Ποιος μας διώχνει, τελικά;

Καθημερινά, ερχόμαστε σε επαφή με δεκάδες ανθρώπους. Δεν έχουν όλες οι κουβέντες τον ίδιο αντίκτυπο, ούτε όλες οι συζητήσεις την ίδια βαρύτητα. Είναι, όμως, λέξεις, φράσεις που μένουν στο μυαλό, αποτυπώνονται και, ναι, σε αναγκάζουν να προβληματιστείς.
Ένα μυαλό, από τα λίγα που με κάνουν να σκέφτομαι τόσο πολύ (ναι, μάλιστα, ξέρεις εσύ, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα), είπε τη φράση της ημέρας: «Δεν διώχνω ποτέ κανέναν που δεν σκέφτηκε να φύγει μόνος του» ή, κάπως έτσι, τέλος πάντων.
Προβληματίστηκα, ομολογώ. Μου έφερε στο μυαλό κάθε άνθρωπο που έφυγε από κοντά μου, λέγοντάς μου πως εγώ τον έδιωξα. Φαντάζομαι πως έχει τύχει και σε σας. Κάποτε, ήταν ένα φιλικό πρόσωπο, μια φίλη ή ένας φίλος, ο/η σύντροφός σας.
Ήταν τότε που «σπάγαμε», επανειλημμένως, το κεφάλι μας να βρούμε πότε ακριβώς τον διώξαμε και δεν το πήραμε χαμπάρι. Τη στιγμή, μάλιστα, που εμείς θέλαμε τόσο πολύ να μείνει.  Κάποτε, φυσικά, το είπαμε κι εμείς.
Ναι, mon cheri, έχεις δίκιο. Φεύγει - συνήθως - όποιος το έχει ήδη σκεφτεί και το μόνο που ψάχνει είναι εκείνη, η μικρή, πολύτιμη δικαιολογία που θα του δώσει ώθηση και φτερά, αφού μόνος του δεν το αποφασίζει.
Τελικά, είναι βολικό να πιστεύεις πως σε έδιωξαν; Ακόμα αναρωτιέμαι...

ΥΓ. Mon cheri, σ΄ευχαριστώ για όλα (ναι, κατά βάθος, είσαι πολύ καλός).