Ένα παραμύθι για τις κακές μάγισσες

Θα σου πω ένα παραμύθι για τις κακές μάγισσες. Μια φορά, ας μιλήσει κάποιος και για αυτές αλλά πρόσεξε, στο δικό μου παραμύθι δεν θα σου μιλήσω για εκείνες τις άσχημες με τη μακριά μύτη και το γέρικο σώμα. 

Βλέπεις, οι άνθρωποι προσπαθούμε να ξορκίσουμε το κακό μειώνοντάς το. Στην πραγματικότητα, ο τρόπος να το ξορκίσει κανείς είναι άλλος αλλά θα στον πω στο τέλος της ιστορίας.

Στη δικό μου παραμύθι λοιπόν θα σου μιλήσω για εκείνες τις όμορφες κακές μάγισσες με τα μακριά μαλλιά και τα πλουμιστά φορέματα που τις κάνουν να φαίνονται ακόμα πιο όμορφες.

 Θα σου μιλήσω για εκείνες τις όμορφες κακές μάγισσες που ενώ η όψη τους είναι υπέροχη, η ψυχή τους είναι γυάλινη, παγωμένη σαν την καρδιά μιας γνωστής βασίλισσας. Αυτής του χιονιού.

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί η καρδιά αυτών των μαγισσών μπορεί να πάγωσε; 

Μπήκες ποτέ στη διαδικασία να κοιτάξεις βαθιά στα μάτια τους; 

Μην μου πεις ότι το έκανες, θα είναι ψέμα. 

Είναι η ταμπέλα που κουβαλούν και σε τρομάζει. 

  Ποτέ δεν το έπραξες. 

Πίστεψες ότι έτσι είναι.

Όμως κανείς ποτέ δεν έγινε από μόνος του κακός.

 Κάποιος, κάτι, κάπου, τον πλήγωσε.

 Του άφησε στίγματα στην καρδιά. 

Στην αρχή, ήταν μόνο μία χαρακιά. 

Με τον καιρό όμως, καθώς δεν έκλεινε η χαρακιά, μεγάλωνε και σύντομα έγινε αυλακιά. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κλείσει μία αυλακιά; Πόσο δύσκολο είναι να θεραπευτεί;  Πρέπει να έχεις ανεξάντλητη δύναμη για να μην την αφήσεις να μεγαλώσει και ξέρεις, μερικές φορές δεν την έχουμε αυτήν τη δύναμη. 

Το αντίθετο.

Χώρια που καθώς η ζωή τρέχει, προστίθενται κι άλλες χαρακιές. Πολλές, πάρα πολλές, γιατί έτσι είναι φτιαγμένη η ζωή, από χαρακιές και ελπίδες.

Οι μάγισσες της ιστορίας μου, κάποτε, ήταν γυναίκες σαν όλες μας. Ζούσαν ανάμεσα στους κοινούς θνητούς. Γελούσαν, χόρευαν, τραγουδούσαν και το κυριότερο, είχαν καρδιά σαν μικρού παιδιού. Γι’ αυτό και κάποιος την ‘πάτησε’, την ισοπέδωσε και τις άφησε να γλύφουν τις πληγές τους. Ένας κακός κυνηγός ίσως, μια Χιονάτη από ένα ψέμα, ένας πρίγκιπας που αποδείχτηκε πως μόνο τίτλο έφερε. Τα άλλα εξαρτήματα που θα έπρεπε να τον συνοδεύουν τα ξέχασε στο παλάτι, στο παλιό μπαούλο.

Και περνούσαν οι μέρες και οι μάγισσες της ιστορίας μας ολοένα κλείνονταν στον εαυτό τους, μέχρι που η ψυχή τους κλείδωσε οριστικά. Πάγωσε, διαλύθηκε σε χιλιάδες κομματάκια που έπρεπε ένα ένα να μαζέψουν από το πάτωμα και να ξανακολλήσουν. Μα κολλιέται ό,τι διαλύθηκε; Μπορεί να φτιαχτεί όπως πριν;

Θα σου πω ένα μυστικό και να το θυμάσαι πάντα, το κακό ξορκίζεται μόνο με το καλό. Μόνο όταν αφήσεις λίγο φως να μπει στη ζωή σου. Και αυτές οι όμορφες μάγισσες δεν το άφησαν από φόβο μήπως πληγωθούν κι άλλο και δεν κατάλαβαν πως δίχως αγάπη, δίχως καλό στη ζωή τους, είχαν όλα τελειώσει. 

Απλώς, δεν το ήξεραν.