυτό και έσπευσαν

  κοντά της. Να εμψυχώσουν τους παίχτες, να εμψυχώσουν την ομάδα. Έχω δεκάδες φίλους που χτες ήταν στο γήπεδο. Κάποιοι, με τις συντρόφους τους. Άλλοι, με τα παιδιά τους. Παρέες εφήβων που μεγάλωσαν με την ΑΕΚ ως ιδανικό, γιατί έτσι τη γνώρισαν από τον πατέρα τους.

''Θα πάω, γιατί όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα'' μου είπε ένας φίλος χτες το πρωί αναφερόμενος στον αγώνα. Για ένα απόγευμα, άφησε τα πάντα για να είναι κοντά στην ομάδα. 

Σήμερα το πρωί, η απογοήτευση ήταν φανερή. Όχι γιατί η ομάδα έπεσε. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι η πρώτη μεγάλη ομάδα που πέφτει κατηγορία. Ο τρόπος, όμως, πάντα θα πονάει...

Για μια ακόμη φορά, κέρδισαν οι λίγοι.
 Για μια ακόμα φορά, κέρδισε ο παραλογισμός.
Για πόσο ακόμα;
Κρίμα...