She's a runaway

Ποτέ δεν συμφωνούσα πως η φυγή είναι λύση. 

Πάντοτε πίστευα πως είναι κάτι προσωρινού χαρακτήρα. 

Άλλωστε, τα προβλήματα μπορεί να πιστεύεις πως τα άφησες πίσω, μα στην πραγματικότητα εκείνα βρίσκουν πάντα τρόπο να τρυπώσουν στη βαλίτσα και να έρθουν μαζί σου. Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε πως δεν θα βρουν τρόπο να χωρέσουν, θα έρθουν νέα να σε ανταμώσουν εκεί που πας. Ψευδαίσθηση λοιπόν η διαφυγή. 

Είναι όμως κάποιες φορές που το μόνο που θες πραγματικά είναι να μπεις στο αυτοκίνητό σου και να φύγεις. Να οδηγήσεις χιλιόμετρα μακριά από ό, τι σε βαραίνει, με το παράθυρο ανοιχτό να σε χτυπάει ο αέρας (μήπως και συνέλθεις επιτέλους και ξεκολλήσει το μυαλό) και τη μουσική να παίζει στο τέρμα. 

Παράξενο, αλλά παρά  τη θλίψη σου δεν επιλέγεις να ακούσεις τραγούδια που υπό άλλες συνθήκες θα σε έκαναν να αισθανθείς καλύτερα αλλά ό, τι πιο λυπητερό αγάπησες ποτέ. 

Είναι το  τραγούδι που σου θυμίζει την πρώτη σου αγάπη όταν πήγαινες στο γυμνάσιο, το τραγούδι του πρώτου χωρισμού, το τραγούδι που για πάντα συνέδεσες με εκείνον που ερωτεύτηκες και δεν είναι πια εδώ. 

Κάποιες φορές λοιπόν δεν αντέχεις άλλο και η μόνη λέξη που τριγυρνά στο μυαλό σου είναι ‘βαρέθηκα’.  

Χρησιμοποιείς παρελθοντικό χρόνο γιατί δεν υπάρχει χώρος για άλλο τέτοιο συναίσθημα. Μπούκωσες.

Είσαι έτοιμος να εκραγείς, οπότε αντί να το κάνεις και να μαζεύουμε θρύψαλα από τις γύρω βιτρίνες, μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου ή σε όποιο άλλο μεταφορικό μέσο σου φαίνεται ιδανικό για διαφυγή (αν υπάρχει μαγικό χαλί ακόμα καλύτερα) και φεύγεις για άλλη γη, άλλα μέρη.  

Είναι που απλώς βαρέθηκες να σου κάθονται πράγματα, άνθρωποι και καταστάσεις στο ρουθούνι σαν ενοχλητική μύγα. 

Μια μέρα μπορεί και να επιστρέψεις. 

Ψέματα, θα επιστρέψεις. 

Πάντα θα επιστρέφεις γιατί έχεις μάθει να αγωνίζεσαι και να μην το βάζεις κάτω no matter what. 

Άλλωστε, αυτό κάνουν οι αληθινοί αγωνιστές. 

Εσύ, σε ποια κατηγορία θέλεις να ανήκεις;