Εκείνοι σ' αγάπησαν εδώ.

Άκου, μάτια μου, το μυστικό που θα σου πω και άκου το προσεχτικά. Στον φθαρτό κόσμο που ζούμε, δεν είμαστε μόνοι. 

Υπάρχει μια κατηγορία πλασμάτων που τα λένε αερικά. Ξέρω τι φαντάζεσαι  και τι ιστορίες σκαρώνει ήδη ο λογισμός σου. Φαντάζεσαι άυλα πλάσματα, διάφανα, με μακριά φορέματα και λυτά μαλλιά να πέφτουν στους ώμους και να τρέχουν σε λιβάδια με παπαρούνες, μαργαρίτες και χαμομήλια. 

Να έβλεπες πώς χαμογελώ τώρα, γιατί κάποτε κι εγώ τα ίδια πίστευα αλλά έκανα λάθος. 

Βλέπεις, τα αερικά είναι άνθρωποι σαν εμένα κι εσένα. Γήινα πλάσματα, με ελαττώματα και προτερήματα όπως όλοι μας, δηλαδή. Ζουν ανάμεσά μας. Μπορεί να είσαι εσύ, εγώ, ο φίλος σου, η μητέρα ή η αδελφή σου, ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες, αυτός που νιώθεις ότι κάπου, κάποτε, συνάντησες και άφησε το στίγμα του πάνω σου. 

Άλλο πράγμα, μάτια μου, κάνει κάποιους ανθρώπους αερικά και αυτό είναι η ψυχή τους. 

Αν είχε χρώμα, θα ήταν χρυσαφιά. Αν ήταν μέρος να ζει κανείς, θα ήταν θάλασσα ακύμαντη και αν ήταν φυσικό στοιχείο, θα ήταν άνεμος Λίβας και Βαρδάρης μαζί.

 Αερικά είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να σου δώσουν την ψυχή τους, να σε αγαπήσουν και να σε ερωτευτούν. Ανοίγουν την αγκαλιά τους κι ας ξέρουν πως θα τους ρουφήξουν κάθε ανάσα τους, δίχως αυτοί να πάρουν τα ίσα. 

Θα σου δώσουν ξανά και ξανά, ό,τι έχουν. 

Τα καλύτερα από εκείνους και μετά, μια μέρα θα φύγουν. 

Όχι γιατί δεν σ’ αγάπησαν αλλά γιατί μόνο εκείνοι σε αγάπησαν εδώ, θα πω παραφράζοντας αγαπημένο τραγούδι. 

Θα μαζέψουν την πικρία, την απογοήτευσή τους και θα κατηγορήσουν τους εαυτούς τους για ό,τι δεν πήγε καλά. 

Μετά, θα φορέσουν το πιο καλό τους χαμόγελο και θα βγουν στον κόσμο, δίχως να φοβούνται ότι θα πληγωθούν ξανά.

 Ξέρουν ότι αυτό θα συμβεί και πάλι.

 Βλέπεις, τα αερικά ταξιδεύουν με τον αέρα. 

Δεν τα φοβίζουν τα μεγάλα ύψη, δεν τα φόβισαν ποτέ.