Βλέπω την πόλη. Την έχω μπροστά στα μάτια μου. Χωράει, αβίαστη κι ήσυχη, στη μικρή μου παλάμη. Τα πλάσματα της εύκρατης ζώνης κήρυξαν φθινόπωρο. Κι εγώ παύω να αναρωτιέμαι ποια είναι η αγαπημένη μου εποχή.
Το καλοκαίρι ναυάγησες σε όλες τις θάλασσες, τώρα όμως πιάνεις στεριά. Θα πιάσεις στεριά και θα το χαρείς. Ο ήλιος με κούρασε. Ο Σεπτέμβρης έστρωσε  άσφαλτο, να τρέξω. Σκέφτομαι μολύβια, καινούρια τετράδια, γόμες. Για να σκιτσάρω τις days to come, να βρίσκω χώρο καθαρό, να σβήνω τις ατέλειες.
Δεν πέφτουν τυχαία τα αστικά φύλλα. Είναι για να πατάς πάνω τους, καλύτερα να ακούς τα βήματά σου. Για να τα παίρνει ο αέρας, να τα τρυπώνει στα μαλλιά σου κοκαλάκι, στη μεγάλη σου τσάντα σκουπίδια. Γεννιέται και πεθαίνει η φύση. Κι εμείς, το πιο αλαζονικό της παιδί που όμως κάτι μάθαμε. Μαζί με τα πρωτοβρόχια να ξεφορτώνουμε και το περιττό.
Αλλάζουμε φύλλωμα κι αποχρώσεις. Τρέχουμε σε υποσχόμενη άσφαλτο. Νυχτώνουμε πιο νωρίς. Φορέσαμε και ζακέτα, αλλά μας αρέσει. Μ’ αρέσει. Η χρονιά είναι μία. Η σχολική. Και εμείς αιώνιοι μαθητές. Επιμελείς και ζαβολιάρηδες στα νοητά μας απουσιολόγια. Γεμίζουμε τα φορητά μας θρανία αδέξιες δηλώσεις. LOVE FOR EVER.
Δεν ακούω μουσική. Δεν μου χρειάζεται. Ανοίγω το παράθυρο και μπαίνει μια καθαρή δροσιά. Κι όλα τα γκάζια της πόλης. Εκτόνωση κι ενέργεια μαζί. Τις εποχές πρέπει να τις ακούς. Ανοίγω το παράθυρο και φεύγει ο παλιός ο χρόνος. Βάζω τα χέρια μου κάτω από το μαξιλάρι και είναι σαν να βρίσκω  κρυμμένα πρωτοχρονιάτικα δώρα. Νιώθω παιδί.
Μετακινήθηκαν ακόμη και τα έπιπλα. Μόνα τους. Έτοιμα να πάρουν τις καινούριες τους θέσεις. Μην υποτιμάς το υλικό. Δερμάτινες γόβες εθεάθησαν στη βιβλιοθήκη να ξεφυλλίζουν ποιητικές συλλογές. Όχι, το σπίτι δεν έγινε αλλόκοτο. Απλώς πιο παιχνιδιάρικο και εντός κλίματος.
Γιατί το φθινόπωρο κάνεις παιχνίδι. Μοιράζεις φωναχτά την σημαδεμένη σου τράπουλα στο πεζοδρόμιο, μπλοφάρεις και τα παίζεις. Όλα για όλα. Με την αδρεναλίνη να χτυπά νέον κόκκινο και τα φώτα της πόλης να γίνονται γραμμική σελήνη να σου υπενθυμίζουν πως αξιόπιστες είναι οι δηλώσεις που αφορούν στην εποχή και όχι στον έρωτα.
Παραφράζουμε. FALL FOR EVER. Τουλάχιστον μέχρι να μπει η άνοιξη, να συμμαζέψει τους κόπους και να μας ξεμυαλίσει ξανά και πάλι.

Για όσους δεν το γνωρίζετε, το περιοδικό NTOYέΝΤΕ κυκλοφορεί κάθε δεκαπενθήμερο και πρόκειται για ένα περιοδικό που καλύπτει όλο το πολιτιστικό φάσμα με εξαιρετικά άρθρα για το Θέατρο, τη Μουσική, κτλ. Αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι ότι σίγουρα δεν θα πλήξετε!
 http://duendemagazine.gr/