Στη ζωή που δεν είναι δεδομένη... Στη ζωή που οφείλουμε να σεβόμαστε...

Πρωινό Δευτέρας. Ξυπνάς και είσαι γεμάτος ένταση γιατί είναι Δευτέρα και άλλη μια εβδομάδα ξεκινά. Μέχρι να φτάσεις στη δουλειά σου, έχεις καπνίσει αρκετά τσιγάρα στο αυτοκίνητο, έχεις τσσακωθεί με μερικούς οδηγούς στο δρόμο που πετάχτηκαν από το πουθενά μπροστά σου κι ευτυχώς πρόλαβες να πατήσεις φρένο εγκαίρως. Φτάνεις στο γραφείο κι έχεις να αντέξεις έναν απαιτητικό διευθυντή, μια συνάδελφο στην οποία σε εκνευρίζει ακόμα και το βλέμμα της, μερικούς εκνευριστικούς πελάτες... Στο ενδιάμεσο, σε έχουν καλέσει από την τράπεζα για το δάνειο που δεν έχει πληρωθεί κι εσύ αρχίζεις να παραμιλάς που μια ακόμα Δευτέρα ξημέρωσε...  Μια Δευτέρα δεδομένη, που θα ξημερώσει ξανά και ξανά...
Η ζωή φαίνεται δεδομένη, μα δεν είναι. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι να στεναχωρηθείς, μικροί ή μεγάλοι.... Μα είσαι καλά, κι αυτό φτάνει για να τα αντιμετωπίσεις όλα! Η ζωή είναι γεμάτη πολύτιμες στιγμές, αρκεί να το καταλάβεις εγκαίρως, προτού αφήσεις τη μιζέρια και τη συνήθεια της καθημερινότητας να σε παρασύρουν. Μεταξύ μας, κι εγώ κάπως έτσι σκέφτομαι για τις Δευτέρες που ξημερώνουν... Τις θεωρώ δεδομένες...
Μα απόψε που μια φίλη ''ταξιδεύει'' για τους ουρανούς δεν μπορώ να μην σκέφτομαι το πολύτιμο δώρο που μου χαρίστηκε και οφείλω να σέβομαι...  Σε εκείνην που ''έφυγε'' νωρίς από κοντά μας... Σε εκείνην που χαμογελούσε μπροστά στα δύσκολα... Στη ζωή που δεν είναι δεδομένη... Στη ζωή που οφείλουμε να σεβόμαστε...