Τελικά χτίζουμε μια ιδέα στο μυαλό μας για την έννοια της φυλακή παραβλέποντας το πιο σημαντικό: η χειρότερη φυλακή είναι αυτή που εμείς φτιάχνουμε για τον κόσμο μας. Είναι τα τείχη που εμείς υψώνουμε γύρω μας και αφήνουμε τους άλλους είτε απ’ έξω, είτε να μας πολιορκούν ανελέητα. Είναι οι στιγμές που βιώνουμε με θλίψη και ξεχνούμε πώς είναι να χαμογελάμε. Είναι οι στιγμές που θεωρούμε δεδομένες, που πιστεύουμε πως θα ξανάρθουν και δεν μας νοιάζει αν η φυλακή μας κοντεύει να γίνει απροσπέλαστη. Έτσι κάθε μέρα την χτίζουμε ολοένα και πιο ψηλή, την μετατρέπουμε σε φρούριο απόρθητο ξεχνώντας πως εμείς είμαστε οι χτίστες της και πρέπει κάποτε να βγούμε από εκεί. Και στο τέλος… Στο τέλος, από δεσμώτες που πιστεύουμε πως είμαστε έχουμε μεταμορφωθεί σε φυλακισμένους''.(Απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα που περιμένει να ολοκληρωθεί...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου