Θυμάμαι μικρή μια ηλικιωμένη που κάθε βράδυ καθόταν στο μπαλκόνι της και έβλεπε τα παιδιά να παίζουμε στη γειτονιά. Καμιά φορά, κατέβαινε και μας φίλευε διάφορα και μετά, άρχιζε τις ιστορίες.
Σε όλες το συμπέρασμα ήταν πάντα ίδιο: να μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πληγώνει, καλύτερα μόνα σας. Να το θυμάστε όταν μεγαλώσετε.
Και τα χρόνια πέρασαν και η γυναίκα ήταν πάντα μόνη, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε πως καμιά φορά προσπαθώντας να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τους άλλους, τον πληγώνεις εσύ ο ίδιος.
Καλή η γυάλα, αλλά σαν την αληθινή ζωή δεν έχει.
Αν δεν ερωτευτείς και δεν αγαπήσεις, αν δεν κάνεις φίλους, πράγματι κανείς δεν θα σε πληγώσει αλλά θα έχεις πεθάνει και δεν θα το ξέρεις και θα το έχεις προκαλέσει εσύ σε σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου