Mεγαλώνεις, χαράσσεις τη δική σου πορεία, ενίοτε αποκτάς οικογένεια και άλλοτε, εξακολουθείς να πορεύεσαι μόνος και μια μέρα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και συνειδητοποιείς πως το κορίτσι με τα χαριτωμένα κοτσιδάκια ή αντίστοιχα, το αγόρι με τα κοντά παντελονάκια δεν υπάρχει πια. Τη θέση του καταλαμβάνει ένας ενήλικας που έχει δραπετεύσει καιρό τώρα από τον μαγικό κόσμο του Πίτερ Παν κι ο Κάπτεν Χουκ που τον καταδιώκει δεν είναι ο τύπος με τον γάντζο, αλλά οι δεκάδες απλήρωτοι λογαριασμοί που τον καταδιώκουν, οι ενοχλητικοί τύποι από την τράπεζα για εκείνο το στεγαστικό δάνειο που πήρε κάποτε, η αγενέστατη και προκλητική τύπισσα από εκείνο το δικηγορικό γραφείο για κάποιαν πιστωτική κάρτα και τόσοι άλλοι ''ήρωες'' της καθημερινότητας.
Τη στιγμή που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αναζητάς απεγνωσμένα εκείνο το γλυκό πιτσιρίκι που έτρεχε από αγκαλιά σε αγκαλιά αμέριμνο χωρίς τις σκοτούρες της καθημερινότητας, συνειδητοποιείς πως υπάρχουν αξίες που μένουν ακλόνητες στον χρόνο, no matter what. Είναι εκείνη η αγκαλιά από τη μητέρα σου μια νύχτα του χειμώνα-ας έκλεισες τα τριάντα και οδεύεις προς τα σαράντα- είναι το χαμόγελο ευτυχίας που διαβάζεις στο πρόσωπο του αγαπημένου σου, εκείνου που σαραντάρισε αλλά όταν κοιτάς το πρόσωπό του βλέπεις πάντα το παλικαράκι των είκοσι πέντε που ερωτεύτηκες με πάθος, είναι η κολλητή σου που όταν τη βλέπεις να μεγαλουργεί στη δουλειά της ντυμένη γάτα μάγισσας μιαν Αποκριά, σκέφτεσαι πόσο σου λείπει, εκείνη που βρίσκεται μακριά και για χάρη της θα κινούσες γη και ουρανό να είναι εδώ μαζί σου και τόσα άλλα που θα ήθελες μια ζωή για να τα περιγράψεις.
Ξέρεις, η ψυχή ενός ανθρώπου μοιάζει με την πανοπλία ενός ιππότη. Μπορεί να φθαρεί, άλλοτε να παλιώσει και να χρειαστεί αντικατάσταση, μα εκείνο το οικόσημο πάνω της δεν θα αλλάξει ποτέ γιατί εκπροσωπεί όσα πραγματικά είναι ο κύριός της.
Μην ακούς ανοησίες, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Βελτιώνονται ίσως, κάποιοι γίνονται χειρότεροι αλλά η βάση μένει πάντα ίδια.
Ό,τι αλλάζει είναι η επικάλυψη.
Πότε σοκολάτα, πότε πικρό κακάο.
