Από παιδί, θυμάμαι πως η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας ήταν το απόγευμα. Όχι κάθε απόγευμα, αλλά εκείνα τα απογεύματα του χειμώνα, που ο καιρός "μαλακώνει'' και δείχνει το καλό του πρόσωπο. Θυμίζει κάτι από άνοιξη ή έστω πως ο ερχομός της δεν θα αργήσει πολύ. Κοιτάς τον ουρανό και χάνεσαι στο γαλάζιο του, ευλογείς τα γένια σου, γιατί γεννήθηκες σε μια χώρα σαν την Ελλάδα κι ας πηγαίνουν όλα από το κακό στο χειρότερο.
Κάθε τέτοιο απόγευμα, δεν χάνω ποτέ την ευκαιρία να περιπλανηθώ στους ήσυχους δρόμους της πόλης. Ναι, υπάρχουν ακόμα κάποιοι. Το μόνο που κάνω είναι απλώς να περπατώ και να παρατηρώ τη ζωή γύρω μου. Αναζητώ το πρώτο ανθισμένο μπουμπούκι αμυγδαλιάς και με το που το ανακαλύπτω αισθάνομαι πως η ζωή αλλάζει. Φέρνει μαζί της το καινούριο και με γεμίζει με μια γλυκιά νότα αισιοδοξίας. Ακόμα και ο αέρας μοιάζει να φυσάει διαφορετικά. Κουβαλά μαζί του το αναπάντεχο. Τον έρωτα που ίσως εμφανιστεί από το πουθενά, όπως στις κινηματογραφικές ταινίες, το νέο που θα έρθει και θα λειτουργήσει σαν αντιβίωση των 500 (ίσως και των 1000 για τις πιο 'ανίατες' περιπτώσεις), μα κυρίως την ελπίδα πως η άνοιξη θα έρθει ξανά...
Δεν πειράζει που άργησε, φτάνει να επιστρέψει, γιατί το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να μην κάνει ποτέ την εμφάνισή της... Και είναι εκείνα τα απογεύματα που παύουν να είναι ''άδεια''. Τόσο απλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου