Αναστάσιμες σκέψεις...

Παλιά, οι γιορτές με χαροποιούσαν. Ίσως, επειδή ήμουν παιδί και έβλεπα τον κόσμο ονειρικό  μέσα από τα παιδικά μου μάτια. Μεγαλώνοντας, άρχισαν να με μελαγχολούν.

Τώρα...
Αυτό, θα το αφήσω για το τέλος.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, ούτε καν τη Μεγάλη Εβδομάδα και απ' όλες τις ημέρες Της μία είναι εκείνη που αγγίζει τα μύχια της ψυχής μου και με κάνει να δακρύζω για λόγους που νομίζω πως αγνοώ και η ίδια. 

Ίσως επειδή νιώθω πως ο καθένας από εμάς σταυρώνεται περισσότερο από μία φορά στη ζωή του, αλλά είναι εκείνο το ''λούκι'' που όταν το περάσει και σταθεί ξανά στα πόδια του καταλαβαίνει την πραγματική έννοια της Ανάστασης. 

Όχι αυτής που συνοδεύεται από μαγειρίτσα, αλλά την εσωτερική .

Εκείνη την Ανάσταση που όταν έρθει, σε πλημμυρίζει με αληθινή, γνήσια Ελπίδα και παρότι, ξέρεις πως καμιά φορά μπορεί να τη χάσεις προσωρινά, νιώθεις πως δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Την κουβαλάς σαν αποσκευή, αλλά είναι ''αποσκευή'' καρδιάς. 

Φέτος, καθώς στεκόμουν στη μέση του πουθενά-γιατί έτσι νιώθεις όταν αναμετράσαι με τον εαυτό σου- κοίταζα τον εκκλησιαστικό θόλο και δεκάδες σκέψεις με κατέκλυσαν αλλά μια ήταν εκείνη που  άλλαξε τα έσω μου, καθώς η δική μου μελαγχολία ήρθε να με χαιρετίσει.

Φτιάχνουμε μεγαλόπρεπους ναούς να τιμήσουμε τη χάρη Του και ξεχνάμε το σπουδαιότερο: ότι ο δικός μας Θεός είναι θεός αγάπης και ανασταίνεται μέσα από την αγάπη. Ανασταίνεται κάθε φορά που ένας από εμάς δίνει απλόχερα αγάπη στους γύρω του και ιδίως σε έναν άγνωστο, παρότι καμιά φορά τείνω να πιστέψω πως είναι πιο δύσκολη να χαρίσεις άδολη αγάπη σε έναν δικό σου άνθρωπο.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ αυτήν την αγάπη φέτος την είδα πολλές φορές να παίρνει σάρκα και οστά και να γίνεται άνθρωπος. Ήταν ένας φίλος που συμμετέχει σε μια ανθρωπιστική αποστολή, ένας άλλος που δίνει κρυφά τον μισό του μισθό να βοηθήσει μια οικογένεια που δεν έχει, μια φίλη που τρέχει όπου υπάρχει πρόβλημα και ψάχνει να βρει λύσεις, ένας γείτονας που ενώ δεν έχει να φάει ο ίδιος μαγειρεύει σε ένα κοινωνικό μαγειρείο για να τρώνε οι άλλοι.

Τώρα, λοιπόν, οι γιορτές δεν με μελαγχολούν γιατί ο δικός μου ο Θεός ανασταίνεται μέσα από τους ανθρώπους και νιώθω τυχερή που έχω στο πλευρό μου πολλούς τέτοιους μικρούς θεούς αγάπης... 

Χρόνια πολλά με υγεία και πολλή αγάπη να έχετε να ξοδεύετε!