Παιχνίδια για δύο

Η Αλκυόνη Παπαδάκη είχε γράψει πως είναι κάτι νύχτες που η μοναξιά έρχεται ακάλεστη, χωρίς καν να σου χτυπήσει την πόρτα και πως αυτές τις νύχτες βλέπεις το χρώμα της μοναξιάς. Ξέρεις, όταν έρχεται η μοναξιά συνήθως στέκεται απέναντί σου, σε κοιτάει και σε αναγκάζει να παίξεις μαζί της, κι ας ξέρεις πως το παιχνίδι δεν είναι ποτέ ισότιμο.

Συνήθως, η μοναξιά κουβαλά μαζί και τα ''δώρα'' της και βγάζει μπροστά τον απολογισμό. 

Σε καθίζει μπροστά στον καθρέφτη και στον τρατάρει σαν γλυκό του κουταλιού που δεν πέτυχε. Κι ενώ εσύ ετοιμάζεσαι να γλυκαθείς, εκείνη χαμογελάει γιατί ξέρει εκ του προοιμίου τι θα ακολουθήσει.

Κι όπως στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη σου δεν σε απασχολεί άλλο η ρυτίδα κάτω απ' τα μάτια, ούτε η λευκή τρίχα στα μαλλιά γιατί δεν έπιασε η βαφή. Ξαφνικά, δεν σε απασχολούν καν εκείνα τα κιλάκια που πήρες γιατί είχες πέσει με τα μούτρα στα γλυκά τελευταίως.

Το μόνο που σε απασχολεί είναι τα λάθη που κουβαλάς μαζί σου στη βαλίτσα των αναμνήσεών σου. Τους ανθρώπους που επέλεξες να χάσεις από κοντά σου, τους ανθρώπους που έχασες γιατί κάποιοι το επέλεξαν για σένα, την εκδρομή που ήθελες να πραγματοποιήσεις και δεν μπόρεσες, τις βόλτες που έχασες, εκείνα που ήθελες να συμβούν και στο τσακ δεν συνέβησαν και έμεινες να αναρωτιέται τι πήγε στραβά, κι ας ξέρεις.

Καμιά φορά όμως, η  μοναξιά σε κάνει πιο δυνατό γιατί παρά τα πλήγματα σε βοηθάει να αναγνωρίσεις ποιος είσαι. 

Φοράς την πανοπλία σου, τη λαβωμένη πανοπλία σου και είσαι πια έτοιμος να επιστρέψεις στον πόλεμο. 

Αυτή τη φορά όμως, δεν πας για ανταρτοπόλεμο αλλά για κατά μέτωπον επίθεση γιατί όταν ξέρεις ποιος είσαι, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς παρά μόνο εσένα τον ίδιο. 

Ο μόνος με τον οποίον αναμετράσαι, είναι ο εαυτός σου.

Το πιο δύσκολο παιχνίδι.

Το πιο σκληρό μαρκάρισμα.

Στράικ; 

Αποτυχία;

Ή ρουά ματ;

Είσαι, τελικά;