Ζητείται αγάπη

Κάθε μέρα, ειδικά στις γιορτές, διαβάζεις δεκάδες ιστορίες αγάπης και ανθρωπιάς και συγκινείσαι. Πώς γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν παράφορα, τι έκανε ένας τυχαίος περαστικός για έναν άλλο, πώς παραμέρισαν τις διαφορές τους, κτλ, κτλ και όλα αυτά πασπαλισμένα με ατελείωτους τόνους ωραίων λέξεων και περιγραφών-γαρνιτούρες.

Ενίοτε, στίβες τα χαρτομάντιλα.

Πλήθος τα σχόλια του κόσμου που ζητωκραυγάζει υπέρ αγάπης, πίστεως και πατρίδος.

Εντάξει, παραδέχομαι ότι πού και πού κάποιες ιστορίες συγκινούν κι εμένα.
Ναι, και μετά;
Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι;

Τρέξαμε για τον πλησίον μας, κάναμε κάτι για τους αγαπημένους μας; 

Μάλλον, όχι. Απλώς, βάλαμε ξανά τα χαρτομάντιλα στο συρτάρι, σκουπίσαμε προσεχτικά τα δάκρυα να μη φύγει η μάσκαρα από τη θέση της και είπαμε ''όλα καλά''. 

Σάμπως, εμάς αφορά;
Έλα, μωρέ. Δεν βαριέσαι.
Είναι ωραία στον μικρόκοσμο της δήθεν αγάπης μας.
Είναι ωραία να πιστεύεις ότι είσαι τόσο Άνθρωπος που οι άλλοι δεν θα σε κατανοήσουν ποτέ, γιατί εσύ μιλάς μια διαφορετική γλώσσα, ξεχωρίζεις αλλά στην πραγματικότητα είσαι τόσο ίδιος που δεν φαντάζεσαι. Είσαι απλώς ένας ακόμα άνθρωπος που μιλάει για το πόσο πληγωμένος είναι και στην πράξη δεν είσαι θύμα όπως θέλεις να πιστεύεις αλλά ένας ακόμα θύτης που στην πρώτη ευκαιρία κάνεις ακριβώς ό,τι σου έκαναν κάποτε. Ή μήπως δεν σου έκαναν και όλα είναι στο μυαλό σου; Λέω εγώ τώρα...
Αγαπώ σημαίνει μοιράζομαι.
Ανθρωπιά σημαίνει πράξεις, όχι βαθυστόχαστα λόγια. Βγαίνεις έξω και μοιράζεσαι από το λίγο σου με αυτόν που δεν έχει. Δεν περιμένεις να έρθει το πολύ σου για να δώσεις ό,τι σου περισσέψει.
(Κατα)ζητείται αγάπη, τελικά.



.

Μετρώντας τον χρόνο

Κάποιος σήμερα μου είπε πως είναι αδύνατον να μην αγαπάω τα Χριστούγεννα. 

Τα αγαπάω, αλλά είναι που προτιμώ τη χαρά να κρατάει όλον τον χρόνο και όχι να ζω σε μια πλασματική πραγματικότητα μπιχλιμπιδιών και δήθεν αγάπης. 

Γι' αυτό, όχι δεν θα μετρήσω αντίστροφα τον χρόνο για τις γιορτές. Θα τον μετράω αντίστροφα για καθετί όμορφο που μου συμβαίνει σε καθημερινή βάση. 

Μέχρι να σε δω, μέχρι να γελάσω μαζί σου, μέχρι να ανθίσουν τα λουλούδια, μέχρι να φύγει η χειμωνιά της ψυχής μου. 

Ναι, γι' αυτά αξίζει τον κόπο να μετράω τον χρόνο.

Παιχνίδια για δύο

Η Αλκυόνη Παπαδάκη είχε γράψει πως είναι κάτι νύχτες που η μοναξιά έρχεται ακάλεστη, χωρίς καν να σου χτυπήσει την πόρτα και πως αυτές τις νύχτες βλέπεις το χρώμα της μοναξιάς. Ξέρεις, όταν έρχεται η μοναξιά συνήθως στέκεται απέναντί σου, σε κοιτάει και σε αναγκάζει να παίξεις μαζί της, κι ας ξέρεις πως το παιχνίδι δεν είναι ποτέ ισότιμο.

Συνήθως, η μοναξιά κουβαλά μαζί και τα ''δώρα'' της και βγάζει μπροστά τον απολογισμό. 

Σε καθίζει μπροστά στον καθρέφτη και στον τρατάρει σαν γλυκό του κουταλιού που δεν πέτυχε. Κι ενώ εσύ ετοιμάζεσαι να γλυκαθείς, εκείνη χαμογελάει γιατί ξέρει εκ του προοιμίου τι θα ακολουθήσει.

Κι όπως στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη σου δεν σε απασχολεί άλλο η ρυτίδα κάτω απ' τα μάτια, ούτε η λευκή τρίχα στα μαλλιά γιατί δεν έπιασε η βαφή. Ξαφνικά, δεν σε απασχολούν καν εκείνα τα κιλάκια που πήρες γιατί είχες πέσει με τα μούτρα στα γλυκά τελευταίως.

Το μόνο που σε απασχολεί είναι τα λάθη που κουβαλάς μαζί σου στη βαλίτσα των αναμνήσεών σου. Τους ανθρώπους που επέλεξες να χάσεις από κοντά σου, τους ανθρώπους που έχασες γιατί κάποιοι το επέλεξαν για σένα, την εκδρομή που ήθελες να πραγματοποιήσεις και δεν μπόρεσες, τις βόλτες που έχασες, εκείνα που ήθελες να συμβούν και στο τσακ δεν συνέβησαν και έμεινες να αναρωτιέται τι πήγε στραβά, κι ας ξέρεις.

Καμιά φορά όμως, η  μοναξιά σε κάνει πιο δυνατό γιατί παρά τα πλήγματα σε βοηθάει να αναγνωρίσεις ποιος είσαι. 

Φοράς την πανοπλία σου, τη λαβωμένη πανοπλία σου και είσαι πια έτοιμος να επιστρέψεις στον πόλεμο. 

Αυτή τη φορά όμως, δεν πας για ανταρτοπόλεμο αλλά για κατά μέτωπον επίθεση γιατί όταν ξέρεις ποιος είσαι, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς παρά μόνο εσένα τον ίδιο. 

Ο μόνος με τον οποίον αναμετράσαι, είναι ο εαυτός σου.

Το πιο δύσκολο παιχνίδι.

Το πιο σκληρό μαρκάρισμα.

Στράικ; 

Αποτυχία;

Ή ρουά ματ;

Είσαι, τελικά;

Ο Φαντασμένος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα που είχαν όλα τα καλά του κόσμου και ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι. Την ευτυχία τους ήρθε να συμπληρώσει ένα μωρό και ενώ όλοι περίμεναν με ανυπομονησία τον ερχομό του, πάγωσαν βλέποντας ότι το πριγκιπόπουλο είχε μεγάλη μύτη, πιο μεγάλη απ' ότι θα περίμενε κανείς. 

Για να μη νιώσει ποτέ μειονεκτικά το αγόρι, η βασίλισσα έδωσε διαταγή να φορούν όλοι μια μεγάλη μύτη σαν τη δική του και να μη θίξουν ποτέ το «ευαίσθητο» αυτό θέμα.

 Καθώς τα χρόνια περνούσαν, το πριγκιπόπουλο μεγάλωνε πιστεύοντας πως η ζωή κυλούσε ιδανικά και πως εκείνο ήταν το ομορφότερο πλάσμα στο βασίλειο. 

Τόσο όμορφο που απαξίωνε τους γύρω του γι' αυτό και όλοι το αποκαλούσαν ''Φαντασμένο''.

 Μέχρι που μια μέρα συνάντησε μια πανέμορφη κοπέλα, τη Χαριτωμένη, αλλά ήταν μόνο για λίγο. Τότε, αποφασισμένος να τη βρει, ο Φαντασμένος ταξίδεψε μέχρι τα πέρατα του κόσμου για να συνειδητοποιήσει πως είναι αδύνατον να της φιλήσει το χέρι αφού η μεγάλη μύτη τον εμπόδιζε και πως μόνο η παραδοχή της διαφορετικότητας μπορούσε να γκρεμίσει κάθε κάστρο και οχυρό που ορθωνόταν μπροστά του. 

Βλέπετε, ο Φαντασμένος δεν είχε διδαχτεί το πολυτιμότερο μάθημα, πως οφείλεις να αγαπάς και να προστατεύεις τον εαυτό σου με όλες τις ιδιαιτερότητές του και πως ο πλασματικός κόσμος στον οποίο επιλέγεις να κλειστείς, κάποτε γκρεμίζεται και μένει πίσω μόνο η Αλήθεια...

Η Αλήθεια, που όσο οδυνηρή κι αν είναι, καταφέρνει πάντα να ζεστάνει τις ανθρώπινες καρδιές.

(Σημειώσεις από το ημερολόγιο της Έκτης Δημοτικού)

Θεατρικό: ο Φαντασμένος/ Ζωρζ Σαρρή